شفقنا افغانستان-یکی از مهم ترین امتیازات و افتخارات جامعه شیعه، برخورداری از چشمه پر فیض نورانیت و معنویت عاشوراست، و اصلی ترین علت قیام و شهادت امام حسین علیه السلام مبارزه با نادانی و جهل زدایی بوده است، مبارزه ای که نه تنها هدف قیام سید الشهدا علیه السلام، بلکه هدف بعثت همه انبیاء، خصوصا بعثت خاتم الأنبیاء صلی الله علیه و آله بوده است.
پيام‌هاي الهی انسانی عاشورایی در صحنه کربلا هر يك به تنهايي مي‌تواند زمينه ساز حركتي عظيم الهی انسانی در هر زمانی باشد، پیام هایی که پشت مستكبرين عالم را به خاك می کشد و عاشورا را به عنوان احیا کننده دین اسلام معرفی می کند، پیام عاشورا یک مکتبِ مربوط به یک دوران نیست، بلکه پیامی است به همۀ نسلهای حال و آینده.
امام حسین (ع) با قیام خود، اخلاق منفی ترس و شكست پذیرانه را که در جامعه حاكم بود را دگرگون ساخت، و مردم جامعه را از شكست روحی كه به آن تن داده بودند رهایی بخشید، اخلاقِ شكست و ناامیدی، و خلق و خوی منفی ترس و یاس را از بین بُرد، و راه را بر اخلاقیات شكست بست، اراده و وجدانِ امت شكست خورده را به آنها باز گرداند، و اخلاق شكست پذیرانه را از ساحت جامعه اسلامی طرد نمود.
امام حسین سردار پرشکوه و شکست ناپذیر روزگار، و قهرمان یارانی که در برابر ذلت و تحقیر سر فرود نیاورده بودند، به عصرها و نسلها درس جوانمردی و شرافت، و مرگ پر افتخار را در زیر سایه شمشیرهای آخته داد، او بر بیداد و فریبی که داشت اسلام را ریشه کن می کرد قیام کرد.
امام حسین (ع) در آخرین لحظات زندگی خود حتی طفل شیرخوار خود حضرت علی اصغر(ع) را قربانی حقانیت قیامش قرار داد، و با این عمل اندیشه فلاسفه و بزرگان عالم را متحیر ساخت که چگونه در این دَمِِ آخر با آن همه مصائب جانکاه و افکار متلاطم و عطش و کثرت جراحات، باز هم از مقصد عالی خود دست برنمی داشت، با اینکه می دانست بنی امیه ستمگر بر فرزند صغیرش هم رحم نخواهند کرد، برای حقانیت قیامش بچه شیرخوار خود را بر سر دست گرفت و تمنای آب کرد، ولی با تیری بر گلوی بچه جواب شنید، قصد امام حسین (ع) از این حرکت هدایت خلقی بود که زر و زور کورشان کرده بود، و گرنه در آن حالت که امام همه یاران و اهل بیت خود را از دست داده بود آب از گلوی مبارک آن بزرگوار پایین نمی رفت، امام در لحظه های آخر زندگی خود هم، تشنه هدایت مردم بود، مردمی که زر و زور و ترس از غیرِ خدا کورشان کرده بود.
مردمی که جهالت، زودخشمی، ظاهرگرایی، تردید و هیجان زدگی، خشوع شرك آمیز در برابر ظلم، و داشتن تكبر همراه حماقت در برابر مظلوم از خصوصیات آنان بود، کسانی که نرم خویی را با درشتی پاسخ می گفتند، در عوض در مقابل ظالمان و ستمکاران ناتوان و درمانده بودند، کسانی که عجولانه و بی تدبیر گام پیش می نهادند و تسلیم در برابر ندامت از خصوصیات بارز آنان بود، و در صحنه عمل چنان شتاب زده پای در عمل می فشردند كه فرصتی برای تفكر و تدبیر باقی نمی گذاشتند، و چه زود هم كارشان به پشیمانی می كشید، عجیب اینکه برای جبران پشیمانی خود، به راه هایی می رفتند كه بازگشتی نداشت.
در چنین جامعه ای بود که پیام های عاشورا الگویی شد برای امت اسلام در هر زمان و مکان در برابر ظالمان، عزت و سرافرازی بود در برابر ذلت و تسلیم پذیری، نوعی اخلاق بلند نظرانه كه دیدگاه انسان را به دنیا و زندگی و دلبستگی های آن دگرگون می ساخت.
در عاشورای سال61 قمری آقا امام حسین(علیه السلام) به مریدانش یاد داد که می توان با قدرت حق، باطل را تا ابد محكوم کرد و داغ باطل بودن باطل را بر پیشانی ستمكاران و حكومتهای شيطانی زد.
امام حسین(ع) در کربلا به بشریت در مقابل طاغوت های زمان درس سازندگي و كوبندگی داد، و راه فنای ظالم و شكستن ستمكار را به فدايی دادن و فدايی شدن دانست.
عاشورا نشانگر این حقیقت است که حسین و یاران آزاده اش در گذر زمان در برابر استبدادی ددمنش و خونخوار و در برابر سپاهی دژخیم در بیابانی خشک و سوزان رو به رو شدند، تا به انسان های سرکش و زیاده خواه بفهمانند که ظلم و استبداد مقام و موقعیت و شرف و بلند مرتبه گی نمی آورد.
امام حسین(ع) در ظهر عاشورا با شکیب در عطشی کوتاه تمام تاریخ را سیراب کرد، و سطح فکر بشریت را برای فرار و برون رفت از ذلت و تحقیر شدگی یک انسان ارتقاء بخشید.
تاریخ در یک نیم روز وام دار عاشورا شد و در همان نیم روز در امت اسلام، حماسه و غیرت ایجاد کرد، حمیت و شجاعت و سلحشوری به وجود آورد، خلق و خوی منفی ترس و یاس را کنار زد تا اخلاق منفیِ ذلت پذیرانه و شكست پذیرانه را دگرگون سازد.
پیام عاشورای حسینی تبلور یک الگوی راهبردی در هر زمان و مکان برای احیای دین و ارزش های معنوی در اندیشه ها، جان ها، زندگی ها و تربیت و سازندگی بشریت است، و می بینیم که هنوز اسرای کربلا به شام نرسیده بودند که علم خونخواهی امام حسین(ع) برافراشته شد، و نهضت عظیمی علیه یزید و یزیدیان شروع شد.
امام حسین (ع) کسی نبود که در برابر ذلت و بیداد سر خم کند، و بیم آن داشت که اگر با پذیرش امان نامه کشته هم نشود ذلت بر او و دیگر آزاد منشان رهرو راهش و رهروان پدرش و شیعیانش تحمیل گردد، او مرگ پر عزت و افتخاری جاودانه را بر زندگی ذلیلانه برگزید، آنها بلند آوازه شدند و غیرت و مردانگی و آزادی و افتخار را برای مسلمانان به خصوص شیعیان تا ابد باقی گذاشتند.
عاشورا نقطه اوج امانت ادای انسان بود و شهادت امام حسین (ع) در عین اندوه فراوان، نشانه فتح نهائی روح اسلام واقعی بود، و تسلیم کامل به اراده الهی به شمار می رفت، عاشورا جاهلیت به وجود آمده را ازبین بُرد، و امت اسلام را از ظلمت جهل و حیرت و گمراهی رهایی بخشید.
امام حسین (ع) ضعیفی که باید برای او گریست نبود، او آموزگار بزرگ شهادت است که اكنون برخاسته تا به همه آنها كه جهاد را تنها در توانستن مى فهمند، به همه آنها كه پیروزى بر خصم را تنها در غلبه می دانند، بیاموزد كه شهادت نه یك جان باختن كه یك انتخاب است، امام حسین(علیه السلام) آن یگانه عالم ماندگارترین باور را بر پهنه زمان نگاشت.
عزاداری برای سیدالشهدا امام حسین علیه السلام، یکی از بزرگترین مصادیق بزرگداشت شعائر الهی و نشانه پروامندی دل هاست، و ما سلام و درود می فرستیم به ساحت مقدس حضرت امام حسین علیه السلام، که با یاران و اولاد و اصحاب با وفایش، و با نثار جان خويش آيين حيات بخش الهى را زنده كرد، و در نهضت مقدسش در روز عاشورا به حفظ ارزشها و زدودن تحريف ها علیه بدعت هايى كه نااهلان بر دين جدش وارد ساخته بودند به مبارزه برخاست.
نویسنده: بهمنیار
انتهای پیام