شفقنا افغانستان-جنبش روشنایی بازهم به جاده ها خواهد آمد و به یادبود از فاجعه دوم اسد سال گذشته در دهمزنگ، تظاهرات خواهد نمود. این درحالیست که تظاهرات های قبلی و خصوصا تظاهرات اخیر جنبش رستاخیز تغییر که با خشونت های زیادی مواجه گردید و تعدادی از معترضین کشته و زخمی شدند. خبرگزاری شفقنا افغانستان گفتگوی ویژهی داشته است با ذوالفقار امید، عضو شورای عالی مردمی جنبش روشنایی که توجه شما را بدان معطوف می داریم.
شفقنا: جنبش روشنایی در اعلامیه شماره 53 خود از برگزاری تظاهرات در دوم اسد سال جاری خبر داده است. باتوجه به فاجعهی که در تظاهرات سال گذشته در دهمزنگ اتفاق افتاد، و تظاهرات های اخیری کابل که به خشونت گرائید و تعدادی از معترضین کشته و زخمی شدند، هدف شما از برگزاری تظاهرات در دوم اسد سال جاری چیست؟
ذوالفقار امید: شما در جریان هستید که جنبش روشنایی هنوزهم در فاز فعالیت های مدنی است. در خصوص تظاهرات دوم اسد بحث های زیادی بین اعضای شورای عالی مردمی صورت گرفت و نظر همه دوستان این است که هنوز جنبش روشنایی از این حرکت خارج نشده است. در حرکت های مدنی، موثرترین آن تظاهرات است. البته گزینه های دیگری نیز روی میز ما قرار داشته مثل تجمعات و گردهمایی ها و تحصنها. ولی مقتدرترین حرکت تظاهرات است که ما هم روی همین مورد توجه کردیم. ما میدانیم که وضعیت، وضعیت خوبی نیست و ما در وضعیت خفقانی قرار داریم. چنانچه همه میدانیم که حکومت بالای معترضین جنبش رستاخیز تانک را گشتاندند و آنان را به گلوله بستند، ما هیچ راهی جز مبارزه برعلیه تمامیت خواهی نداریم و این خود بعنوان یک اتمام حجت است. درصورتیکه حکومت دست به خشونت بزند؛ چنانچه در انفجار سال گذشته از سوی حلقات مشخص درون حکومت بود نه داعش، حکومت همیشه از نام تروریستان داعش استفاده کرده و هروقتی که خواسته است مخالفین سیاسی خود را تحت فشار قرار دهد و آنها را سرکوب کند، با هماهنگی بسیار نزدیکی که با تروریستان دارد و از طریق آنها اعمال فشار می نماید و معترضین و مخالفین سیاسی خود را سرکوب می کند. اگر اینبار نیز حکومت دست به خشونت بزند، برای ما ثابت می شود که اینها خود شان مردم را تشویق می کند که بغیر از گزینهی اصلحه، گزینهی دیگر وجود ندارد.
شفقنا: باتوجه به اینکه شما ادعا کردید که حکومت معترضین و مخالفین سیاسی خود را در تبانی با تروریستان سرکوب می کند و خشونت می ورزد، اگر اینبار نیز تظاهرات شما به خشونت کشیده شود و یا مثل دوم اسد سال گذشته کدام عمل تروریستی و انتحاری صورت بگیرد، شما چه خواهید کرد؟
ذوالفقار امید: البته قبل از اینکه ما تظاهرات اعلان بکنیم، یک چانهزنی گسترده با جامعه جهانی صورت گرفت. از یوناما گرفته تا تقریبا تمامی نمایندگی های سیاسی کشورهای مختلف، اکثریت قریب به اتفاق آراء همین نمایندگیها قول دادند که ما حکومت را وادار می کنیم که حرکت های مدنی و حرکت های قانونی و قانونمند را نباید تحت فشار قرار دهد و ماهم به دلگرمی همین وعده و وعیدها گفتیم شاید اینبار حکومت این غلط را نکند؛ به دلیل اینکه آدرس فشار مردمی و آدرس انفجار و انتحار هم بسیار مخشص و معلوم است. بدین لحاظ امیدوار هستیم که اینبار حکومت اقداماتی را که قبلا داشته، این کار را نکند در غیر این صورت جنبش روشنایی وضعیت را بطرف فعالیت های غیر مدنی می کشاند.
شفقنا: خب حالا تفاوت این تظاهراتی که قرار است برگزار کنید با تظاهرات های قبلی جنبش روشنایی و تظاهرات های اخیری که در افغانستان صورت گرفته و ظاهراً نتایجی آنچنانی که باید می گرفت را نگرفته، چه بوده می تواند و آیا شما بدنبال نتیجهی مطلوبی هستید که آن را بدست بیاورید؟
ذوالفقار امید: البته نفس تظاهرات در این است که کتلهی بزرگی که تحت ستم قرار گرفته و حکومت در برابر آنها تبعیض قایل شده، هم صدای این مردم به گوش جهانیان برسد و هم به گوش زمامداران افغانستان. همچنین یک نوع بسیج و اداره مردم است که در مقابل تبعیض و نارسایی که وجود دارد، بیشتر هماهنگ شوند.
شفقنا: شما فکر نمی کنید که جنبش روشنایی طی مدت یکسال توانسته باشد با تظاهرات های که در افغانستان و سایر کشورهای بزرگ دنیا برگزار نمود، توانسته باشد صدای خود را به گوش جهانیان برساند؟ پس اینبار واقعا شما به دنبال چه چیزی هستید؟
ذوالفقار امید: در تظاهرات قبلی مخاطب ما حکومت وحدت ملی بود اما اینبار مخاطب ما جامعه جهانی است. تظاهرات دوم اسد قرار است از مصلای رهبر شهید (شهید مزاری) شروع گردیده و به دفتر سازمان ملل متحد خاتمه پیدا کند.
ما می خواهیم اینبار جامعه جهانی را مخاطب قرار دهیم و این نارسایی و وضعیت بحرانی که در افغانستان وجود دارد، میخواهیم که مورد توجه جامعه جهانی قرار بگیرد. به همین خاطر است که تظاهرات کنونی با تظاهرات گذشته که مخاطب ما حکومت وحدت ملی بود، فرق دارد.
شفقنا: با توجه به وضعیت بد امنیتی که فعلا دامنگیر افغانستان است و باتوجه به گذشته اعتراضات مردمی در کابل، شما فکر نمی کنید که راهکارهای بدیل دیگری و یا اقدامات بنیادی دیگری وجود دارد که شما به آن متوصل شوید نه تظاهرات؟
ذوالفقار امید: شما چه فکر می کنید؟ مثلا در ذهن شما چه حرکت بنیادی تر دیگر وجود دارد و چه کاری باید صورت گیرد؟
شفقنا: خب این سئوال را شما باید جواب دهید. یکی از مثال ها، لابی گری و چانه زنی با سایر ائتلاف ها و جریان های سیاسی مخالف دولت که بعنوان اپوزیسیون کار می کند و آنان نیز خود را تشنهی عدالت می دانند که شما هم به ذعم خود برای عدالت دارید مبارزه می کنید.
ذوالفقار امید: متاسفانه ائتلاف ها و اپوزیسیون های که در جوامع مدرن مطرح است، نه جایگاه خود را در افغانستان باز کرده و نه هم حکومت بالای آنها توجه دارند. ما شاهد ائتلاف های زیادی در افغانستان بودیم و هستیم که هیچگونه تاثیرگذاری روی وضعیت و کارکردهای حکومت نداشته و ندارد.
ائتلافی که فعلا هم شکل گرفته تاهنوز اقدام جدی از سوی آنها صورت نگرفته و نفس شکل گیری این ائتلاف تاهنوز هیچگونه تاثیرگذاری روی فعالیت های تبعیض آمیز حکومت و همچنین روی افکار عمومی مردم افغانستان نداشته است.
این ائتلاف هم که شکل گرفته متاسفانه بیشتر خواسته های شان حول محور خواست های شخصی می چرخد. مثلا آقای دوستم خواستار این است که صلاحیت های معاون اول ریاست جمهوری دوباره برگردانده شود، خواست های آقای محقق هم مشخص است و همیشه گفته است که حکومت هیچگونه توجهی به کسانی که از آدرس من در حکومت وجود دارد، ندارد. خواست حزب جمعیت هم بسیار واضح است. به همین دلیل، محوریتی که اطراف این ائتلاف را تشکیل می دهد، یک خواست کلان و مردمی ی که همه را شامل شود، متاسفانه چنین خواستی در خواست های آنها وجود ندارد. باتوجه به جنجال های که در گذشته ها وجود داشت و حرکت های میلیونی مردمی در برابر حکومت شکل گرفته بود، متاسفانه بعضی از کسانی که در همین ائتلاف حضور دارند، در مقابل مردم خود ایستادند و به صراحت گفتند که اشرف غنی رئیس جمهور تمام مردم افغانستان است و شما نباید حکومت وحدت ملی را زیر فشار قرار دهید. اما فعلا وقتی که نفع و امتیازات شخصی شان در معرض خطر قرار دارد، صدای خود را بلند کردند.
شفقنا: مهمترین خواست شما چیست و در این تظاهرات، واقعا چه چیزی را میخواهید بدست بیاورید؟ بصورت بسیار مشخص بگویید؟؟؟!!!
ذوالفقار امید: در تظاهرات قبلی مخاطب ما حکومت وحدت ملی بود اما حالا مخاطب ما جامعه جهانی است. ما با حکومت افغانستان اتمام حجت کردیم و همهی ما به این فیصله هم رسیدیدم که دیگر ما خواستی را از حکومت وحدت ملی مطرح نمی کنیم. اما اینبار مخاطب ما جامعه جهانی است و اگر جامعه جهانی مثل همیشه که در قبال ما سکوت معنی دار و آگاهانه را اختیار کرده ادامه دهد، یقیناً در مراحل بعدی و گام های بعدی، جنبش روشنایی موضع گیری های متفاوتی خواهد داشت. ما فعلا هم به دلیل اینکه حکومت وحدت ملی بارها این را مطرح کرده که ما برق را می دهیم اما جامعه جهانی آن را قبول ندارد، بروید با سفارت امریکا و بانک انکشاف آسیایی و اتحادیه اروپا مذاکره کنید و آنها این خواست را قبول ندارد، و با توجه به اینکه بزرگترین حامی حکومت افغانستان هم همین نهادها هستند، به همین دلیل این بار آدرس تظاهرات تغییر کرده است. اما اگر اینبار نیز، وقتی ما به آدرس سازمان ملل متحد می رویم و نتیجه نگیریم، من فکر می کنم که روی گزینه های بعدی که در سر میز شورای عالی مردمی وجود دارد، روی آن بحث خواهد شد.
شفقنا: مثلا چه گزینه هایی روی میز شما قرار دارد؟
ذوالفقار امید: ما تمام تلاش های خود را کردیم که بتوانیم از طریق فعالیت ها و حرکت های مدنی به مطالبه برحق مردم خود دست یابیم. اینبار این بعنوان یک اتمام حجت به آدرس جامعه جهانی هم است که جامعه جهانی و کشورهای که در افغانستان دخیل هستند، نگویند که شما به آدرس ما رجوع نکردید درحالیکه قبل از تظاهرات ما یک چانه زنی بسیار وسیعی داشتیم و هیچ نمایندگی ی در افغانستان باقی نمانده بود که با آنها صحبت نکرده باشیم، اگر جامعه جهانی مانند حکومت افغانستان در برابر ما و معترضین عدالتخواه ما برخورد کند، یقیناً که بحثها و گزینه های دیگر و فرا مدنی که فعلا با جزئیات گفته نمی توانم بگویم، دست خواهیم زد.
شفقنا: آقای امید! اگرحکومت و گارنیزیون کابل بازهم اعلامیه صادر کند و بگوید ما امنیت تظاهرات را نمی گیریم و به شما مجوز رسمی تظاهرات داده نشود، شما بازهم به جادهها میآیید و تظاهرات می کنید؟
ذوالفقار امید: ما یک تجربه را داریم در سیزدهم حوت. شاید شما به یاد داشته باشید که در 13 حوت سال گذشته ما سالروز شهادت رهبر شهید مزاری را گرفتیم. حکومت به ما جواب رد دادند که ما امنیت مراسم شما را نمی گیریم. وقتی یک شب به مراسم مانده بود که گارنیزیون کابل بصورت رسمی مکتوب فرستاد و رسماً اعلانم نمود که امنیت شما گرفته نمی شود و اگر جنبش روشنایی برنامه را برگزار نماید، هر اتفاقی که افتاد به عهده سران جنبش روشنایی است و کوچکترین مسئولیت را حکومت نمی پذیرد. به همین دلیل جنبش روشنایی دست به کار شد و با افراد مسلح دست داشتهی شان توانستند امنیت مصلی رهبر شهید را بگیرند. هم اعضای شورای عالی و هم هواداران جنبش روشنایی آمدند و امنیت مصلی را به خوبی تامین کردند. وقتی حکومت متوجه شد و ساعت 11:30 قبل از ظهر روز مراسم آمدند و گفتند حالا ما میخواهیم امنیت مراسم را بگیریم. بعد دوستان ما گفتند که نخیر، ما هیچگونه اعتمادی روی حکومت نداریم. بنابر این، اگر بخاطر تظاهرات پیش رو بازهم حکومت مکتوب صادر کند و جواب رد دهد در خصوص عدم تامین امنیت اعتراض کنندگان، خود اعضای شورای عالی و جنبش روشنایی تصمیم خواهد گرفت و روی یک میکانیزمی که بتوانیم امنیت را تامین نماییم، بحث خواهیم کرد.
اینکه اینبار تظاهرات جنبش روشنایی چه نتیجهی را به دنبال خواهد داشت و آیا حکومت، امنیت این تظاهرات را تامین خواهد کرد یا خیر، مرور زمان بدان پاسخ خواهد گفت.
خبرنگار: ا.س. احمدی
انتهای پیام
www.af.shafaqna.com