شفقناافغانستان-شیوا دولتآبادی؛ رییس سابق هیاتمدیره انجمن حمایت از حقوق کودکان در نوشتاری با عنوان هیچ کودکی نباید پشت در مدرسه بماند در روزنامه اعتماد نوشت، کاربران ایرانی فضای مجازی و به ویژه، گروههایی که به عنوان حرکتهای مردمنهاد باسابقه یا با سوابق کمتر، دغدغه مسائل کودکان را دارند، در کنار هم توانستند یک پیام بزرگ بسیار انسانی و مربوط به حقوق کودکان را به مسوولان انتقال دهند.شعار زیبای «هیچ کودکی نباید پشت در مدرسه بماند» یا «هیچ کودکی نباید از مهر جا بماند» و بخصوص، مصوبات همراه، مبنی بر اینکه هیچ شرطی برای ثبتنام قایل نباشند به این معنا که هر کودک لازمالتعلیم، با هر ملیتی و با هر شرایطی در مدارس نامنویسی شود، این یک دستاورد بزرگ است و یک حرکت اجتماعی و پاسخ مناسب و واقعا بجا و حقطلبانه و حقگذارانه برای کودکان که بسیار جای خوشحالی دارد. اگر بتوانند بر موانع موجود هم غلبه کنند، میتوانند در سرنوشت و آینده هزاران انسان که به ضرورت مهمان کشور ما هستند و زندگی خودشان را اینجا رقم میزنند، تاثیر بسزایی داشته باشند. کودکانی که در شرایط نامناسبی برای جذب شدن به مدارس هستند که همهشان هم افغان نیستند. ما کودکانی هم داریم که به دلیل نداشتن شناسنامه نتوانستند به مدرسه بروند و کودکانی داریم که به دلیل دور ماندن سالهایی از تحصیل، از درس خواندن به دور ماندند. اگر همه این کودکان شامل این شعار بزرگ و مساعد بشوند، تاثیر بسیار ماندگاری بر زندگی تمام این کودکان خواهد داشت. اما موانعی هم بر سر محقق شدن این شعار وجود دارد. بنا بر تجربهای که ما از فعالیتهای انجمن حمایت از حقوق کودکان یا انجمنهای مشابه داریم که این کودکان را تحت پوشش خدمات آموزشی قرار میدهند به جای اینکه به مدرسه بروند، این کودکان در ابتدا و برای نامنویسی، باید تعیین سطح بشوند. گذشته از آن، بعضی از این کودکان که شامل این خبر خوش میشوند، به علت عدم دسترسی به اطلاعات یا به دلیل در حاشیه ماندگی خیلی جدی که وجود دارد، متاسفانه از شانسی که به آنها رو آورده با خبر نمیشوند. در عین حال، با وجود آنکه مدارس، به دلیل مصوبات موجود، بسیار بیشتر از گذشته برای نامنویسی این کودکان همکاری میکنند اما مدارس در مناطقی که این مصوبه اجرا میشود و تراکم کودکان شامل مصوبه هم وجود دارد، گنجایش و ظرفیت پذیرش کودکان را ندارند. بنابراین، هنوز موانعی بر سر راه تحقق این حق بسیار بجا و زیبا وجود دارد و مهم آنکه این شعار، شامل حال کودکان کار نمیشود. بسیاری از کودکان افغان ساکن در ایران، کودکان کار هستند که نمیتوانند ۵ ساعت در روز را در مدرسه بگذرانند و رفع این مانع هم نیاز به تمهیدات خاصی دارد که اگر قرار است هیچ کودکی در سرزمین ما بیسواد نماند، باید برای کودکانی که ناچار به کار کردن هستند مدارس خاصی در نظر گرفته شود که این کودکان هم به صورت فشرده بتوانند باسواد شوند و امکان بالندگی را در کنار اجبار به کار داشته باشند. اما در مجموع هم حرکت مردمی مرتبط با این شعار و این خواسته، بسیار قابل تحسین است و هم پاسخ وزیر آموزش و پرورش، بسیار قابل تحسین و امیدبخش است ضمن آنکه کودکان این شانس را دارند تا از مواهب باسواد شدن و قرار گرفتن در مسیر رسمی آموزشی برخوردار شوند. این اتفاق میتواند سرنوشت آنها را تغییر دهد اما هنوز جای آن دارد به فکر کودکانی باشیم که نمیتوانند حتی از این دریچه باز شده به درستی استفاده کنند.