شفقنا افغانستان (خبرگزاری شیعیان افغانستان)
حسن بن حسن، پسر دوم امام حسن مجتبی(ع) بود. مادرش خوله نام داشت که فرزند منظور فزاریه بود.[1] حسن بن حسن معروف به حسن مُثنّی، شخصیّتی گرانقدر، با فضیلت و با تقوا بود. او متولی صدقات امیرالمؤمنین علی(ع) بود. حسن مُثنّی زمان حکومت عبدالملک بن مروان را هم درک کرده و با حَجّاج بر سر امور صدقات اختلاف پیدا کرد.[2] ایشان در نهضت و قیام کربلا در کنار عمویش امام حسین(ع) حاضر بود. حسن بن حسن در بین اسیران بود و جراحتی هم برداشته بود. اسماء بن خارجه او را از اسیران جدا کرده و از ایشان نگهداری کرد. در باره ازدواج حسن مثنّی، آوردهاند که از امام حسین(ع) یکی از دخترانش را خواستگاری کرد. امام(ع) به او فرمود: «هرکدام از دو دخترم را که میخواهی انتخاب کن». اما حسن مثنّی از روی حیا جوابی نداد. امام حسین(ع)، فاطمه[3] را برایش انتخاب کرد و فرمود: «او از همه بیشتر به مادرم حضرت فاطمه(س) شباهت دارد». حسن مثنی در سن سی و پنج سالگی از دنیا رفت.[4] پس از مرگش، همسرش فاطمه به مدت یک سال بر سر قبرش چادر نصب کرده بود و در آن به عبادت میپرداخت.[5]
سید بن طاوس در فضیلت و شرافت ایشان و برخی دیگر از فرزندان امام حسن(ع) مینویسد: این افراد کسانی هستند که همه مسلمانان به مقام والایشان اعتراف دارند.[6]
طبق بخشی از یک روایت که از امام رضا(ع) درباره تداوم نسل امام حسن و امام حسین(ع) نقل شده، چنین فهمیده میشود که حسن مثنّی فرزندان متعددی داشته و نسل امام حسن(ع) از طریق او و یکی دیگر از برادرانش به نام زید، تداوم یافته است، در این روایت آمده است: «نسل حسن بن علی(ع) از طریق فرزندان دو نفر از پسرانش به نامهای زید و حسن، ادامه پیدا کرده. از زید، فرزندی به نام حسن و از حسن مثنّی فرزندانی به نامهای عبدالله، ابراهیم، داود، جعفر و حسن، معروف به حسن مثلث، نسل امام حسن(ع) را تداوم بخشیدند».[7]
.[1] شیخ مفید، محمد بن محمد، الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 2، ص 20، کنگره شیخ مفید، قم، چاپ اول، 1413ق.
[2]. همان، ص 23 – 24.
[3]. او یکی از دختران امام حسین(ع) است که مادرش امّ اسحاق فرزند طلحة بن عبید الله تَیمیّه بود؛ الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 2، ص 135.
[4]. همان، ص 25.
[5]. همان، ص 26.
[6]. سيد ابن طاووس، الطرائف في معرفة مذاهب الطوائف، ص 520، الخيام، قم، چاپ اول، 1399ق.
[7]. ابن بابویه، محمد بن علی، الخصال، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج 2، ص 466، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ اول، 1362ش.
انتهای پیام
www.afghanistan.shafaqna.com