شفقنا افغانستان- «سانی هندال» روزنامه نگار بریتانیایی در یادداشتی در وبسایت «ایندپندنت» به نقد رفتار مطبوعات عامه پسند بریتانیا در قبال ویدئوی جدید داعش و تصویر کودک ۴ ساله در آن پرداخته است.
به گزارش سرویس ترجمه شفقنا در این یادداشت آمده است:
صبح دیروز تیتر یک صفحه اول روزنامه «سان» (Sun) فقط دو کلمه با حروف بزرگ بود: «جهادی کوچولو» (Jihadi Junior). در کنار آن تصویری از یک پسربچه کوچک ۴ ساله بود که سربند پرچم داعش را به سر داشت و نقشی جزئی در آخرین ویدئوی تبلیغاتی داعش بازی کرده بود.
من به آن تصویر نگاه کردم و غمگین شدم. زندگی «عیسی دیر» کوچک تازه شروع شده است اما هنوز چیزی نشده ویران شده است. مادرش او را به کشوری برد که زیر یورش جنگ داخلی است، به میان دوزخی از افراط گرایان مذهبی، و حالا روزنامه های وطنش اسم او را گذاشته اند «جهادی کوچولو». این لقب بر تمام زندگی اش سایه خواهد انداخت و او هیچ نقشی در آن نداشت. او از همین حالا محکوم است.
من شکایتی تنظیم کرده و به «سازمان استانداردهای مطبوعاتی مستقل» (IPSO) ارسال کرده ام. این مسئله فقط مربوط به «عیسی دیر» ۴ ساله نمی شود. روزنامه «سان» در حال بدنام سازی و زشت کردن چهره ی کودکان مسلمان بخاطر اقدامات والدینشان است. ما در حال افول به درون جهانی هستیم که در آن حتی کودکان نوپای مسلمان اگر والدین افراط گرا داشته باشند سوژه ی تمسخر می شوند.
من یک لیبرال نیستم که بر همه چیز و همه کس ترحم کنم؛ آرزویم این است که دست بی رحم عدالت یقه ی نظامیان داعش را بگیرد. آرزویم این است که نابودی مطلق آن را شاهد باشم. اما دوست ندارم در اثنای مبارزه با داعش خودمان تبدیل به دیو بشویم.
تیتر «جهادی کوچولو» که تصویر غیر شطرنجی شده ی کودک مکمل آن شده است، اکیدا زننده و شرم آور بود چرا که تلویحا بیان می کرد یک کودک، در سن ۴ سالگی، تروریست است. اما «عیسی دیر» ۴ ساله خودش قربانی جنایت بود نه مباشر در جنایت. داعش از این کودک استفاده ابزاری کرده بود؛ او همدست داعش نبود.
و اینگونه اقدامات فقط منحصر به روزنامه «سان» نیست. دولت کانادا یک کودک ۶ ساله را در فهرست «خطرات امنیتی» قرار داده و او را از پرواز ممنوع کرده است. وزارت کشور بریتانیا از پرستاران می خواهد که جاسوسی نوباوگان مسلمان را بکنند و ببینند آیا امکان تروریست شدن برای آنها وجود دارد یا نه. این رفتارها از یک طرز تفکر واحد ناشی می شود: کودکان مسلمان از همان روزی که به دنیا می آیند بالقوه تروریست هستند. این دقیقا همان واکنش افراطی و پارانویایی است که رواجش در میان ما مورد پسند داعش است.
خبر ویدئوی داعش آشکارا جالب توجه عموم مردم بود. اما مقاله ی اصلی روزنامه درباره ی آن کودک نبود. از آنجا که او کودکی نوپاست، صورتش باید شطرنجی می شد، همانطور که رسانه هایی همچون «دیلی میرور»، «ایندپندنت»، و «اخبار کانال ۴» چنین کردند.
آیین نامه ی سردبیری «سازمان استانداردهای مطبوعاتی مستقل» اظهار می دارد: «سردبیران نباید از شهرت، سوء شهرت یا جایگاه یکی از والدین یا سرپرستان به عنوان توجیهی برای انتشار جزئیات زندگی خصوصی یک کودک بهره بگیرند».
مسئله ی اصلی من همین است. روزنامه «سان» با الصاق لقب «جهادی کوچولو» و نشان دادن چهره ی واضح او، یک کودک ۴ ساله را به یک مظنون تروریست و هدفی برای نفرت پراکنان تبدیل کرد. احتمالا با تحقیر و بدگمانی به او نگاه خواهد شد حتی با این وجود که آنقدر سن ندارد که بفهمد در آن ویدئو چکار می کرده است. آیا با یک دختر سفیدپوست هم چنین رفتاری خواهد شد، که اگر پدرومادرش افراط گرا بودند به او هم چنین برچسبی بزنند؟
از موضعی بالاتر اگر نگاه کنیم، می بینیم که جهادگرایان از کودکان مسلمان همچون گروگان و به عنوان وسایل تبلیغاتی استفاده می کنند. کودکان واقعا نسبت به چنین وضعیتی آگاهی ندارند: آنها یا مشغول انجام کاری هستند که بهشان می گویند یا سعی در جلب نظر بزرگترهایشان دارند بدون اینکه واقعا از عواقب آن خبر داشته باشند. این کودکان را همانطور تیمار می کنند که مجرمان جنسی کودکان را تیمار می کنند.
این کودکان را باید همچون قربانی تلقی کرد، نه به عنوان عاملان راغب و راضی جنایت. و با این حال، مطبوعات زرد بریتانیا تقریبا همیشه اینگونه قربانیان زیر ۱۸ سال داعش را همچون همدست داعش معرفی کرده اند. چرا؟ فقط چون مسلمان هستند؟
روزنامه هایی که تصاویر کودکان را با لقب «جهادی کوچولو» منتشر می کنند از یک طرف دوست دارند مسلمانان علیه داعش موضع بگیرند و از طرفی با شوق و ذوق حتی کودکان را جهادی معرفی می کنند. این راهبرد منحرف عملا موجب تایید تبلیغات داعش می شود، و کار آنها را به ثمر می رساند.
منبع: Independent / Sunny Hundal
ترجمه: شفقنا
انتهای پیام