شفقنا افغانستان- در شرایطی که افغانستان چندین دهه است که درگیر خشونت و جنگ داخلی می باشد و تمامی تلاشها برای پایان بخشیدن به جنگ تا اکنون ناموفق بوده است، اما شهروندان و مردم کشور از هر فرصتی برای بیان احساسات ضد جنگ و تمایل به صلح و آرامش دریغ نمی کنند.
همین دو هفته پیش بود که موتر حامل کارمندان موبی گروپ که وابسته به یک رسانه خصوصی است مورد حمله ددمنشانه طالبان قرار گرفت و همچنین حمله دیروز آنها بر قومندانی عمومی نظم عامه نیز رویای دستیابی به صلح را در وجود این مردم نتوانسته است خاموش بسازد.
روز سه شنبه(13 دلو) به همت عده ای از فعالین جامعه مدنی نمایشگاهی در ویرانه های قصر دارالامان برگزار شده است که عنوان آن “نمایشگاه عکس هزار لبخند برای صلح” می باشد. از قدیم نیز گفته اند که “بخند تا دنیا برویت بخندد” و یا اینکه “خنده بر هر درد بی درمانی دواست” حال باید دید که در این شرایط نابسامان سیاسی و امنیتی آیا خنده می تواند آورنده صلح باشد یا خیر؟
عکسهایی که نشان از یک زندگی بدون خشونت را برای مخاطبان خویش به تصویر می کشند، زندگی که در آن هیچ نشانه ای از جنگ و خونریزی وجود ندارد و هر فرد در آن از یک زندگی آبرومندانه و انسانی برخوردار می باشد.
“هزار لبخند برا ی صلح” نام نمایشگاهی است که در اینجا برگزار گردیده که خود نشان دهنده این است که در اوضاع و شرایط جنگی و خشونت بار افغانستان شهروندان تا چه حد نیازمند به صلح و آرامش می باشند.
اگر چه رسیدن به چنین هدفی مدتهاست که از زندگی شهروندان رخت بر بسته است اما مصداق آن ضرب المثل معروف که می گوید”آدمی به امید زنده است” پس اینها نیز امیدشان را ازدست نداده و به امید دستیابی به یک صلح پایدار در افغانستان اینجا گرد هم آمده اند تا با هر چیز ممکن ولو یک لبخند این امید را دوباره در دلهای مردم زنده گردانند.
مریم: ” ما خوشبین هستیم ولی با این خوشبینی ها نمی توان به صلح رسید و به سیاسیون خود این را بگوییم که مردم افغانستان از جنگ خسته هستند، بیزار هستند و ما خواهان صلح هستیم”
این نمایشگاه بازدیدکنندگان زیادی را به خود جلب کرده است که این خود اهمیت این نمایشگاه را نشان می دهد. به باور بازدیدکنندگان هر اقدامی که بتواند لبخند را به لبان مردم بیاورد گام مهمی است که در جهت تحقق صلح بر داشته می شود.
علی: “مردم واقعا به لبخند نیاز دارند و اگر این لبخند آفرینی از سوی دولتمردان افغانستان آورده شود بسیار واقعی خواهد بود تا این لبخندهای ظاهری”
لیلا جعفری رییس موسسه مطالعات حقوق بشر برای صلح در افغانستان و یکی از برگزارکنندگان این نمایشگاه عکس هدف از برگزاری این نمایشگاه را چنین توضیح می دهد: “برگزاری نمایشگاهی که می بینید ، به عنوان یک هزار لبخند برای صلح اول در راستای حمایت از نیروهای امنیتی کشور افغانستان است و دوم اینکه در این موقعیت خاص که افغانستان قرار دارد نشست های چهار جانبه ی صلح در حال برگزار شدن است” .
برگزار شدن همچون نمایشگاه این پیام را دارد که برای سیاستمداران ما مذاکره کننده گان پای میز صلح و همچنین طرف های دخیل در پای میز مذاکره که ملت افغانستان خصوصا نسل جوان که خواهان صلح و ثبات سیاسی در کشور هستند و در راس برگذار کننده گان این برنامه اول سازمان دنیای بدون خشونت است و بعد هم موسسه مطالعات حقوق بشر برای صلح در افغانستان است و یکی دوتا از نهادهای داخلی دیگر که با هم هماهنگی کردند تقریبا مدت چیزی کم شش ماه برای گرد آوری این عکسها جوان ها زحمت کشیدند تا امروز که روز اول پروگرام است” . وی در مورد امیدواری اش به گفتگوها صلح چنین می گوید:
“شماری از سیاسیون بر این نظر اند که هربار ما برای طالبان امتیاز دادیم و پای میز گفتگو نشستیم حملات شان شدت یافته است یعنی می توانیم بگوییم که حمله انتحاری جز زندگی پایتخت نشینان شده است و این وضعیت مردم را بسیار ناامید ساخته و دیدشان نسبت به آینده بسیار منفی می باشد”.
خانم جعفری در مورد اینکه آیا ممکن است این دفعه پروسه صلح و گفتگوها با طالبان به نتیجه برسد و یا خیر چنین می گوید:
“متاسفانه افغانستان کشوری است که بیش از سه دهه درگیر جنگ است ؛ اما وقتی ما میخوایم تاریخ جهان را مطالعه کنیم ، هرجنگی در نهایت به صلح ختم می شود افغانستان هم که جز همین کره خاکی است و حضور شهروندان کشور را که امروز اینجا می بینید نشان دهنده یی این است که مردم افغانستان خواهان صلح هستند.
اما فراموش نکنیم که دشمن ما هم از دو لابی مختلف در نشست های صلح استفاده می کنند یعنی از یک سو جنگ و از سوی دیگر گفتمان صلح را پیشکش می کنند این جز لابی های دشمن است
اما اینکه بازیگران ما سیاستمداران ما و مذاکره کننده گان پای میز صلح چقدر توانا هستند که بتوانند وضعیت را بسوی صلح پیش ببرند و از چه ابزاری استفاده می کنند که دشمن را به پای میز بکشانند تا مردم افغانستان صلح واقعی و دوامدار را تجربه کنند .
و گپ آخر اینکه، ما خوشبین هستیم ؛ اما فقط با خوشبینی نمی شود به صلح رسید، ما باید با چنین حرکات نمادین به سیاسیون مان بگوییم که مردم افغانستان از جنگ خسته هستند .
انتهای پیام