شفقنا افغانستان- صفیه فیروزی در سال 1373 در بهسود ولایت میدان وردک چشم به جهان گشود. از نوجوانی آرزوی پرواز داشت. با علاقۀ زیادی که داشت زبان انگلیسی را فراگرفت و پس از سپری کردن دوران مکتب در لیسۀ زینب کبری، موفق شد تا وارد دورۀ آموزش خلبانی قوای هوایی افغانستان شده و با درجۀ «تورن» از دورۀ مسلکی در شیندند هرات فارغ شد.
او اندک اندک توانست تا دورۀ عملی پرواز را نیز گذرانده و به صورت مستقل شروع به انجام وظیفۀ خلبانی یا پیلوتی در قوای هوایی کشور نماید. شرایط کاری پیلوت ها، جابجا کردن زخمی ها و شهیدان میدان جنگ، و جابجا کردن اکمالات قوای زمینی است و این وظایف خشن برای خانم ها که از روحیۀ لطیف تری برخوردار اند سخت است. همین امر در ذهن فرماندهان و مسئولین قوای هوایی افغانستان، سوالی ایجاد می کند که آیا خانم ها می توانند در این عرصه با جدیت گام بگذارند. خانم تورن فیروزی بر این مشکلات فایق آمده و خود را به خانواده، جامعه و مسئولین قوای هوایی ثابت کرده است.
خانم فیروزی در کنار همسرش -آقای جواد نجفی که او هم خلبان است- به عنوان «تنها زوج خلبان» در کشور، در قوای هوایی افغانستان ایفای وظیفه می کنند. به همین منظور، شفقنا افغانستان با این خانم خلبان در کابل گفتگوی اختصاصی انجام داده است؛
صفیه فیروزی معتقد است که جامعۀ افغانستان یک جامعۀ سنتی است و خیلی ها نمی گذارند که دختران شان تحصیل و یا فعالیت های شغلی داشته باشند.
او می گوید یکی از انگیزه های او برای خلبان شدن، سنت شکنی بود و اینکه نشان بدهد که زنانی که نیمی از پیکر اجتماع را تشکیل می دهند، توانایی انجام بخشی از وظایف مهم جامعه را هم دارند.
در رابطه با اینکه بسیاری از خانم ها از پرواز هراس دارند این خانم خلبان تأکید می کند که: من نه تنها هراسی از پرواز کردن نداشتم، بلکه از کودکی علاقۀ زیادی به پرواز داشتم.
از او پرسیدیم که با توجه به موانعی که برای دختران در سکتور هوایی وجود دارد، شما چه مشکلاتی را پشت سر گذراندید. این خانم پیلوت می گوید: ما تحصیلات خود را در شیندند هرات که از ناامن ترین مناطق کشور است به مدت چند سال گذراندیم. وی می افزاید که شکست در مرام من نبود و تصمیم داشتم به هدفی که تعیین کرده بودم دست پیدا کنم.
خانم فیروزی در رابطه با موانعی که در خانواده و جامعه وجود داشته است بر این نظر است: در جامعه هر کس دیدگاه خاص به خود را دارد. وی افزود: در بین اقوام ما حتی شغل معلمی را برای خانم ها خوب نمی دانند اما پدر و مادرم در راستای تحصیل و سپس انتخاب شغل خلبانی، مشوق من بودند.
او از نگاه جامعه به یک زوج خلبان راضی است و می گوید: برای جامعۀ افغانستان خیلی جالب است که ما یک زوج خلبان هستیم. دید مردم به ما متفاوت است و برای ما خیلی احترام قایل هستند.
این خانم خلبان اظهار می کند: در دوران طالبان، یک زن حتی اجازۀ بیرون رفتن از خانه را هم نداشت اما حالا این فرصت مهیا شده است که دختران و زنان، پرواز کنند و بتوانند از این طریق به جامعۀ خود خدمت کنند.
از او بهترین خاطره اش را پرسیدیم. می گوید: وقتی که ما تازه درس های پیلوتی را آغاز کردیم و پس از گذراندن درس های نظری، نوبت به پروازهای آموزشی می رسید. 17 جلسه پرواز عملی نیاز بود تا استاد ما مطمئن شود که ما می توانیم یک پرواز مستقل داشته باشیم.
خانم فیروزی گفت: خاطرۀ اولین پروازی که داشتم را هیچ وقت فراموش نمی کنم. یک روز ابری بود و حسی که داشتم، وصف ناپذیر است. مثل یک پرنده احساس آزادی می کردم و عاری از همۀ غم ها و دغدغه های زندگی بودم.
این خانم پیلوت از خانوادۀ شوهرش ابراز رضایت می کند: خانوادۀ همسرم، مشوق هر دوی ما هستند و همین مسایل موجب می شود که وظیفه مان را به خوبی انجام دهیم.
وی می گوید: شوهرم نیز همیشه من را حمایت می کند و اجازه نمی دهد که من از پرواز و یا مسایل کاری ام احساس خستگی کنم.
از او پرسیدیم که چند خلبان زن در افغانستان وجود دارد. می گوید: فعلاً در تمام افغانستان فقط دو خلبان زن وجود دارد، من هستم و خانم نیلوفر رحمانی که هر دوی مان، هم صنفی بودیم.
با اشاره به مشکلات کاری در انتقال زخمی ها و شهدای جنگ، خانم فیروزی گفت: در اوایل، دیدن هم وطنان مان که در جنگ ها مجروح شده بودند برایم متأثرکننده و سخت بود، و تأثیر بدی بر روح و روانم می گذاشت. اما به مرور زمان شرایط کشورم را پذیرفتم و حالا خوشحالم که به عنوان یک زن می توانم کمکی به نیروهای امنیتی و برادرانم که در حال جنگ با دشمن هستند باشم.
با توجه به کار خطیری که خلبان ها دارند از او پرسیدیم که دولت چه کارهایی را باید برای شما انجام دهد؟ او معتقد است که وزارت دفاع ملی در حد توانش از آن ها حمایت می کند.
وی معتقد است که دیدگاه جامعه نسبت به زنان، فقط از راه تحصیل دختران و حمایت خانواده ها امکان پذیر خواهد شد.
او کم سوادی جامعه را یکی از عوامل نادیده گرفتن توانایی های زنان در جامعه دانسته و به خانواده ها پیشنهاد می کند که دختران شان را باور کنند و به آن ها اجازه دهند که پا به پای پسران شان درس بخوانند.
انتهای پیام
برای عضویت در تلگرام شفقنا افغانستان لینک زیر را کلیک کنید: https://telegram.me/shafaqnews