شفقناافغانستان- به محض یادآوری عاشورا اشک از دید گان جاری می شود. عاشورا یکی از نمادهای اندوهی است که با فرا رسیدن ماه محرم عمومیت پیدا می کند. مصیبت امام حسین(ع) و رخدادهایی که با اهل بیت آن حضرت و یارانش در کربلا رخ داد، محور احیای این مناسبت دردناک است که پس از گذشت هزار و چهارصد سال همچنان در محافل شیعه زنده است و گویا امروز رخ داده است. مناسک حسینی و مجالس عزادارای امام حسین(ع) یکی از راههای احیای نهضت حسینی، اهداف رسول الله و حفظ آنها تا به امروز بوده و هست. شاید موضوع قابل بحث در این خصوص قضیه تداوم گریه بر امام حسین(ع) به محض یادآوری مصیبت آن حضرت باشد.
از رسول الله نقل شده است که ایشان فرمودند: همه دیده ها در روز قیامت گریان است به جز دیده ای که بر مصیبت حسین(ع) گریسته است که خندان و مژده دهنده می باشد.
امام خمینی(ره) چندین هدف را برای گریه بر امام حسین(ع) مطرح می کنند که از جمله آنها این است که گریه مسلمانان را متحد می کند و آنها را در یک صف قرار می دهد. ایشان می فرمایند: اگر تا ابد بر امام حسین(ع) گریه کنیم، این گریه هرگز سودی برای آن حضرت ندارد بلکه سود آن برای ماست. علاوه بر آخرت، برای دنیای ما نیز سودمند است و اهمیت آن از جنبه روانی و نقش آن در الفت دادن بین دل ها و انسجام آنها برکسی پوشیده نیست.
امام خمینی همچنین اضافه می کنند: گریه، نشان دادن مظلومیت امام حسین(ع) است و خشم ظلم وظالمان را برمی انگیزاند.
گریه بین عرف و وجدان دینی
براساس روایت ها، پیامبر اکرم(ص) با سبط خود ارتباط محکم و نزدیکی داشتند؛ پیامبر(ص) برای سرنوشت امام حسین (ع) و سرنوشتی که ظالمان برای ایشان رقم زدند، گریه می کردند و به آن حضرت پیشاپیش خبر می دادند که در مسیر خود دچار مصیبت های زیادی خواهند شد و به شهادتی که خداوند برایش مقدر کرده، نائل خواهد آمد. پس آیا امام حسین (ع) به گریه ما نیاز دارد؟ «شیخ شفیق جرادی» مدیر دانشسرای معارف حکمی و فلسفی در این باره به شفقنا می گوید: امام حسین(ع) برای دستیابی به اهداف خود به گریه ما نیازی ندارد. اگر بخواهیم به خداوند تقرب جوییم و ارتباط محکمی با اهل بیت پیامبر(علیهم السلام) داشته باشیم، باید ارتباط عاطفی و وجدانی خود را با سید الشهداء تقویت کنیم.
وی در همین زمینه خاطرنشان می کند: گریه برای امام حسین(ع) هم برای دنیا و هم برای آخرت انسان سودمند است؛ سود دنیوی آن این است که راه عزت و دستیابی به ترفیع شأن دین را ترسیم می کند و به دلیل تاثیر قوی در زمینه تقرب به خدا، برای آخرت نیز سودمند است.
شیخ جرادی با اشاره به اینکه گریه بر امام حسین(ع) به عرف حاکم در محافل شیعه تبدیل شده و با وجدان دینی و عاطفه دینی مرتبط است، یادآور می شود: گریه برای امام حسین(ع) به دلیل اینکه عرف است و از وجدان دینی پویا در زمینه محبت محمد و آل محمد(ص) نشات می گیرد، وارد زندگی روزمره و سالانه ما شده و به بخشی از زندگی روزمره ما تبدیل شده است.
وی ادامه می دهد: بدون شک گریه، موضوعی فطری و قدرتی موجود در درون انسان است. اهل بیت علیهم السلام نسبت به گریه برای امام حسین(ع) توصیه کرده اند و فرموده اند که تحت تاثیر ظلم و ستم هایی که علیه امام حسین(ع) روا داشته شد برای آن حضرت گریه کنید و از این طریق با حضرت زهرا به عنوان صاحب مصیبت ابراز همدردی کنید.
به دلیل فقدان کمال و به تأسی از رسول الله(ص) گریه می کنیم
حضرت آیت الله العظمی سید علی سیستانی در پاسخ به استفتایی درباره ثبوت جایگاه گریه برای امام حسین(ع) گفته است: گریه بیانگر عمیق احساسات درونی وابستگی های انسان است زیرا در نتیجه تشدید احساسات اندوه درونی و تحریک آنها رخ می دهد و به احساسی درونی منجر می شود که انسان را به لرزه وامی دارد از همین حیث گریه برای امام حسین(ع) بیانگر وفاداری صادقه به پیامیر(ص)، اهل بیت پیامبر و تمامی اصولی است که نسبت به آن دعوت کردند و به خاطرش به شهادت رسیدند.
«شیخ ابراهیم بلوط» خطیب منبر حسینی نیزدر همین زمینه به شفقنا می گوید: هدف خطیب و سخنران منابر حسینی در روایت های اهل بیت پیامبر (علیهم السلام) به گریه واداشتن مردم نیست بلکه گریه جان ها را جلا می دهد. انسان در نتیجه تلفیق عاطفه قلبی و عقلی که از سخنرانی خطیب تغذیه می کند، به صورت گریه و در سیر و سلوک واکنش های خود را بازتاب می دهد.
شیخ بلوط گریه را به دو نوع تقسیم می کند و با اشاره به اینکه گریه یا شریف است و یا مذموم، اظهار می کند: گریه اگر شریف باشد، قابل ستایش است اما اگر شریف نباشد قابل ستایش نیست، ما اول به دلیل نقصان و فقدان کمال، دوم به تاسی از نبی اکرم(ص) و سوم نیز به هدف اظهار این مراسم و تربیت و تهذیب نفس برای امام حسین(ع) گریه می کنیم.
پیامبران نیز برای امام حسین(ع) گریستند
شیخ بلوط در پاسخ به کسانی که گریه بر امام حسین(ع) را سبک می شمارند، می گوید: سبک شمردن گریه امام حسین(ع) ناشی از عقده نفسانی است این عقده یا از سر جهل و نادانی است و یا در مقام استهزا و تمسخر می باشد. از طریق ارتباط با پیامبر(ص) و تاسی به ایشان که پنجاه سال پیش از شهادت امام حسین(ع) برای ایشان گریه کردند، برای ما ثابت می شود که همه پیامبران نیز برای امام حسین گریسته اند.
وی در رابطه با فلسفه گریه بر امام حسین و با طرح این پرسش که اشک ریختن ما چه تاثیری برای آن حضرت دارد و اینکه چرا ما تحت تاثیر قرار می گیریم، اضافه می کند: ما به این موضوع ایمان داریم و به این ارتباط و وابستگی یقین داریم و عکس العمل ما به تاسی از رسول الله(ص) است.
این خطیب منبر حسینی لبنانی درباره آثار معنوی گریه نیز می گوید: گریه جان را جلا می دهد، باعث ترحم قلب و عاطفه می شود و باعث ثبات قدم می گردد چرا که قساوت قلب و جهل از امور مذمومی است که منشأ آنها غفلت و عدم گریه است. علم ثابت کرده است که گریه جان را تهذیب می کند و موجب رقت قلب می شود و ارتباط بین ادراک و عمل را فاش می کند.
منبع شفقنا لبنان:http://lebanon.shafaqna.com/news/32260
انتهای پیام
www.af.shafaqna.com