شفقنا افغانستان_گلبدین و خواست‌های نا‌مشروعش سالیان دراز جان مردم این خطه را گرفت و حالا می‌خواهد پول نیز بگیرد.
پس از آن که گزارش‌هایی در مورد درخواست پول از سوی گلبدین حکمتیار که حالا بر اساس توافق صلح با دولت ظاهرا دست از جنگ شسته و دیگر به عنوان دشمن مردم افغانستان از دید دولت شناخته نمی‌شود، منتشر شد و هم‌چنان گفته شد دولت به سختی در تکاپوی تهیه‌‌کردن مقدار پولی که حکمتیار از دولت خواسته است، می‌باشد. حالا نهاد‌های مدنی در افغانستان با اظهار نگرانی از این وضعیت موجود می‌گویند تعهد دولت برای دادن مصونیت قضایی، تهیه مسکن و فراهم‌آوری هزینه‌های زندگی رهبران حزب اسلامی به رهبری آقای حکمتیار، صحه گذاشتن به تداوم نقض حقوق بشر در افغانستان می‌باشد.
نهاد‌های مدنی در نشست خبری که روز پنج‌شنبه در کابل دایر کردند گفتند که دولت افغانستان به صلح بدون عدالت، صحه گذاشته است. به عقیده فعالان مدنی، توافق‌نامه سیاسی با حکمتیار خواست‌های قربانیان سه و نیم دهه جنگ در افغانستان را نادیده گرفته است.
بحث توافق صلح با حزب اسلامی به رهبری حکمتیار از همان آغاز با نقد و نکوهش‌های زیادی روبه‌رو شد. آگاهان امور به این باور بودند که توافق صلح با گلبدین، آب در هاون کوبیدن بوده و هیچ‌گونه دستاوردی برای دولت ندارد. زیرا حزب اسلامی عملا از چرخه تخاصم مستقیم با دولت افغانستان به دور مانده است. زیرا اکثریت نیروی مسلح این گروه به طالبان پیوسته‌اند و تنها چند حمله انتحاری را در این پانزده سال گذشته به حزب اسلامی نسبت می‌دهند. به نظر می‌رسید که دولت افغانستان در وضعیت فعلی تنها به دنبال یک نمایش ظاهری بود. زیرا پاکستان به عنوان کشوری که بیشترین نقش را در نا‌امن‌ساختن افغانستان بازی می‌کند تلاش داشت تا به نحوی به جامعه جهانی بقبولاند که صلح در افغانستان از اسلام‌آباد گذر می‌کند. از سوی دیگر حکومت که در دوران پر فشاری قرار داشت و نیاز به یک حرکت نمایشی را احساس می‌کرد، با این توافق تلاش کرد تا به نحوی در انظار عمومی این ذهنیت را تزریق کند که صلح در افغانستان با همین حکومت سر هم بندی شده هم امکان دارد. بنا می‌توان گفت توافق صلح با حزب اسلامی حکمتیار نتیجه ناگزیری‌های حکومت افغانستان برای بیرون‌شدن از فشار‌های زیاد افکار عمومی بود. ولی حالا گویا حکومت به خود چنین تلقین کرده است که واقعا صلح با حکمتیار یک دستاورد بسیار بزرگی است. تعهد برای فراهم‌آوری تسهیلات متعددی چون هزینه زندگی رهبری حزب اسلامی در کابل یا نقطه‌ای دیگر از افغانستان، توزیع زمین به فرماندهان این حزب، دادن مصونیت قضایی و از همه مهم‌تر تلاش برای بیرون ساختن نام گلبدین‌حکمتیار از فهرست سیاه سازمان ملل متحد، برای هیچ شهروند افغانستان قابل قبول نیست. با این که بحث عدالت انتقالی عملا از گردونه‌ی پیگیری افتاده و تلاش نهاد‌های مدنی برای تحقق عدالت انتقالی به‌طور سیستماتیک از سوی دولت‌های افغانستان ناکام ساخته می‌شود. ولی مسلما دادن امتیاز‌ها به افرادی که به‌شدت در انظار عمومی معادل جنایتکار شمرده می‌شوند و مردم تا هنوز نتوانسته‌اند زخم‌هایی که این رهبران به پیکر آنان وارد کرده‌اند را بهبود ببخشند، خاتمه‌دادن یک‌طرفه به تمام خواست‌های مردم افغانستان و رنگ‌کردن تمام واقعیت‌های دردناک همین چهل سال گذشته است. دولت با پرده‌انداختن بر زخم‌های ناسوری که پیکر این ملت را سالیان سال آزرده است، نمی‌تواند واقعیت وجودی این زخم‌ها را انکار کند.
تا زمانی که عدالت انتقالی به مفهوم واقعی آن در افغانستان اجرا نشود، حتا در خوش‌بینانه ترین حالت هم نمی‌توان به دولت – ملت‌سازی در این جغرافیا فکر کرد. در کشوری که سطح فقر و دارای در بلندترین حالت خود قرار دارد، تلاش برای تهیه امکانات رفاهی برای کسانی که هنوز در وجدان جمعی، منفور ترین چهره‌ها‌اند، جز این که نفرت علیه حکومت فعلی را نیز در افکار عامه تقویت کند کار دیگری صورت نخواهد داد.
انتهای پیام
www.af.shafaqna.com