شفقنا افغانستان-محمد باقر غلامپور: مهاجرت دیگر برای کشور و دولتمردان افغانستان واژه آشنایی است هر ساله با توجه به شرایط وخیم امنیتی اقتصادی هزاران نفر از جوانان و مردم عادی راهی غربت می شوند به امید اینکه جان خود و خانواده خود را حفظ نمایند و از حداقل استاندارد زندگی برخوردار باشند .در ایران طبق آمارهای رسمی بیش از دو نیم میلیون مهاجر افغانستانی زندگی می کنند که بخش بزرگی از آن ها بصورت قانونی و الباقی بصورت غیرقانونی مشغول به کار و فعالیت هستند.با توجه به انقضای پاسپورت های عادی افغانستان و لزوم توزیع پاسپورت های الکترونیکی برای مهاجرین ساکن ایران دولت افغانستان با فشار های سیاسی ایران وتاخیر فراوان بالاخره روند توزیع را در کمتر از دوماه دیگر میخواهد آغاز کند.
سفارت افغانستان در تهران طی اعلامیه ای شرایط دریافت تذکره را منوط به داشتن تذکره دانسته و برای دریافت تذکره دو راهکار ارائه داده است.اول اینکه مهاجرین با سفر به افغانستان تذکره خود را دریافت نمایند.
دوم :مهاجرین می توانند برای خود وکیل غیابی در کابل اختیار کرده و توسط وکیل تذکره دریافت نمایند.
یک سوال اساسی اینجا ایجاد می شود که اساسا نقش وزارت خارجه و وزارت مهاجرین در ارائه خدمات به مهاجرین چیست؟آیا از کارکردهای اساسی و اولیه این دو وزارت خانه توزیع اسناد هویتی برای مهاجرین نیست؟
اگر فرض را بر گفته های سفارت افغانستان بگذاریم به معنای این است که دو نیم میلیون افغانستانی به همراه زن و فرزندان خود از ایران به افغانستان سفر کنند در کابل تذکره دریافت کنند سپس دوباره به ایران برگردند و از سفارت پاسپورت الکترونیکی دریافت نمایند.
راه حل دوم سفارت را در نظر میگیریم به معنای این است که دو نیم میلیون مهاجر ساکن ایران دونیم میلیون از شهروندان کابل را برای وکالت انتخاب کنند که آن ها بتوانند تذکره دریافت کنند و به ایران ارسال نمایند.به عبارتی دیگر اگر جمعیت کابل را شش میلیون نفر در بالاترین حالت در نظر بگیریم باید یک سوم جمعیت کابل به دنبال تذکره برای مهاجرین ایران باشند.
حتما تیم های تخنیکی وزارت خارجه و مهاجرین درباری این مسئله فکر کرده اند و چنین پیشنهادهای علمی و مناسبی را برای مهاجرین در نظر گرفته اند.فقط برای مهاجرین یک سوال پیش می آید شخصی که از ایران به کابل سفر کرده برای دریافت تذکره چرا خودش به اداره ریاست پاسپورت نرود و همانجا پاسپورتش را دریافت نکند.این روند که خیلی راحتر است تا اینکه دوباره به سفارت در تهران مراجعه کند.
باز اگر بخواهیم این ایده علمی سفارت را از جوانب اقتصادی امنیتی بررسی کنیم به نکات جالب توجه دست خواهیم یافت.
پروسه وکالت و یا سفر شهروندان به افغانستان قطعا هزینه های سنگین اقتصادی برای قشر محروم مهاجر به همراه خواهد داشت.صرف نظر از خطر سفرهای زمینی در افغانستان و آن هم از شاهراه هرات تا کابل.بحث فسادی که در این میان شکل میگیرد و موانع بوروکراسی را اصلا مطرح نکنیم که از واجبات مسائل اداری در افغانستان است.
آیا واقعا سفارت و دولت افغانستان قصد خدمت رسانی دارند یا مسئله دیگری در میان است.بازی های سیاسی و قومی نگاه غرض آلود دولت نسبت به قشر خاصی از شهروندان افغانستان؟
اگر دولت واقعا به فکر رفاه و راحتی مهاجرین است چرا تذکره های افغانستان را در کنار پاسپورت در خود ایران توزیع نمی کند.در حال حاضر با کارشکنی هایی که در روند توزیع تذکره الکترونیکی صورت می پذیرد امکان صدور و توزیع تذکره عادی بین مهاجرین به سهولت امکان پذیر است. هر شهروندی به ادره تذکره در کابل رجوع کرده باشد می داند که کل روند صدور تذکره شامل چک کردن کنده هویتی افراد و الحاق عکس تخمین سن و مهر پایانی است آن هم روی یک برگهA4 ساده این روند پیچیده ای نیست که سفارت در تهران از عهده آن برنیایید. اگر مشکل را به کنده های هویتی قدیمی که در افغانستان فقط وجود دارند و امکان انتقال آن ها میسر نیست را مطرح می شود؛ باز هم امر عجیبی نیست سفارت می تواند اسامی و اسناد هویتی را از افغانستان استعلام کند سپس با توجه به پاسخ اداره تذکره اسناد هویتی را صادر نماید.
در هر صورت بنظر نمی رسد که این نکات ساده را مسئولین نمی دانند.کل ماجرا شبیه لطیفه ای خنده دار است تا مشکل اداری و بوروکراسی.لازم به ذکر است که نسل جدید مهاجرین شاید از وطن خویش دور باشند فارغ از تعصبات قومی به میهن خویش عشق بورزند اما عملکرد نهادی های افغانستان را به دقت مطالعه نموده وزیر نظر دارند.
انتهای پیام
www.af.shafaqna.com
