شفقنا افغانستان/پرونده غربت بی انتها(5)- از پنجره اتاقم به خیابان نگاه می کنم، چای می نوشم و کتاب می خوانم و از زندگی خودم لذت می برم، اینجا سرزمینی است که من متعلق به آن نیستم، اما در آن آرامش و امنیت را تجربه می کنم.
به گزارش خبرگزاری شفقنا افغانستان، در ادامه پرونده ویژه مهاجرت با عنوان غربت بی انتها، اینبار به سراغ یکی از مهاجرین افغانستانی مقیم استرالیا رفته ایم.
محمد تقی، چهل بهار از زندگی خود را گذرانده و حالا یازده سال است که در استرالیا اقامت دارد، او که نمی خواهد تصویرش در رسانه ها منتشر شود می گوید : دوست ندارم اقوام و نزدیکانم حس کنند که دارم زندگی کنونی خودم را به رخشان بکشم و بخاطر همین می خواهم تجربه های مهاجرت خودم را با شما در میان بگذارم ولی تصویر و شهرت خودم محفوظ بماند.
آنچه می خوانید شرح گفتگوی محمد تقی با خبرنگار شفقنا افغانستان است :
محمد تقی : ما اهل مناطق مرکزی افغانستان هستیم، در آنجا زمین و خانه و مال و احشام داریم و البته هنوز هم فامیلهایمان همانجا هستند و زندگی می کنند، عده ای هم به کابل آمده اند و درس خوانده و صاحب نام و آوازه شده اند اما با این وجود اکثر آنها وقتی با من گپ می زنند از زندگی شان شکایت دارند.
من آن سالها جزء تنها کسانی بودم که به درس و مدرسه علاقمند بودم و تا صنف دوزاده در داخل کشور درس خواندم و بعد هم که جنگها شروع شد و ما از درس ماندیم و حتی مدارک تحصیلی مان را نتوانستیم بگیریم.
هیچ کس از مهاجرت خوشش نمی آید اما گاهی مجبور می شویم که سرزمین آبا و اجدادیمان را رها کنیم و به جایی دیگر برویم. من هم مثل هزاران نفر دیگر بخاطر جنگ و نا امنی از کشور خودم مهاجرت کردم.
اوایل فکر می کردم سرنوشت تلخی منتظرم است، معلوم نبود چه بر سرم می آید و آیا زنده به مقصد می رسم یا نه. مدتی را در ایران گذراندم اما در ایران هم وضعیت تعریف چندانی نداشت و شرایط برای یک زندگی آرام در این کشور برای من مهیا نبود.
تعدادی از فامیلهای ما در ایران هستند و آنجا زندگی می کنند، آنها هم مشکلات خاص خود را دارند و با وجود مشکلاتی که خود ایران دارد، آنها آنجا را پذیرفته اند، اما واقعیت این است که ایران برای من گزینه مناسبی نبود و نتوانستم آنجا بمانم.
آن سالهایی که من آمدم، استرالیا بعنوان کشور مقصد برای اکثر مهاجرین مطرح بود، اکثرا از افغانستان فرار می کردند و به هر طریقی خود را به اینجا می رساندند.
مهاجرت من سختیهای زیادی داشت، تقریبا دو سه ماهی طول کشید تا به استرالیا رسیدم، سفر با کشتی و قایق خیلی سخت و هراس انگیز است و من قبل از آن هیچ تجربه ای از دریا نداشتم و این باعث شده بود تا روزهای سختی را پشت سر بگذارم.
بهر ترتیب وارد خاک استرالیا شدیم، در همان ابتدا عده ای انگار منتظر ما بودند تا ما نجاتمان دهند. ماموران اداره مهاجرت و پلیس استرالیا با مهربانی به ما کمک کردند تا خودمان را به استراحتگاه برسانیم.
برای من که از کشوری مثل افغانستان وارد استرالیا شده بودم این رفتار خیلی عجیب بود و فکر می کردم اینها دارند ما را مسخره می کنند و همین روزهاست که به زندانمان بیندازند و دمار از روزگارمان در بیاورند. اما اینطور نبود، آنها واقعا می خواستند به ما کمک کنند و رفتار انسانی شان دروغ نبود.
هیچ وقت آن مهربانیها یادم نمی رود، من وقتی به این کشور آمدم فقط خودم بودم و لباسهایم، آنها به من بهترین لباسها را دادند و با مهربانی به تمام درخواستهایم گوش کردند و اطمینان دادند که هیچ خطری مرا تهدید نمی کند.
مدتی طول کشید تا این را درک کنم که اینجا استرالیاست و اینها هدفشان کمک به من است. آخر در تمام زندگی من ندیده بودم یک کارمند دولت اینقدر با مخاطبش خوب رفتار کند، چونکه من از افغانستان می آمدم، از کشوری که فساد در تمام اداراتش مثل زالو وجود دارد و هیچ کاری بدون واسطه انجام نمی شود.
آن اوایل شرایط مهاجرت مثل امروز نبود و ما جزو افرادی بودیم که خیلی مورد توجه قرار می گرفتیم و استرالیایی ها خیلی هوایمان را داشتند.
آن روزی که خبر قبولی من را دادند حس عجیبی داشتم، من قبول شده بودم و رسما بعنوان یک شهروند استرالیا سوگند وفاداری خواندم و کشوردار شدم.
شاید برای خیلی از دوستان این سخن سخت باشد، اما من استرالیا را کشور خودم می دانم و آنرا دوست دارم و حاضرم برای امنیت و آبادانی اش جانم را فدا کنم. دلیلش این است که در این خاک به من محبت شده و در آن امنیت و شغل داشته ام.
به نظر من وطن آدم آنجایی است که در آن احساس راحتی بکند و من اینجا واقعا راحت هستم و از زندگی خودم لذت می برم، هیچ دلیلی برای غصه و اندوه وجود ندارد و همه چیز بر وفق مرادم است.
روزها سر کار می روم و تعطیلات آخر هفته را با خانواده و دوستان تفریح می کنم، پس اندازی برای خودم دارم و از آن برای آینده خود و خانواده برنامه ریزی می کنم.
در طول این یازده سال از مردم این کشور هیچ بدی ندیدم، آنها به دین و عقیده ام احترام می گذارند و مرا بعنوان یک شهروند به رسمیت می شناسند.
اینجا سرزمینی است که زادگاه من نیست، اما وطنم است، در اینجا احساس آرامش عجیبی دارم و حاضر نیستم آنرا با هیچ چیز دیگر عوض کنم و فکر می کنم اگر در زندگی یک تصمیم درست گرفته ام، همین مهاجرت به استرالیا بوده است.
آن سالها من تصور می کردم که بالاخره جنگ در افغانستان تمام می شود و ما دوباره روی امنیت را می بینیم. دقیقا این حرفی بود که دوست صمیمی ام به من می زد. ما قرار بود با هم مهاجرت کنیم اما او می گفت در افغانستان می ماند تا وضعیت دوباره خوب شود، اما حالا بعد از گذشت اینهمه سال او در کابل است و وقتی با هم گپ می زنیم می گوید : خوش به حال تو که از افغانستان رفتی و بدا به حال ما که اینجا ماندیم و هیچ روی امنیت و آرامش را ندیدیم.
من افغانستان را دوست دارم، چونکه آنجا سرزمین مادری ام است، ولی خودتان می دانید که آنجا چه خبر است. هیچ چیزی سر جای خودش نیست و همه چیز بهم ریخته و درهم برهم است.
اگر در افغانستان می ماندم شاید تا الان ده بار در انتحاریها و انفجارها کشته شده بودم، مثل تمام کسانی که در طی این یازده سال قربانی انتحاری و انفجار و جنگ و آدم کشی شدند. ازین بابت فکر می کنم تصمیم خوبی برای آینده خودم گرفتم، زیرا در آنجا هیچ آینده ای نداشتم و همیشه ترس از اینکه کشته شوم زندگی مرا احاطه کرده بود و هیچ روزنه امیدی هم وجود نداشت، کما اینکه الان هم وضعیت بهتر نشده است و روز بروز اخبار انتحار و جنگ بیشتر می شود.
امیدوارم روزی برسد که افغانستان عزیز روی امنیت و آرامش را ببیند و ما بتوانیم دوباره سرزمین مادری خودمان را ببینیم و آنجا زندگی کنیم.
سخن آخر اینکه به نظر من مهاجرت کردن نه تنها آسیب نیست، بلکه یک فرصت است و اگر آدم بتواند مدیریت کند، می تواند زندگی جدیدی را برای خودش در عالم مهاجرت رقم بزند، چرا که این حق انسان است که برای یک زندگی بهتر مهاجرت کند.
انتهای پیام
سیدجمال الدین سجادی
