شفقنا افغانستان-چند روزی می شود که تمدید و صدور پروانه کار ویژه اتباع افغانستانی و عراقی در استان تهران آغاز شده است و مهاجرین ۱۸ الی ۶۵ ساله می توانند جهت دریافت کارت کارگری خود اقدام کنند.
مهاجرت همواره با مشکلات فراوانی همراه است. یکی از مشکلات بسیار مشکل ساز بحث کار در کشور میزبان می باشد. اشتغال مهاجرین افغانستانی در ایران از بدو ورود تاکنون با چالش های مختلفی همراه بوده است. در همین راستا شفقنا تصمیم به ارائه گزارش های از مشکلات مهاجرین افغانستانی در ایران را دارد، باشد که در جهت حل این عزیزان راهگشا باشد.
چند سالی است که وزارت کار ایران با گرفتن مبلغی اقدام به توزیع کارت کارگی برای مهاجرین افغانستانی کرده است و اشتغال اتباع خارجی را در چند شغل خاص مجوز داده است. به گفته روابط عمومی اداره کل تعاون, کار و رفاه اجتماعی فرصت تمدید و صدور کارت مجوز کار از تاریخ ۱۴ / ۹ / ۹۶ الی ۳۰ / ۱۰ / ۹۶ خواهد بود و هزینه صدور آن به مدت یکسال ۳۶۰ هزار تومان و برای تمدید پروانه کار مبلغ ۲۵۸ هزار و ۷۰۰ تومان تعیین شده است که توسط متقاضی پرداخت می گردد.
وزارت کار ایران نیز اعلام کرده است که بدون پروانه کار خدمات بیمه تامین اجتماعی برای اتباع خارجی ارائه نمی شود .
مهاجرینی که دارای کارت کارگری هستند معتقدند این کارتها هیچ فایده ای ندارد و فقط از آنان به بهانه های مختلف پول دریافت می شود.
گفته می شود کارت کارگری برای افرادی که می خواهند بیمه تامین اجتماعی شوند بسیار مهم است چون مبنای ارائه خدمات تامین اجتماعی شاغل بودن افراد است. هرچند خدمات بیمه تامین اجتماعی به افراد بالای ۴۰ سال تعلق نمی گیرد .
غلام عباس امیری یکی از مهاجرینی است که برای تمدید دفترچه بیمه خود اقدام کرده است وی می گوید می خواستم بدون تمدید کارت کارگری دفترچه ام را تمدید کنم ولی می گویند باید کارت کارگری ات تمدید شود . هزینه ها بسیار بالاست و از توان ما خارج است.
غلام عباس که پدر یک خانواده ۷ نفره است می گوید همین چند روز پیش برای تمدید کارتهای آمایش یک میلیون تومان پول واریز کردم .
امیری ضمن بی خاصیت بودن این کارتها گفت : تنها فایده ای که این کارتها دارند اینست که می توانم با ان دفترچه بیمه ام را تمدید کنم و مخارج درمانی خانواده کمتر شود.
گفته می شود مهاجرین افغانستانی دارای کارت آمایش در ایران که از سوی کمیساریای عالی سازمان ملل حمایت می شوند سالانه مجبور به پرداخت هزینه های گزافی برای تمدید اقامتشان می شوند که البته این اقامت مختص همان استان و یا شهر محل زندگیشان است و اگر بخواهند به شهری دیگر سفر کنند باید به اداره اتباع مراجعه کرده و با پرداخت هزینه ای نامه تردد بگیرند.
امسال نیز در طرح آمایش ۱۲ که از اول آذر آغاز شده بود مهاجرین در دو مرحله نوبت دهی و انگشت نگاری, پرداخت هزینه ها کارت های آمایش ۱۲ را با هزینه های بالا و برخی با مرخصی گرفتن یک روز کاری از کارفرما دریافت کردند. چرا که برای برخی از مهاجرین مکان دفاتر کفالت از محل زندگی شان بسیار دور بوده و این موضوع مشکلات زیادی را برای آنان پدید آورده است.
طبق اطلاعیه اداره کل اتباع و مهاجرین خارجی نرخ تعرفه صدور کارت آمایش برای هر نفر ۵۵ هزار تومان است و نرخ تعرفه خدمات شهری (عوارض شهرداری ) براساس مصوبه شورای اسلامی شهر محل سکونت است و برای هر شهر متفاوت می باشد .
مریم (نام مستعار ) دختری ست که معلولیت دارد و روی ویلچر می نشیند . وی باید برای تمدید اقامتش از شهرستان پاکدشت به جاجرود برود. چندین سال است که مسئولین قول داده اند تا شرایطی را فراهم کنند تا مریم بتواند از محل زندگی خویش اقامتش را تمدید کند اما هر سال این وعده ها به سال دیگر موکول می شود.
در این میان دانشجویان مهاجر نیز مشکلات زیادی دارند . دانشجویان با این توجیه که ویزای آنها دانشجویی است اجازه کار ندارند و در صورتی که اداره کار از آنها مجوز بخواهد پاسپورت آنها ضبط می شود و باید تعهد محضری داده تا پاسپورت شان را تحویل بگیرند.
رضا حسینی از دانشجویان افغانستانی در مشهد می گوید : طبق قانون کار ایران دانشجویان خارجی حق کار در این کشور را ندارند . در صورتی که با توجه به وضعیت اقتصادی که قشر مهاجر در ایران دارند کمتر خانواده ای از مهاجرین را می توان یافت که دانشجویان شان شاغل نباشد .
حسینی می گوید : ادعای جمهوری اسلامی ایران این است که چون شما ویزای دانشجویی دارید و در ویزای شما ذکر نشده که حق کار دارید بنابراین نمی توانید بعنوان یک دانشجو مشغول به کار شوید . وظیفه شما فقط تحصیل کردن است.
سوالی که پیش می آید این است که اگر یک دانشجو کار نکند چطور خرج تحصیل خویش را فراهم کند ?
قشر آسیب پذیر نیز از جمله افرادی هستند که برای معافیت از کارت کارگری و حذف برخی هزینه ها با مشکلات بسیاری دست و پنجه نرم می کنند.
عاشور احمدی از مهاجرین افغانستانی و پدر یک خانواده ۴ نفره است. وی در سال ۱۳۸۸ وقتی با همکارش از محل کار خود به خانه بر می گشتند راننده ای مست با آنها تصادف می کند . متاسفانه در این حادثه همکار عاشور جان باخته و عاشور هر دو زانویش می شکند و برای همیشه از کار کردن معاف می شود.
عاشور پیش از این بنّایی می کرد. کاری که اکثر مهاجرین افغانستانی در آن مشغول هستند و از آن روزگار خود را می گذرانند. اما پس از آن روز کذایی عاشور دیگر نتوانست به محل کارش برگردد. وی می گوید سال ۱۳۸۹ برای کم کردن هزینه شهرداری بعنوان قشر آسیب پذیر به بهزیستی و دفاتر کفالت مراجعه کردم اما به من گفتند به ما ربطی ندارد باید این هزینه را پرداخت کنی.
عاشور که امروز با تعدادی از مدارک و گواهی پزشکان مبنی بر تایید بیماری وی به بهزیستی آمده بود گفت: امروز برای چندمین بار به اینجا آمده ام تا بلکه بتوانم اندکی از هزینه بالای کارتهای آمایش که شامل پرداخت عوارض شهرداری می شود را کم کنم اما متاسفانه هر بار که مراجعه می کنم نوبت مرا به یک روز دیگر موکول می کنند و یا می گویند رئیس حضور ندارد.
گفته می شود هزینه پرداخت عوارض شهرداری برای خانواده ۴ نفری چیزی حدود ۵۰۰ هزار تومان است که برای اقشار آسیب پذیر مانند عاشور اینگونه هزینه ها قابل پرداخت نیست.
کمیساریای عالی سازمان ملل متحد به دولت ایران برای کمک به پناهندگان هزینه بالایی پرداخت می کند نه تنها کمیساریا بلکه برخی کشورهای اروپایی نیز سالیانه کمک های نقدی به مهاجرین در ایران می کنند اما این کمک ها شفاف نیست و مشخص نیست چگونه و به دست چه کسانی می رسد. باید پرسید که این کمک ها به کجا می رود و به چه کسانی تعلق می گیرد.
مسئله دیگر این است که برای برخی از مهاجرین در این کارتهای یکساله شغل اصلی شان درج نمی شود چرا که از نظر اداره کار و تعاون تنها برخی از شغل ها به مهاجرین تعلق دارد.
بعنوان مثال کسی که خودش فروشنده روغن ماشین باشد را بعنوان کارگر روغن کاری می شناسند. کسی که کارش تعمیرات موبایل است در کارتش بعنوان کارگر تخلیه بار شناسایی می شود و یک خبرنگار نیز بعنوان نگهبان ساختمان !
هرچند که این کارتها تنها شاید برای جوانان شاغل مفید باشد چرا که جایی پیدا نمی شود که یک پیرمرد ۶۵ ساله را برای کار استخدام کنند الی الخصوص که تاریخ های تولدی که برای اکثریت مهاجرین در ایران روی کارت های شان درج شده تاریخ تولد حقیقی آنان نیست و بیشتر مهاجرین به خصوص کسانی که سالها پیش به ایران مهاجرت کردند سن شان بیشتر از آن چیزی است که در کارت هایشان درج شده است. بنابراین صدور کارت کارگری برای افرادی که سن بالایی دارند و دیگر توانایی کار کردن ندارند و هیچ جایی حاضر به استخدام آنان نیست یک امر غیر ضروری است.
انتهای پیام
www.af.shafaqna.com