شفقناافغانستان-از کودکی تاکنون روی ویلچر بوده اند، تنها نظارهگر بازیهای همسن وسالان خود ومحروم از بازیهای کودکانه و خیز جست زدن! در نوجوانی نیز با مشکلات فراوانی روبرو بوده اند، اما معلولیت نتوانست مانع رسیدن به اهداف شان شود. با عزم راسخ و اراده قوی در مسیری که برای خود تعین کرده اند به پیش، مسیر طی کرده و اینک توانسته اند در جامعه برای خود جا باز کنند، هرچند دختر بودن در جامعه سنتی افغانستان که پر از سنتهای پوسیده است، خود یک معضل پنداشته میشود، اما وقتی دختری معلول باشد و توان راه رفتن را نداشته باشد، بدون شک به مصیبت بزرگی روبروست، اما برای کسانی که به زندهگی اراده و باور دارند، هیچ چیز نمیتواند مانع باشد.
ضرب المثل معروف است که “خواستن توانستن است” معلولیت همنتواسته موانع رسیدن به آرزوهای شان شود. آنگونه که نیلوفر بیات دختر معلول افغانستانی که توانسته با وجود معلولیت پلههای زیادی را بیپماید و امروز یکی از چهرههای موفق تیم ملی بسکتبال روی ویلچر است.
بانو بیات وظیفه رسمی هم دارد و در اره مستقل سره میاشت/ صلیب سرخ افغانی کارمند است.
یکی از این بانوان که نیلو فربیات نام دارد و عضو تیم ملی بستکبال روی ویلچر است در پاسخ به این پرسی که چه چیز او را واداشت تا عضویت این تیم شود میگوید، حسرت ورزش کردن و روی پا ایستاد شدن سبب شد او تصمیم بگیرد و باسکتبال یاد بگیرد.
“روزهای نخست که تیم پسرهای بسکتبالیست روی ویلچر را میدیدم، با خود میگفتم، شاید هرگز نتوانم این کار را انجام دهم، زیرا همزمان چندین کار را باید انجام بدهی و به دیگران فرصت گرفتن توپ را ندهی، روحیه ضعیف داشتم این کار دشوار و حتا ناممکن به نظرم میرسید، اما امتحان کردم و با خود تعهد کردم که باید شامل این تیم شوم و انجام بدهم، ترسها آهسته آهسته گم شد و من توانستم همه اینها را در یک زمان انجام بدهم و خیلی خرسندم که با این تیم پیوستم.”
زندهگی بانو بیات با دشواریهای زیادی تا اینجا همراه بوده است، اما تاکید میکند که هر چالش را به عنوان یک فرصت در زندهگی تلقی کرده و به پیش گام برداشته است.
تحصیلات خود را تا مقطع کارشناسی (لیسانس) در بخش حقوق به پایان رسانده است؛ یکی از مشکلات جدی در زندهگی اش را دورۀ دانشجویی و سالهای که در دانشگاه بود، عنوان میکند: ” رفت و آمد از خانه تا دانشگاه برایم دشوار بود، شماری از رانندهگان تاکسیها از انتقال من تا دانشگاه خود داری میکردند، میگفتند، نمیشه یک تاکسی دیگری بگیر مه اینقدر حوصله جنجال را ندارم. د موترهای شهری که میخواستم بروم، بالا شدن و پاین شدن از موتر یک جنجال بود. گاهی کلینرهای بسهای شهری هم همکاری نمیکردند.”
بانو بیات از این که در دانشگاه نیز با مشکلات جدی دیگری روبهرو بوده است حرف میزند. از این که در شروع دانشگاه صنف درسی شان، در منزل ششم ساختمان موقعیت داشت، ساختمان لفت نداشت و او مجبور بوده هر روز شش منزل را به کمک دیگران بالا و پاین شود.
یک سال همین گونه میگذرد. بارها اعتراض میکند، اما اداره دانشگاه تنها دو منزل پایین تر صنف درسی را در منزل چهارم منتقل می سازد:” بازهم برایم مشکل بود، اما همیشه با خود نجوا میکردم که بلاخره دانشگاه تمام میشود و باید تحمل کنم تا این که سرانجام یکسال پیش توانستم فارغ شوم.”
در کنار بانو بیات، هما ناصری بانوی دیگری که معلولیت نتواسته او را به چوکی ویلچر ساکن و وابسته سازد، او نیز توانسته به گفتۀ خودش به آرزوهای که داشته است دست یابد. او معلول به دنیأ آمده و دوران کودکی را به آرزوها و حسرت قدم زدن، دویدن و بازی کردن با همسالانش سپری کرده است. شاید ارمغانی که معلولیت برایش داده و در کوره راه زندگی او را دختری سخت کوش، متین، بااراده و خود باور به بار آروده، محرومیتهای دوران کوکیاش بوده است.
او میگوید: “با وجود معلولیت امتحان کردم و متوجه شدم که اگر تلاش صورت گیرد و ارادۀ جدی داشته باشم میتوانم. توانستم مکتب را تمام کنم و مدت سهسال میشه که عضو تیم ملی بسکتبال روی ویلچر هستم.”
هفته دو روز برای تمرین به مرکز تیم ملی باستکبال میرود. خوشحالی ناشی از موفقیت را آشکارا میتوان از چهرهاش خواند. او همچنان میگوید: “همیشه بر این هستم که چگونه میشود متفاوت بود و تابو شکنی کرد.”
اما نقش خانواده و بستهگانش را در راستای موفقیتهایش ارزنده عنوان میکند. با وجود موفقیت و دستآوردهای که تاکنون در زندهگیاش رونما شده، تاهنوز تصمیم اش برای ادامه تحصیل و دانشگاه قطعی نشده است و فکر میکند، دشوار است.
میگوید، دخترانی زیادی معلول هستند و میخواهند ورزش کنند و عضویت تیم ملی بستکبال روی ویلچر را داشته باشند، اما مشکلات اجتماعی، سنتهای مروج در جامعه به خصوص در خانوادهها و همچنان عدم امکانات سبب شده است که آنان نتوانند این آرزوهای خود را برآورده سازند.
تیم ملی باستکبال روی ویلچر افزون بر کابل پایتخت، در ولایتهای بلخ، هرات هم فعالیت دارند، اما به دلیل افزایش ناامنیها در ولایت ننگرهار فعالیتهای خود متوقف کرده است.
بر بنیاد گفتههای این دو بازی کن تیم ملی باستکبال روی ویلچر، دختران معلول که عضو تیم باستکبال در ولایتها هستند، میخواهند که عضویت تیم ملی باستکبال کابل داشته باشند، اما به دلیل محدودیتها و مشکلات خانوادهگی در حال حاضر این خواست شان را نمیتوانند براورده سازند.
درست است که در افغانستان جنگ است، کشتن و ترور است، اما زندگی هم هست. ولایت های در افغانستان هستند که مردم آن به گونهای غافلگیرکننده عالی زندگی میکنند.
مرسل دهاتی-هشدار
انتهای پیام
www.af.shafaqna.com