شفقنا افغانستان- نمونه های بارز سوء رفتار، آزار و باجگیری های آنلاین، نشان دهنده نیاز مبرم به محافظت از زنان آسیب پذیر در شبکه های اجتماعی است.
به گزارش شفقنا، بینا شاه، نویسنده پاکستانی، اهل کراچی و برنده جوایز متعدد ادبی است. وی با ستون یادداشت ها و نظرات نیویورک تایمز همکاری مستمر دارد و برای روزنامه انگلیسی زبان “Dawn” در پاکستان نیز یادداشت می نویسد.
او در الجزیره نوشت: در یک بعد از ظهر معمولی در پاکستان، کشوری که در آن به زنان توصیه می شود از رفتن به اماکن عمومی به تنهایی خودداری کنند، آن دسته از زنانی که به اینترنت دسترسی دارند می توانند پیشتاز باشند. آنها از اینترنت برای ارتباط، بیان دیدگاه های خود، حفظ ارتباطات اجتماعی، دریافت اطلاعات و سرگرمی استفاده می کنند.
پاکستان نزدیک به ۳۰ میلیون کاربر اینترنت دارد. نیمی از آنها برای دسترسی به رسانه های اجتماعی مثل فیس بوک و توییتر از گوشی های تلفن همراه استفاده می کنند.
البته، در سال های اخیر اینترنت به فضایی ناامن برای زنان پاکستانی تبدیل شده است. موارد آزار، سوء رفتار و باجگیری آنلاین، به هیچ وجه نامعمول و نادر نیست.
بدتر این که کمپانی های رسانه های اجتماعی، نتوانسته اند از زنان کشورهای در حال توسعه در برابر این آسیب ها و کژکارکردها، محافظت کنند؛ زیرا آنها نمی توانند زبان و بافت فرهنگی ای را که در آن چنین آزارهایی رخ می دهد، درک کنند. این شرایط، در پاکستان، جایی که آزارهای آنلاین حتی می تواند به خشونت فیزیکی منجر شود، یک قصور غیر قابل توجیه است.
سرکوب زنان
بعضی از بخش های جامعه مدتهاست که تاکید می کنند این خود زنان پاکستانی هستند که مسوول این آزار و اذیت به شمار می روند.
به زعم آنان، پوشش نامناسب، تردد در مناطقی که ناامن به شمار می روند، رفتن به سر کار یا حتی رفتن به مدرسه، مسبب ایجاد این آزارهاست.
در نواحی به شدت محافظه کار، اگر خانواده های زنان تشخیص دهند که آنها رفتار نامناسبی داشته اند، حتی در مواردی به خاطر صحبت کردن با یک مرد غریبه، دست به قتل های ناموسی نیز می زنند.
همین ذهنیت گاه در فضاهای آنلاین هم دیده می شود؛ به ویژه این که در اینترنت، کاربران می توانند خود را تا حدی ناشناس نگه دارند.
به تازگی در پیشاور، یکی از محافظه کارترین شهرهای پاکستان، دو مرد به اتهام آزار و باج خواهی آنلاین بازداشت شدند. این پرونده به سال ۲۰۱۱ باز می گردد. متهمان در فیس بوک یک پروفایل جعلی با عنوان “دخترهای ادواردی” ایجاد کرده بودند. در این صفحه، آنها عکس ها، شماره های تلفن، و اطلاعاتی راجع به زندگی دانشجوهای دختر کالج “ادواردز” در پیشاور پست می کردند. آنها این اطلاعات را از طریق هک کردن صفحات دخترهای دانشجو در رسانه های اجتماعی جمع آوری می کردند. متهمان با قربانیان تماس می گرفتند و قول می دادند به شرط دریافت پول از طریق نرم افزار “ایزی پایسا” (Easy Paisa: یک برنامه ویژه انتقال پول که روی گوشی های تلفن همراه نصب می شود) اطلاعات مذکور را از روی صفحه فیس بوکی خود حذف می کنند.
از آنجا که دخترهای دانشجو هراس داشتند خانواده های خود را در جریان این آزار و باج خواهی قرار دهند، خاموش می ماندند.
اما اخبار این شبکه که بسیار فراتر از فعالیت دو تبهکار و چند قربانی بود، به تعدادی از خانواده ها رسید. سرانجام در سال ۲۰۱۵ چند شکایت رسمی در این خصوص به سازمان تحقیقات فدرال پاکستان (FIA) ارائه شد.
واحد جرایم سایبر این سازمان که طی سال های اخیر به شدت فعال شده است، تبهکاران مذکور را ردیابی و بازداشت کرد. دو متهم پس از یک دادگاه روانه زندان شدند. در حال حاضر، سازمان تحقیقات فدرال پاکستان مشغول بررسی ۵۰ پرونده مرتبط با باج خواهی اینترنتی است.
نیقات داد، حقوقدان پاکستانی و موسس بنیاد حقوق دیجیتال (Digital Rights Foundation) طی ۴ سال گذشته به طور مستمر اخبار و پرونده های مربوط به باج خواهی اینترنتی را پیگیری کرده است.
داد همچنین موسس یک سازمان دیگر با عنوان “همارا اینترنت” (به معنای اینترنت ما) است. این سازمان در خصوص امنیت آنلاین به زنان پاکستانی در نواحی روستایی آموزش می دهد.
هم اکنون اطلاعاتی درباره تنظیمات مربوط به حریم شخصی در فیس بوک، سیاست های مربوط به حریم شخصی و حقوق دیجیتال به زنان ساکن نواحی محافظه کار استان های خیبر پختونخوا، و پنجاب، از جمله پیشاور، نوشرا، مولتان و مظفرگاره، آموزش داده می شود.
خانم نیقات داد، می گوید: “این زنان پیش من می آیند و گریه می کنند، می گویند اگر خانواده های آنها بفهمند که چه اتفاقی افتاده، آنها را می کشند.”
استانداردهای اجتماعی
خانم داد، معتقد است رویکرد خود فیس بوک در قبال این معضل نیز مساله ساز است. نخست آن که صفحه باج گیرهای پیشاوری به زبان پشتو نوشته شده بود اما تیم سیاست های فیس بوک در آمریکا فردی را که به زبان پشتو مسلط باشد در اختیار نداشت. این تیم در پاکستان دفتری ندارد. تنها دفتر منطقه ای آنها، در هند واقع شده است.
دوم آن که فیس بوک گفته در این صفحه هیچ گونه استاندارد اجتماعی نقض نشده است.
وقتی فیس بوک این صفحه را مسدود کرد، باج گیرها یک صفحه دیگر ایجاد کردند. خانم داد می گوید: “مشخص است که آنها (فیس بوک) از زبان پشتو و همچنین بافت فرهنگی ای که این اتفاقات در آن رخ می دهد، درکی ندارند.
خانم داد در تلاش است تا کتاب راهنمای “شبکه ملی برای پایان دادن به خشونت” را که در خصوص حریم خصوصی و امنیت در فیس بوک تالیف شده، به زبان های اردو، سندی، پنجاب و پشتو ترجمه کند.
با این حال، این گونه اقدامات برای حل معضل یاد شده کفایت نمی کند. سایت های رسانه های اجتماعی که طیف کاربران آنها بسیار گسترده است، از جمله سایت فیس بوک که فقط در پاکستان ۸ میلیون کاربر دارد، به نوعی تضمین آهنین و بسیار محکم احتیاج دارند که از حقوق زنان محافظت کند.
به تازگی شبکه زنان فعال در فضای آنلاین که صفحه ای با عنوان GamerGate doxxing را اداره می کردند، و همچنین شبکه فمینیست های هندی مجبور شدند به دلیل شکایت همان افرادی که آنها را مورد تهدید و آزار قرار داده بودند، صفحات خود را حذف کنند. این نشان می دهد مساله امنیت آنلاین برای زنان، اکنون به یک مساله جهانی تبدیل شده است.
سیاست های کارآمد و موثر، باید با رویکردهای متحد الشکل در سراسر جهان همراه باشد. خانم داد در عین حال نسبت به اتخاذ سیاست ویژه ای برای کشورهای در حال توسعه از سوی دولتهایی که پیشاپیش مشتاق ایجاد محدودیت های بیشتر علیه اینترنت هستند، هشدار می دهد.
سردمداران صنعت IT (فناوری اطلاعات) باید در آموزش گروه های آسیب پذیر، به ویژه زنان مشارکت کنند و به آنها بیاموزند از خود در برابر سوء رفتارهای آنلاین محافظت کنند.
منبع: الجزیره
ترجمه: شفقنا
انتهای پیام
www.af.shafaqna.com