شفقنا افغانستان- لس آنجلس تایمز می نویسد: سالهاست که باشندگان ولایت کاپیسا در تبادل آتش میان طالبان و نیروهای حکومت افغانستان که توسط آمریکاییها حمایت میشوند، گیر ماندهاند. اما در ماههای اخیر جنگ تاحدی شدت یافته است که بسیاری از مزرعه داران انار و دامداران مناطق شمال شرقی احساس میکنند مجبورند به سرپناههای موقت در کابل نقل مکان کنند.
آغا جان، نماینده یک اردوگاه موقت در منطقه ارزان قیمت کابل، جاییکه خانوادههای دیگر هر هفته از ولسوالی تگاب کاپیسا میرسند، گفت: «طالبان میگویند که «شما با حکومت هستید» و نیروهای امنیتی میگویند که «شما با طالبان هستید»، اما در واقع ما صرف تلاش میکنیم زندگی کنیم». با این حال وقتی رییس جمهور اوباما اخیرا اعلان کرد که حداقل ۵۵۰۰ سرباز امریکایی را فراتر از سال ۲۰۱۶ در افغانستان حفظ خواهد کرد، برای آنهایی که از جنگ فرار میکنند، آرامش خاطر کوچکی خواهد بود. آغا جان گفت: «کاش آنها صرف به ما اسلحه فراهم میکردند تا از خودمان دفاع کنیم. باید یا حکومت یا طالبان [تگاب] را ترک کنند، تا وقتی که هردو آنجا باشند، تکاب صلح نخواهد دید».
چند مایل پایینتر، در منطقه پل چرخی، اعضای یک گروه ۱۵۰ خانوادهی بیجا شده داخلی از ولایت شرقی ننگرهار بیزاری مشابهی دارند که هرگونه احساس مثبت در مورد این اعلان اوباما را تحت شعاع قرار داده است. برخیها گفتند که بدون حمایت مالی بیشتر از طرف امریکا، تداوم حضور امریکا در افغانستان امنیت چندانی نخواهد آورد. عظیم گل، ۳۵ ساله، که پنج ماه قبل ولسوالی مهمند دره، زادگاهش، را ترک کرد گفت که تجدید سرمایهگذاری مالی باید با هرگونه حضور سربازان خارجی باقیمانده همراه باشد. وی گفت که باتوجه به نرخ بیکاری دو رقمی در افغانستان که برخی از منابع آن را ۳۵ درصد عنوان کردهاند، حکومت باید با مخالفان مسلح برای جلب طرفداری به رقابت بپردازند. وی اضافه کرد که با ظهور جنگجویانی که ادعای رابطه با ستیزهجویان داعش در شرق میانه را دارند، این ضرورت بیشتر شده است. وی گفت: «تمام این گروهها، به شمول داعش، به مردم صدها دالر در ماه را وعده میدهند تا در کنار آنها بجنگند». وی گفت که ایالات متحده «در این جنگ یک طرف است – ما به راه حل نیاز داریم». بسیاری در اینجا میگویند که در حال حاضر نیروهای بیش از حد در بازی شامل اند اما اقدام مثبت کافی نیست.
تگابیها و ننگرهاریهای بیجاشده در اردوگاهها، مانند بسیاری از افغانها، باور دارند که کشور همسایه پاکستان به ناآرامیها دامن میزند. عظیم گل گفت که جنگجویانی که میگویند به داعش وابستهاند به لهجه پاکستانی پشتو صحبت میکنند و رفتارهایی را نشان میدهند که بیشتر در مناطق پاکستانی دیده شدهاند. وی گفت: «ما طالبان را میشناسیم، آنها از مناطق خودما هستند؛ اما این مردان متفاوت هستند. آنها مثل ما نبودند، آنها موهای دراز داشتند و موترهایی را سوار میشدند که ما هرگز ندیده بودیم. حتا سلاحهای آنها درازترین میلهها را داشتند».
عبدالله عبدالله، رییس اجرائیه افغانستان، خواهان فشار بینالمللی بیشتر بر اسلام آباد شده است. وی در سازمان ملل متحد گفت: «موجودیت پناهگاههای تروریستان و شبکههای حمایتی در پاکستان همچنان در افغانستان دردسر ایجاد میکنند». عظیم گفت که جنگجویان خارجی خواهان حمایت مالی آنها شدند. «آنها دروازههای ما را زدند و از ما خواستند یا به جنگ آنها بپیوندیم یا به آنها پول بدهیم». در ابتدا، به خانوادهها کاری نداشتند و این ستیزهجویان میگفتند که شکایت آنها از طالبان است نه از مردم. «آنها گفتند که طالبان به شریعت پایبند نیستند». عظیم گل گفت که وقتی آنها توانستند کنترل این منطقه را از طالبان بدست بیاورند، این وضع تغییر کرد.
وی گفت که اعلام جهاد النکاح توسط این گروه، دردسرسازترین آن بود. شکور، یکی دیگر از باشندگان مومند دره، گفت: «آنها خواستند زنان، حتا بیوهها، به جنگجویان شان واگذار شوند. ما مردم ساده و مذهبی هستیم، چطور میتوانیم به زنان مان اجازه بدهیم که با خارجیها بروند». عظیم گل گفت: «ما گفتیم که باید با بزرگان مان مشوره کنیم و بعد نزد آنها مراجعه میکنیم». «به محض این که آنها رفتند، ما شبانه فرار کردیم». این بیجاشدگان میگویند آنهایی که در ننگرهار ماندهاند یا به این ستیزهجویان به دلایل مالی کمک میکنند یا در خانههای شان زندانیاند.
برای نعیم فریدون، ۲۵ ساله، از ولسوالی تگاب، تشدید درگیری میان طالبان و نیروهای حکومتی نقطه اوج بود. هرچند منطقهی او در ولایت کاپیسا از دیروقت بدینسو یکی از ناامنترین مناطق گفته شده است. فریدون گفت که درسال گذشته جنگ به طور غیرقابل تحملی شدید بود. وی گفت: «هر روز گلولهها از هردو طرف [از فراز خانههای ما] میگذشت و ما در وسط گیر میماندیم».
تگاب میان معبرهای تنگ کوهستانی واقع شده است و جغرافیای آن اثرات [بد] درگیری را بیشتر کرده است چون مخالفان مسلح و نیروهای حکومتی برای کنترل [آن] میجنگند. فریدون گفت: «جایی برای فرار وجود ندارد، به هرطرف که ببینید کوهها است». این خانوادهها چنان فرار کردهاند که هیچ چیزی به جز کرباسهای متروک برای سرپناه ساختن با خود ندارند.
منبع: لس آنجلس تایمز
ترجمه: حمید مهدوی- اطلاعات روز
انتهای پیام