در گذرگاه مرزی ویگ شایت، بس های سفید و آبی پولیس آلمان فدرال در انتظار آوارگان تازه وارد هستند. سازمان دهی بحران آوارگان در معبر مرزی به زندگی روزمره تبدیل شده است.
به گزارش شفقنا افغانستان به نقل از دویچه وله، اکنون این شهر زیبا در ایالت بایرن به محل اصلی بحران آوارگان تبدیل شده است. یک پُل شهر ویگ شایت در آلمان را از هنگینگ در اتریش جدا می کند. در حال حاضر پولیس اتریش چند آواره را آن جا در یک صف ایستاد می کند. اکنون آن ها پس از ساعت ها انتظار اجازه دارند وارد آلمان شوند.
مسعود رستگار، امدادگر رضاکار با بلندگویی در دست و جلیقه نارنجی بر تن سعی می کند نظم را برقرار کند. او به انگلیسی و بعد به فارسی و عربی صدا می زند: «ما در دو صف پیش می رویم».
رستگار که متولد ایران است، آلمانی را با لهجه محلی اتریشی صحبت می کند. پیام او به هر زبانی یکسان است: آرامش را حفظ کنید.
«بالاخره همه چیز به هم می ریزد»
اما رستگار می گوید که برنامه های مسئولان مرزی آلمان و اتریش هماهنگ نشده اند. او در این روز 14 ساعت تمام به ترجمه و سازماندهی مشغول است.
این امدادگر ایرانی تبار می گوید: «ما تقریبا هیچگاه نمی دانیم که چه تعداد بس به این جا خواهند رسید و پولیس های آلمانی هم این را نمی دانند». آن چه که روشن است، این است که شمار بس ها در حال افزایش می باشد.
پشت سر او بس ها در امتداد سرک توقف کرده اند. یکی پس از دیگری درهایش را می گشاید و آوارگان خسته پس از روزها سفر در مسیر خطرناک بالقان از بس ها به بیرون سرازیر می شوند. آن ها فقط می خواهند اطمینان حاصل کنند که به مقصد رسیده اند و استراحت کنند. در این میان حدود 1400 تن در انتظار ادامه سفر به آلمان هستند. شتیفِن هِرتسوگ از پولیس آلمان فدرال با نگرانی ناظر این رفت و آمد ها است.
آوارگان اتریش را پشت سر می گذارند.
هوا تاریک می شود و هنوز هم بس های مسافربری هر پنج دقیقه یک بار به این جا می آیند. اداره های اتریشی در صبح امروز خبر از آمدن 20 بس مسافربری داده بودند، اما در این میان شمار آن ها به دو برابر این تعداد رسیده است.
صف بر روی پُل مرزی طولانی تر می شود و نارضایتی نیروهای پولیس هم به همان اندازه افزایش می یابد.
بسیاری از پولیس های آلمانی برخورد اتریش با بحران آوارگان را تحریک آمیز می دانند. شتیفن هرتسوگ می گوید که بزرگترین نگرانی اش بروز سراسیمگی همگانی است. بر روی پُل اغلب ازدحام است و در میان آوارگان اطفال خردسال نیز وجود دارند.
چند ساعت انتظار برای سوپ ترکاری
سبزه زار در شهر مرزی هنگینگ واقع در اتریش جایی نیست که آدم خواسته باشد شب را آن جا بماند. یوزِف لامپرستورفَر، شهردار ویگ شایت گفت، آن ها (مقام های اتریشی) اجازه می دهند که خانواده ها شب را در فضای باز و هوای سرد به سر ببرند. او به شدت از این پیشامد مقام های اتریشی انتقاد کرد.
وضعیت «جنون آمیز»: آوارگان بر روی سبزه زار
پیش از این صدها آواره مجبور بودند که شب های بسیار سرد و بارانی را در این سبزه زار به سر ببرند. دهقان های محلی برای آوارگان چوب می آوردند تا آن ها بتوانند شب ها آتش روشن کنند. لامپرستورفر، شهردار ویگ شایت این وضعیت را جنون آمیز نامید و خواهان رفت و آمد مستقیم بس ها به کمپ پذیرش اولیه آوارگان شد، بدون توقف در مرزی که طبق معاهده شینگن اصلا وجود خارجی ندارد.
در این میان وضعیت تغییر کرده و دیگر کسی مجبور نیست در فضای آزاد بخوابد. در پی انتقادهای شدید، صلیب سرخ اتریش خیمه ای مجهز به مرکز گرمی را در بخش اتریشی مرز برپا کرده است. این خیمه گنجایش 2 هزار تن را دارد.
در داخل خیمه توزیع غذا جریان دارد. صف غذا چند صد متر است، آوارگان باید برای یک بشقاب سوپ ترکاری سه ساعت انتظار بکشند. افزون بر این به هر آواره نصف کِلِه و یک تکه نان سفید هم داده می شود.
تانیا تالَر، امدادگر آلمانی در حالی که با دستکش های پلاستیکی آبی رنگ ظرف های پلاستیکی را با سوپ پر می کند، می گوید که این مقدار غذا کافی نیست.
پناهجویان در خیمه صلیب سرخ
این سوپ را شفاخانه ای که در این نزدیکی است، در دسترس قرار می دهد و پیش از این نیز در داخل آن آب ریخته اند تا برای همه کافی باشد. از این سوپ کسی سیر نمی شود، به این خاطر تانیا تالَر، امدادگر آلمانی و دوستش یک روز پیش به همه سوپرمارکیت هایی که در آن نزدیکی ها هستند، مراجعه کرده و برای گرفتن نان خشک التماس کرده اند.
سازمان دهی حرفه یی وجود ندارد
تانیا تالر که آخر هفته ها برای کمک از مونشن به این جا می آید، می گوید: «برخلاف مونشن این جا سازمان دهی وجود ندارد». او گفت که اداره های مسئول فقط ضروری ترین کارها را انجام می دهند و نمی خواهند مسئولیت را به گردن بگیرند.
او و ویرنَر پرشتل، دوستش خواهان این هستند که آلمان برای سازمان دهی و کمک به آوارگان تلاش کند. آن ها خواهان این شدند که اردوی آلمان فدرال به این جا بیاید و کمک کند. همچنین این دو امدادگر رضاکار گفتند که همکاری فرامرزی باید بهبود پیدا کند.
هر دو طرف در مرز در یک مورد توافق نظر دارند: این که مسدود کردن مرزها، طبق تقاضای هورست زیهوفر، نخست وزیر بایرن تاثیری بر بهبود وضعیت در مرز آلمان و اتریش نخواهد داشت.
به گفته مقام های مرزی، آوارگان در این صورت راه دیگری برای آمدن پیدا می کنند، اما بدون این که خیمه های گرم در اختیارشان باشد و نیازهای شان از طریق صلیب سرخ تامین گردد.
حتی تصور چنین وضعیتی برای بسیاری از مسئولان ترسناک است. آن ها می گویند که در آن صورت، بارش برف و درجه حرارت زیر صفر خطر بروز فاجعه انسانی ایجاد می کند.