شفقنا افغانستان- روزنامه اطلاعات روز در شماره امروز خود می نویسد: بازهم گروگان‌گیری، زابل، درماندگی و نگرانی‌های روزافزون مردم. حکومت هم‌چنان در جایگاه یک ناظر بی‌طرف به تماشای این ماجرای تلخ نشسته و با بی‌خیالی‌های وصف ناپذیر، بدون آن‌که تکانی به خود بدهد شاهد عینی گروگان‌گیری است. در ده ماه گذشته تنها در ولایت‌های زابل و غزنی نزدیک به هشت واقعه گروگان‌گیری ثبت شده است.
تروریست‌ها با آدم ربایی‌های مکرر موفق شدند، گروگان‌گیری را به یک برنامه جذاب تبدیل کنند. هم‌چنان‌که ترور شهروندان ادامه پیدا می‌کند و هیچ پایانی برای ختم این وحشت متصور نیست، حکومت نیز به‌عنوان ناظر منعفل این ماجرا، به‌جای اقدام و عمل به وظیفه، تلاش کرده است از این غائله استفاده ابزاری ببرد. حکومت تلاش کرد اما نه برای رهایی گروگان‌ها و راه‌اندازی عملیات به‌منظور سرکوب تروریست‌ها، بلکه تمام کوشش‌های حکومت (ارگ و سپیدار) به‌خاطر به رخ کشیدن جایگاه بی‌بدیل اشرف غنی احمدزی به‌عنوان «سر قوماندان قوای مسلح» و چانه‌زنی بر سر صلاحیت‌های رییس اجراییه به مصرف رسید.
حکومت هربار پس از گروگان‌گیری با تأخیر غیر قابل قبول، پا از محکوم کردن تروریست‌ها فراتر نگذاشت. در یک سال گذشته هربار مردم ترور شد، حکومت با وسوسه آن را «تقبییح» کرد. با آن‌که تروریست‌ها از مکان‌های معلومی مردم را شکار می‌کنند، حکومت اما دست به اقدام عملی نزد، عملیات راه‌اندازی نکرد و نه تنها هیچ تروریستی را تعقیب نکرد و به پنجه قانون نسپرد بلکه هم‌چنان شاهراه‌های کشور را با طول و عرض آن در اختیار دهشت‌افگن‌ها قرار داد تا هرچه می‌توانند گروگان بگیرند.
با این وضع، مردم چه کار باید بکنند؟ در خانه‌های شان بمانند تا گروگان گرفته نشوند و در هیچ جای سفر نکنند؟ اگر مردم در حصر خانگی نگهداری شوند، تلف نمی‌شوند؟ چه کسی برای آن‌ها آب و غذا خواهد داد؟ حکومت؟
گروگان‌گیری و بی‌پروایی حکومت مردم را در یک بن‌بست واقعی قرار داده است. شهروندان امکاناتی برای دفاع از خود را ندارند و از طرف دیگر حکومت به رغم همه مسئولیت‌های قانونی و حقوقی که در قبال شهروندان بر عهده دارد، هیچ انگیزه‌ی برای تأمین امنیت و حفظ جان مردم از خود نشان نمی‌دهد، با آن‌که مردم مسئولیت‌های شهروندی شان را ادا کرده‌اند. مالیه می‌دهند، برای ارتش سرباز داده‌اند، برای حاکمان حکومت رأی داده‌اند اما در مقابل، حاکمان حکومت وحدت ملی از مالیه مردم عیش و نوش می‌کنند و نه در برابر قانون احساس مسئولیت می‌کنند و نه برای مردم پاسخ می‌دهند.
در یک سال گذشته که ده‌ها تن از مردم در زابل و غزنی توسط تروریست‌ها گروگان گرفته شدند، دولت چه‌کار کرد؟ در کدام تاریخ برای رهایی آن‌ها عملیات راه‌اندازی کرد؟ با کدام دست‌آورد؟ حکومت برای رهایی گروگان‌ها به زابل نرفت بلکه چند تن از گروگان‌های که بر حسب اتفاق از چنگ تروریست‌ها نجات یافتند، خود شان به کابل آمدند و به دیدار غنی در ارگ ریاست جمهوری رفتند. ارگ از این مسئله سوءاستفاده کرد و با نشر عکس‌های گروگان‌های رها شده، سعی کرد آن را به گونه‌ی نشان دهد که گویا حکومت آن‌ها را رها کرده است. حکومت برای توجیه بی‌پروایی‌اش به دروغ متوصل شد و گفت حکومت برای رهایی گروگان‌ها تلاش کرده است اما تروریست‌ها ۵۶ بار اسیران را جابه‌جا کرده است. این دروغ را گروگان‌های رها شده افشا کردند و گفتند این واقعیت ندارد.
با این حال، تا چوقت مردم منتظر اقدامات عملی حکومت برای تأمین امنیت بنشینند، قربانی بدهند و سرانجام این انتظارها با بی‌پروایی حکومت دنبال شود؟
انتهای پیام