شفقنا افغانستان- نه تنها مسلمانان باید به آموختن و به کار بستن «منطق و فلسفه حسین» اهتمام ورزند بلکه همه انسان ها باید چنین کنند و چنان باشند.
حجت الاسلام عمادالدین رضائی همدانی در نوشتاری که به مناسبت اربعین حسینی در اختیار شفقنا قرار دادهآورده است:
بسم رب الشهداء و الصدیقین
الاسلام کما انه محمدی الحدوث هو حسینی البقاء
یعنی اسلام همانگونه که از حضرت محمد بن عبدالله (صل الله علیه و آله و سلم) به حدوث و ظهور رسیده است، بوسیله شهادت حسین و عاشورای ابی عبدالله، بقا و استمرار یافته است.
نقش عظیم شهدای کربلا در حمایت از اسلام و نصرت خدا که اگر این شهادت ها بوجود نمی آمد از اسلام اثری برجای نبود بر همه کس روشن و در احادیث اسلامی نیز تصریح به آن شده است.
و می دانند سوم شعبان دوم یا سوم هجری در مدینه متولد و عصر دهم محرم سال شصت و یک هجری در سرزمین کربلا شهید، و اینک در کربلا یا همان بیابان پربلا امروز شهری بزرگ و مرکزی روحانی و نورانی به برکت خون حسین (علیه السلام) گردیده و قبر و بارگاه در همان قتلگاهش اینک مزار مسلمین و زیارتگاه عموم است.
و بسیاری از مسائل دیگری را نیز که در سطح تاریخ قرار دارد و چشم گیر محسوس بوده وقایع و حوادثی به شمار می آیند و واقعه نگاران آن ها را در تاریخ ثبت می کنند و جملگی مربوط به این سوی زندگی آدمی است.
این سوئی که تاریخ خوانده می شود نه آن سوئی که «فلسفه تاریخ» یا «بوجود آورنده تاریخ است و به تاریخ زندگی امام حسین علیه السلام مربوط است. ممکن است واقف باشد…
ولی آیا همه به فلسفه قیام و شهادت و هدف بلند و عمیق او در استقبال از این ماجرای خونین آگاهی دارند؟
آیا آن ها که در مصیبت حسین علیه السلام اشک می ریزند از لبخند او به هنگام مرگ که نشان موفقیت و رضای کامل وی از انجام یک مسئولیت سنگین بوده است، آگاهند؟
آیا در کنار سیمای تاریخی حسین، کوششی در شناخت چهره هدف و نفسانیات او نیز به عمل آورده و می آورند؟
آیا می دانند اگر قیام حسینی نمی بود واقعا از اسلام نام و نشانی نبود؟! که رسول اقدس اسلام محمد مصطفی (صل الله علیه و آله و سلم) فرمود: حسین خورشید هدایت و کشتی نجات است» و «حسین از من است و من از حسینم» یعنی رسالت من در بستر رسالت امامت و شهادت او به ساحل امن می رسد و رشد می کند و امامت و شهادت او، مکمل رسالت من است؛ او از من و من از اویم.
آیا می دانند ابی عبدالله چه انقلاب همه جانبه و عمیق و زیر و رو کننده ای در محیط جامعه اسلامی آن روز و روزهای بعد و برای همیشه امت اسلامی ایجاد کرد؟! و بالآخره آیا شیعیان و دوستان حسین (علیه السلام) و اشک ریزان و سینه کوبان آن حضرت با مقصد و مقصود امام نیز همراه شناخت نام و زادگاه و قبلگاه و عدد یاران و نام قاتلان و حوادث اشکبار دیگر امام، آشنا و به آن معرفت دارند؟!
پاسخ این آیاها –چنانکه می دانید- در میان خیل عظیم حسینیان متاسفانه خیلی مثبت نیست.
آری، همه می دانند او شهید شد، اما به خوبی دانند چرا شهید گردید؟
همه می دانند او هدفی در پیش داشت، اما بخوبی نمی دانند هدفش چه بود!
و همه می دانند که او مبارزه کرد. اما به خوبی نمی دانند در مقابل چه مسائلی و اموری!
و برای ریشه کن ساختن و تغییر و تحول چه اوضاعی مبارزه کرد و چه دگرگونیهائی به وجود آورد؟
درباره چگونگی حادثه بحث می کنند نه علل و موجبات و نتایج و غایات آن. در حالی که برای تعقیب هدف مقدس او و اخذ نتیجه درست باید به عکس رفتار شود. به جای بحث از «حادثه» باید به علل و غایات آن توجه نمود، که تاریخ حیات حسین (علیه السلام) تشکیل دهنده وجود امامت و عظمت آن حضرت و سازنده چهره و سیمای او همان علل و غایات و اندیشه ها و نفسانیات او است، نه این «حوادث»؛ که این حوادث به دست جمعی ناپاک بر آن حضرت وارد گردیده است. این حوادث بیش از آن که «تاریخ حسین» باشد، به یزید و عمال ناپاک او تعلق دارد. تاریخ جنایات حکومت اموی است زیرا به دست آن ها انجام گرفته است.
شیعیان حسین باید در «حسین شناسی» خود تجدید نظر کنند. این تصویر ناقص یا تصور سطحی را با شناخت هدف و مقصد و نفسانیات کریمه و بلندی مقام و عظمت تاثیر امام در حفظ کیان اسلام و هدایت امت اسلامی تکمیل نمایند. که امامت و «ولایت» اهل بیت عترت چنان که می دانیم بر حسب نص قرآن مکمل و متمم اسلام است « الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دینَکُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتی وَ رَضیتُ لَکُمُ الْإِسْلامَ دیناً» این بر رسول اقدس اسلام محمد مصطفی (صل الله علیه و آله و سلم) در غدیر خم برای معرفی امامت امیر مومنان علی (علیه السلام) و ولایت اهل بیت عترت نازل شده است. او بیان داشته ذات اقدس او بر خلق تمامیت یافت پس امامت مکمل و متمم اسلام است و با این حسین شناسی و امامت شناسی قرآنی خود دروس ارزنده ای فرگیرند و به کار بندند.
به چگونگی جهاد سرور و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام) در راه عقیده، تاکید می شود . به حقیقت گفتار بلند و عمیق امام (علیه السلام) «انما الحیاه عقیده و جهاد» یعنی زندگی جز تلاش در راه تحقق عقیده چیز دیگری نیست.
ضمن بررسی گفتار و کردار او آگاه می گردیم و ملاحظه می کنیم که چگونه اصحاب و انصار حسین علیه السلام با اراده و ایماان الهی و دینی خود قدرت طغیانگر عظیمی را به خاک نشانیدند و نابود ساختند. باید بیشتر به علل و موجبات و اغراض و غایات نهضت و حرکت یا قیام عاشورا توجه داده شود و به فلسفه تاریخ توجه داده شود و آن را یک ایده و فلسفه حی و زنده بنمایاند. ایده زنده ای که همواره می تواند راهنما و «زنده» کننده بوده و با «زنده»ها و «زندگی» سروکار داشته باشد. برای همه زنده و سازنده و الگو باشد: برای من، برای شما، برای او، برای امروز، برای فردا و برای همیشه. و اعلام دارد که واقعه عاشواری حسینی یک واقعه مرده و دفن شده در گورستان تاریخ نیست! یک امر گذشته نیست. بلکه همیشه «زنده» و همیشه «حال» است. نه تنها مسلمانان باید به آموختن و به کار بستن «منطق و فلسفه حسین» اهتمام ورزند بلکه همه انسان ها باید چنین کنند و چنان باشند.
حسین جان تو نماز را بر پاداشتی، تو روزه را، تو خمس را، تو زکوه را، تو حج را، تو جهاد را، تو امر به معروف را و تو نهی از منکر را، تو قرآن را، تو اسلام را توانستی با قیام و حرکت و به ایثار و شهادتت بار دیگر جان تازه بخشیدی، مشروعیت حکومت ظالمان را از آن ها گرفتی، یزید را محکوم کردی، ظلم او را محکوم کردی. استبداد او را محکوم کردی، خفقان او را محکوم کردی، اسلام ستیزی او را محکوم کردی، قرآن ستیزی او محکوم کردی.
او می خواست از تو امضاء بگیرد که همه کارهای او راست و درست و حق است. ولی تو جان دادی و امضاء ندادی تا به همگان بفهمانی که یزید مشروعیت ندارد، که خلاف قرآن بودن مشروعیت ندارد، خلاف انسان بودن مشروعیت ندارد، سلب آزدای مشروعیت ندارد. اینها و همه و همه و همه این ها را تو کردی یا ابی عبدالله.
السلام علیک یا ثارالله
ای خون خدا و ای کسی که خدا طالب خون تو از ظالمان و قاتلان توست،
ای وارث تمام انقلاب ها ی تاریخ انسان ها،
ای وارث همه عدالت خواهی ها،
و ای وارث تمامی حق و حقیقت ها،
ای وارث آدم که با شیطان درافتاد،
ای وارث نوح و کشتی نوح،
ای وارث ابراهیم که با نمرود در افتاد،
ای وارث موسی که با فرعون درافتاد،
ای وارث عیسی که توانست عظمت الهی را در محیط خلق تجلی دهد،
ای وارث محمد رسول الله (صل الله علیه و آله ) که تمام بُت و بُتگرایی ها را کنار زد و آنگاه نقش آفرینی های اسلام را در عالم تجلی داد،
ای وارث فاطمه الزهراء (سلام الله علیها) که با پهلوی شکسته خود از علی (علیه السلام) و از امامت او دفاع کرد،
ای وارث حسن مجتبی (علیه السلام) که با جگر پاره پاره خود از اسلام حمایت کرد،
ای وارث شیرخدا که پیوسته در صحنه کربلا مثل شیرغران جنگیدی و جنگیدی و دفاع کردی و لحظه ای سکون و سکوت را بر خود و بر پیروان حق رضا ندادی و پیوسته فریاد می زدی «هیهات من الذله».
«هیهات من الذله» در تمام عملش و تمام حرکتاتش و تمام سکناتش و تمام سخنانش برای حق و حقیقت بود. این است رنگ الهی و آسمانی شدن حسین.
امام حسین (علیه السلام) و شهادتش در همین یک قسمت خلاصه می شود. ابن یمین درباره فردوسی طوسی اینطور می گوید:
سکه ای کاندر سخن فردوسی طوسی نِشاند / کافرم گر هیچ کس از جمله فُرسی نِشاند
اول از بالای کرسی بر زمین آمدن سخن / او سخن باز بالا بُرد و بَر کُرسی نِشاند
سخن از نظر ادبیات پایین افتاده بود. فردوسی با شعرش سخن را بالا برد و بر فراز ادب نشانید. اسلام از نظر معنویات در محیط الهیون پایین افتاده بود، اسلام به زمین خورد، قرآن به زمین خورد، نبوت به زمین خورد، امامت به زمین خورد. امام حسین (علیه السلام) همه و همه و همه ی این ها را گرفت و به آسمان نشانید، هر چند خودش از بالای زین به زمین افتاد. اسلام به فرش رسیده بود، امام حسین اسلام را گرفت به عرش رسانید.
والسلام خیر ختام
عماد الدین رضایی همدانی
انتهای پیام