شفقنا افغانستان- حجت الاسلام و المسلمین غلام حر شبیری روحانی برجسته پاکستانی الاصل و نامی آشنا برای اهل مذهب در غرب است. او در حوزه علمیه قم به تحصیل پرداخت. ۱۰ سالی در کنگره مسلمانان آمریکا و مدتی است برای دومین بار در مراکز اسلامی انگلستان مشغول به خدمت است. از او در مورد، وضعیت کنونی شیعیان پاکستان و راه های مقابله با افراط گرایی اوج گرفته در دنیای اسلام پرسیدیم. همچنین ویژگی های شخصیتی و مدیریتی شهید عارف حسینی، رهبر شیعیان پاکستان بخشی دیگر از گفت و گوی ما با او بود.
او یکی از عوامل داخلی افراط گرایی را جهل مردم از مذهب می داند و می گوید: این عامل موجب بروز بسیاری از اختلافات یا مخالفت ها شده، اختلاف برای جوامع خوب است چرا که باعث پیشرفت می شود و یکی از نکات مثبت برای شناخت حق و باطل است، ولی وقتی اختلاف به دشمنی کشیده می شود، قطعا ریشه آن در جهل است که این مساله در بین شیعه و سنی وجود دارد؛ با این حال معتقدم آینده متعلق به اسلام است.
متن گفت وگوی شفقنا با حجت الاسلام و المسلمین غلام حر شبیری را می خوانید:
درس طلبگی را کجا فرا گرفتید؟
در حوزه علمیه قم.
از اساتیدتان چه کسانی را به یاد دارید؟
مرحوم آیت الله فاضل، آیت الله مکارم شیرازی و آیت الله جوادی آملی.
چند سال در حوزه علمیه قم بودید؟
۱۰ سال
چرا طلبه شدید؟
خداوند توقیق داد.
پدرتان هم طلبه بودند؟
خیر! پدرم اشتیاق رفتن من به حوزه علمیه قم را داشتند، ایشان این مسیر را به من معرفی کردند و من هم انتخاب کردم.
چه شد که به آمریکا رفتید؟
من در سال ۹۲ به عنوان مبلغ به انگلستان آمدم، ۱۲ سالی در انگلستان مشغول کار بودم و سپس تصمیم گرفتم به کشور خودم پاکستان برگردم، در همان زمان حاج آقا ناصر بی ریا نماینده رهبری در مرکز اسلامی آمریکا بودند و از قبل در مورد من آشنایی داشتند، از من خواستند که به آمریکا بروم و در این مرکز خدمت کنم.
در انگلستان بیشتر با پاکستانی ها محشور بودید یا با عموم شیعیان؟
مرکز اسلامی انگلستان متشکل از ملیت های مختلف است؛ من با مجموعه ای از ملیت های مختلف همچون عراق، ایران، افغانستان، پاکستان و هند کار کردم.
شما فرصت داشتید که با جامعه شیعیان در پاکستان آشنا شوید، در پاکستان بزرگ شدید و زندگی کردید، سپس به ایران و آمریکا رفتید و با جامعه شیعیان این دو کشور نیز آشنا شدید؛ بین جامعه شیعیان در این چند کشور چه نقاط مشترک و تمایزی وجود دارد؟
مشترکات از حیث عقیدتی بودند؛ تمام شیعیان زیر سایه ولایت زندگی می کنند و عشق و علاقه آنها به اهل بیت(ع) بسیار است. ولی تمایزهایی هم در کشورهای مختلف وجود دارد، شیعیان ایران و عراق در طول تاریخ اسلام با تشیع بودند و تشیع از این کشورها گسترش یافت؛ بزرگان، روحانیون و علما در این کشورها متولد شدند و در همین کشورها توانستند برای خدمت به تشیع فعالیت کنند و به طور کلی می توان گفت که این دو کشور در مکتب تشیع دارای تاریخی غنی هستند؛ ولی تشیع در هند و پاکستان پس از مهاجرت شیعیان به این کشورها رواج پیدا کرد؛ به عنوان مثال پس از اینکه شیعیانی از ایران یا مناطق مختلف دیگر به این دو کشور مهاجرت کردند، تشیع در این کشورها بروز و ظهور پیدا کرد، در حقیقت این کشورها منشأ تشیع نبودند، این مساله خود می تواند وجه تمایز باشد. در طول تاریخ روحانیون، علما و بزرگان بسیار زحمت کشیدند و مراکز تشیع را در هند و پاکستان به وجود آوردند، اما در این کشورها هنوز اصالت خاصی به وجود نیامده است؛ به عنوان مثال حوزه علمیه یکی از حوزه های تاریخی در هند بوده و علمای بسیاری را تربیت کرده، سابقه ای بیش از دویست سال دارد، اما سابقه تاریخی شیعیان ایران و عراق به اوایل اسلام برمی گردد.
شیعیان در کشورهای مختلف تمایزاتی با یکدیگر دارند، اما در عین حال دارای یک هویت واحد هستند و این هویت شیعی می تواند ظرفیت بسیار بزرگی ایجاد کند. بعضا گفته می شود که علما و مردم مانند جزایر جدا از هم شده اند و ارتباط قوی پیدا نمی کنند و انتقال دقیق تجربیات، اندیشه و فکر بین آنها صورت نمی گیرد؛ همینطور بین نخبگان شیعی ما ارتباط تعیین کننده نداریم، دانشمندان بسیاری داریم که ظرفیت بسیار بزرگی در تولید علم دنیا دارند، علمای بزرگی داریم که منشاء تحول هستند و به طور کلی شیعیان در سایر بخش ها هم ظرفیت های قابل ملاحظه و محصر به فردی دارند. اکنون یهودیان در دنیا هویتی منسجم و به هم پیوسته هستند؛ اما هنوز شیعیان چنین وضعیتی را به لحاظ سازماندهی و شناسایی ظرفیت ها ندارند. با توجه به تجربیاتی که پیدا کرده اید، تا چه اندازه همبستگی و پیوستگی هویتی بین شیعیان در کشورهای مختلف وجود دارد؟ به نظرتان مانع اصلی که هنوز شیعیان ظرفیت های هویتیشان تبدیل نشده اند، چیست؟
تشیع اولین مکتبی است که حکومت اسلامی را طبق موازین شیعی به وجود آورده است؛ هیچ مسلک و مذهبی در دنیا وجود ندارد که یک حکومت را به وجود آورده باشد؛ حتی اسرائیلی ها که به عنوان یک کشور یهودی ادعا می کنند، نتوانستند حکومتی به وجود بیاورند؛ اما مکتب آل محمد توانسته وحدت و سازماندهی بسیار قوی به وجود آورد که بسیاری از نقاط مختلف به طرف آن جذب می شوند. به طور مثال اکنون نگاه ها نسبت به مردم کشورهای ایران، عراق، بحرین و لبنان بسیار متفاوت است. سایر کشورها به این مساله رسیدند که شیعه نقش بزرگی در جهان دارد و تشکیلات بزرگی را به وجود می آورد. اگر شیعیان سازماندهی نشده بودند و قدرت نیافته بودند، آنها را نمی کشتند، اینکه در همه جا شاهد شیعه کشی هستیم به این علت است که شیعه توانسته موثر واقع شود، امروز تنها مکتب شیعه است که در مقابل امپراطورهای بزرگ ایستاده است؛ تحلیل دشمنان این است تنها مکتبی که در جهان ظهور پیدا کرد و اساس قوی حوزوی دارد، اجتهاد در آن باز است و دانشمندان، مجتهدین و علمای بزرگی پروش داد، مکتب تشیع است.
اگر بخواهیم شرایط بهتری پیدا کنیم شیعیان، صرف نظر از نژاد، باید چه گام هایی بردارند، پیشنهاد شما به جامعه شیعیان چیست؟
اگر جامعه شیعه زیر سایه رهبری جمع شود، می تواند قدرتمند شده و میان آنها وحدت خوبی به وجود بیاید؛ این تنها نکته ای است که می تواند ما را به جلو ببرد.
نقش مرجعیت را در این مساله چگونه می بینید؟
مرجعیت همیشه نقش بزرگی را ایفا می کند. مرجعیت برای ترویج و تربیت مکتب تشیع، بر روی حوزه های علمیه، تربیت طلبه ها و مبلغین نظارت کرده و خط مشی تشیع را ترسیم می کنند، اما لازم است و باید امور سیاسی و اجتماعی را نیز رهبری کنند.
حدود ۲۷ سال پیش شهید عارف حسینی، رهبری شیعیان را در پاکستان به عهده داشت و شیعیان به عنوان یک ید واحده در پاکستان شناخته می شدند. شخصیتی مثل عارف حسینی چه ویژگی ها و مختصاتی داشت که توانست جامعه شیعه را در آن روز متحد کند و همچنین احترامی هم برای خود و هم برای شیعیان در میان اهل سنت و جریان های مذهبی دیگر ایجاد کند؟ چه درس هایی می توانیم از شهید عارف حسینی بگیریم؟
اولین ویژگی که شهید علامه عارف حسینی داشت، ایمان قوی بود، یک عالم با عمل و شخصیتی با تقوا؛ این ایمان شخص است که می تواند در همه زمینه ها موثر واقع شود، ایمان علامه عارف حسینی به قدری قوی بود که ایشان به انسانی با ایمان به آرمان ها و معتقدات خود شناخته شده بود؛ این ویژگی مختص علامه عارف حسینی پس از عهده داری رهبری شیعیان نبود بلکه کسانی که از ابتدا با ایشان آشنا بودند همواره تأکید می کردند، عارف حسینی شخصیتی بود که مستقل فکر می کرد. اعتقاد به رهبری شیعه یکی از ویژگی های دیگر شهید علامه حسینی بود. کسی که خودش ایمان و اعتقاد به رهبری نداشته باشد، نمی تواند رهبر باشد. ما می توانیم شیعه را رهبری کنیم و یک جامعه شیعی با رهبری خاص ایجاد کنیم، وقتی افراد محدود باشند اصلا امکان ندارد که یک فرد بتواند جامعه ای را رهبری کند. ایشان از همان اول که طلبه حوزه علمیه قم بود، ارتباطی قوی با امام خمینی(ره) برقرار کرده بود. به همراه طلبه هایی که با ایشان بودند، موسسه ای راه انداختیم و مصاحبه هایی با بزرگان و کسانی که با علامه عارف حسینی هم درس بودند، انجام دادیم؛ در آن مصاحبه ها معلوم شد که علامه کسی بود که در صف اول نماز جماعت امام خمینی(ره) می ایستاد. علامه عارف حسینی در مورد بسیاری از امور سیاسی نیز عکس العمل داشتند، مثلا زمانی که در نجف به عنوان طلبه بودند، احساس مسوولیت کردند و برای شاه ایران نامه نوشته و انتقاداتی را نسبت به او داشتند؛ اما طلبه های امروز چنین جسارتی ندارند. چندی پیش کامرون یک سخنرانی در مورد مسلمانان ایراد کرده بود و تنها یکی از خانم ها جواب سخنرانی ایشان را داد، هیچکدام از علما و روحانیون حتی در مورد سخنان کامرون فکر هم نکردند و در واقع نسبت به سخنان کامرون هیچ مسوولیتی را متوجه خودشان ندانستند. علامه عارف حسینی در اولین سخنرانی خود می گوید؛ امروز این مسوولیت به گردن بنده گذاشته شده و تا آخرین قطره خون و تا آخرین لحظه زندگی بر روی این مسوولیت می ایستم. ایشان زمانی رهبری را به دست گرفته بود که جامعه تشیع متشتت شده بود، ایشان مردم را از آن تشتت بیرون آورد و در میان آنها وحدت به وجود آورد. تمام شیعیان پاکستان به خصوص جوانان از داشتن چنین رهبری احساس رضایت داشتند و به سوی ایشان جذب می شدند؛ در بعضی از موارد دیده شده که ابتدا علامه را نمی شناختند ولی وقتی با ایشان ملاقات می کردند در همان اولین ملاقات، جذب ایشان می شدند؛ جاذبه یکی از عوامل اصلی برای پیشبرد یک رهبر است.
علامه در طول سه سال رهبری به همه جای پاکستان سر زد، حتی شنیدم که روزی راهزنی پیغام داده بود که می خواهد علامه عارف حسینی را ببیند، علامه ابتدا با بعضی از دوستان صحبت کردند و دوستان گفتند اصلا به صلاح نیست که به پیش راهزن بروید، علامه گفت ممکن است این بنده خدا با رفتن من هدایت شود؛ پس به پیش راهزن رفت و راهزن به گفته خود شیعه شد. در بعضی از موارد گفتند روزی نیروهای امنیتی و عملیاتی به دنبال علامه می آمدند، در میان راه موتور سیکلت آنها خراب شد، علامه سفارش می کند که این نیروها به داخل ماشینش بیایند تا مسیر را با هم بروند؛ حتی با کسانی که او را تعقیب می کردند، مهربانی و محبت داشت.
یکی از ویژگی ها بزرگ عارف حسینی این بود که ایشان برای وحدت شیعی و اسلامی بسیار تلاش کردند و زحمت کشیدند، با رویی باز از همگان استقبال و همه را به سمت خود جذب می کردند، ایشان شخصیتی اجتماعی شدند و در امور سیاسی نیز دخالت می کردند
تا جایی که دولت از وجود علامه احساس خطر کرد. عارف حسینی بسیار موثر واقع شدند و تشکیلات شیعی در پاکستان را به شکلی شناساندند که در امور سیاسی موثر باشد، بعضی از اشخاص و کسانی که سرشناس در امور سیاسی بودند، جذب عارف حسینی شدند و ایشان توانستند آنها را تحت تاثیر قرار دهند.
علامه عارف حسینی کسی بود که به عنوان پیام آور انقلاب در پاکستان شناخته شده بود، کسی که پیغام انقلاب اسلامی را در پاکستان با شکلی باز رساند و مردم را آشنا به آرمان های انقلاب کرد؛ این امر خود یکی از نکات مهم زندگی ایشان بود و توانست به این شکل در میان جوانان موثر واقع شود؛ جوانان آرمانی هستند و می خواهند به سمت جلو بروند و فعال باشند لذا باید راه و هدف را بشناسند، علامه وقتی آرمان انقلاب را به مردم به خصوص به جوانان رساند، جوانان جذب ایشان شدند و اکنون هم در بعضی از تشکیلات جوانان با اینکه ایشان شهید شدند ولی ارتباطشان با شهید عارف حسینی به قدری است که اصلا هیچ کسی را به مانند ایشان نمی بینند.
یکی از دلایل دشمن برای به شهادت رساندن علامه عارف حسینی این بود که ایشان بسیار موثر بودند و دشمن فهمیده بود که ایشان تنها شخصیتی است که در پاکستان به عنوان مرکز وحدت شیعی شناخته شده است بنابراین اگر علامه را از میان بردارند، بعد از ایشان، دیگر کسی وجود ندارد که بتواند به چنین جایگاهی دست پیدا کند. از دست دادن علامه به دلیل غفلت هایی از سوی جامعه شیعه به خصوص از جامعه روحانیت پاکستان بود، امام خمینی(ره) نیز در پیغامی فرمودند: «اگر حوزه های علمیه و روحانیون پاکستان درست به وظایف خودشان عمل می کردند این شهید بزرگوار امروز در بین ما بود» علامه یکی از نابغه های روزگار بود، نماز شب، زیارت عاشورا، دعاهای مرسوم از ائمه را مدام می خواندند، با قرآن انس خاصی داشتند و معنویت خاصی در زندگی ایشان وجود داشت؛ این مسایل بود که باعث موفقیت عارف حسینی شد و ایشان به درجه عظیم شهادت رسیدند.
شیعیان در پاکستان در اقلیت بودند و طبیعتا در هر کشوری شرایط زندگی برای اقلیت ها در برابر اکثریت ها متفاوت است. برای اینکه این اقلیت سرفراز و موثر باشد شهید عارف حسینی چه استراتژی را در دستور کار خود قرار داده بودند؟ و دوم اینکه ارتباط خود با سایر مذاهب و گروه های مختلف اسلامی را چگونه تعریف می کردند؟
ایشان از ابتدا نظری باز داشتند. به آرمان های انقلاب اعتقاد داشتند و با قوت راه امام خمینی(ره) را پیمودند و به وحدت اسلامی اعتقاد داشتند؛ در بعضی از سخنرانی هایشان گفتند: «بسیاری در مورد وحدت اسلامی صحبت می کنند، ولی تعداد کسانی که به وحدت اسلامی عمل کنند، بسیار کم هستند، بنده کسی هستم که می خواهم به این امر عمل کنم و بر آن عقیده دارم» علامه عارف حسینی جلسات متفاوتی با روحانیون در مکان های مختلف برگزار و فضای بازی را فراهم کردند تا شیعیان بتوانند به این جلسات بروند، مشترکات را حفظ کنند و در حقیقت بر روی مشترکان میان شیعه و سنی کار کنند. به جز این مساله، علامه در برابر مکتب سعودی یعنی وهابیت و سلفی ها سفت و سخت ایستاده بود و مردم را نسبت به مخالفت های نظام سعودی با فرق اسلامی آگاه می کردند. در حقیقت ایشان معتقد به سایر مذاهب بودند، اما با وهابیت روشنگری می کردند؛ لذا یکی از عوامل شهادت ایشان عربستان سعودی بود.
سندی در مورد این مساله منتشر شده است؟
بله! سندها و تمام جزئیات شهادت علامه منتشر شد و مشخص گردید که سه سفارتخانه از جمله سعودی، آمریکا و پاکستان در شهادت علامه دخالت داشتند.
عامل چه کسی بود؟
عامل قتل ایشان قاتلان کرایه ای بودند و در این امر آمریکا از آنها حمایت می کرد. در حقیقت شهادت علامه عارف حسینی با همکاری میان سعودی، آمریکا و پاکستان، با محوریت آمریکا انجام شد.
قاتلان ایشان پیدا شدند؟
بله دستگیر شدند؛ بعضی ها به مجازات رسیدند و برخی دیگر آزاد شدند.
پس از شهادت عارف حسینی وضعیت شیعیان در پاکستان چگونه شد و در شرایط فعلی وضعیت رهبری شیعیان در پاکستان به چه صورت است؟
علامه عارف حسینی شخصیتی بود تابع رهبری و ایمانی قوی به آرمان های انقلاب داشت؛ به گونه ای که بعد از ایشان در پاکستان شخصیتی به مانند او نداشتیم. تا زمانی که شخص اعتقاد به رهبری نداشته باشد شاید نتواند جامعه را به طرف رهبری سوق دهد و مدیریت خوبی داشته باشد، مثلا اگر بنده بتوانم از کسی خوب اقتدا کنم، می توانم رهبر خوبی هم باشم. بعد از فوت علامه عارف حسینی خلاء بزرگی به وجود آمد و تمام ملت این خلاء را احساس کردند؛ دشمن این مساله را به خوبی می دانست، با اینکه وسایل زیادی به کار گرفت که علما بتواند وحدت شیعه را حفظ کنند، اما متاسفانه به دلیل برخی خلاء هایی که به وجود آمده بود، نتوانستند این وحدت را حفظ کنند. وضعی که اکنون در میان شیعه وجود دارد سابقا بسیار بد بود، اما امروز وضعیت قدری بهتر شده است؛ بعد از گذشتن سال های متمادی از شهادت عارف حسینی مردم تازه احساس کردند که باید دوباره به گونه ای حرکت کنند که وحدت میان شیعه به وجود بیاید؛ روحانیون در این مسیر در حال حرکت هستند تا بلکه به هدف و نتیجه برسند.
پس از اینکه جریان طالبان در افغانستان حضور یافت و مداخلات آمریکا در افغانستان به شکلی علنی نظامی شد، حضور آمریکا در پاکستان نیز به شدت گسترش پیدا کرد، از طرف دیگر ما شاهد نوعی شکل گیری منازعات مذهبی در منطقه هستیم که با ظهور و بروز داعش و گروه های به ظاهر اسلامی و در ماهیت غیر اسلامی بر این منازعات دامن زده شد؛ به نظر می رسد پیش زمینه قبلی این گروه های تروریستی طالبان و القاعده هستند که اتفاقا ریشه آنها در پاکستان بوده است. همه این مسایل شرایط پیچیده ای را در منطقه ایجاد کرده و به نظر می رسد که موضوع خشونت مذهبی در یکسری از کشورها تبدیل به یک فرهنگ شده، گویی امری عادی و روز مره است که هر روز در پاکستان بمبی گذاشته شود و عده ای کشته شوند. فکر می کنید راه حل عبور از وضعیتی که امروز با آن مواجه هستیم، چیست؟ مذاهب اسلامی در این زمینه چه اقداماتی می توانند انجام دهند؟ به طور کلی روند را چطور می بینید، شیعیان به هدف خود (وحدت و همبستگی) می رسند یا دوباره در میان کشورهای اسلامی تجزیه جدیدی خواهیم داشت؟
رهبر معظم انقلاب اسلامی چندین مرتبه فرمودند: «بنده معتقد هستم که تنها با وحدت اسلامی و تعامل در بین مذاهب اسلامی می توانیم بر تمام مشکلات از جمله داعش و عوامل امپراطوری آمریکا و بریتانیا فائق بیاییم.
امام خمینی نیز همواره تأکید می کردند که باید متحد باشیم، ایشان همواره بر وحدت سفارش می کردند و به پای آن ایستادند؛ تا چه اندازه در این زمینه موفق بوده ایم؟
موفق بودیم. امروز در پاکستان از یک سو گروه ترویستی داعش کشت و کشتار راه انداخته و از سویی دیگر تعامل در بین مذاهب شیعه و سنی بهتر شده است. در میان اهل سنت پاکستان این احساس به وجود آمده که باید با شیعه تعامل داشته باشند. در گذشته شیعیان می خواستند با اهل سنت سازش داشته باشد، اما اکنون این اهل سنت هستند که می خواهند با شیعیان تعامل و سازش داشته باشند چرا که از یک سو طالبان و از سوی دیگر داعش با عنوان سنی سر درآوردند اگرچه این گروه ها ربطی به اهل سنت ندارند؛ اما به هر حال اهل سنت با نزدیکی بیشتر به شیعیان قصد دارند، سنی نبودن گروه های ترویستی را به اثبات برسانند.
یعنی اکنون در پاکستان رویکردی تعاملی در میان اهل سنت به سمت شیعیان ایجاد شده است:
بله! البته در کشورهای دیگر هم همینطور است؛ در انگلستان و آمریکا بسیاری از علمای و روحانیون اهل سنت تمایل دارند که با شیعه ارتباط داشته باشند.
افراط گرایی یک منشأ بیرونی دارد و آن قدرت هایی هستند ضد مذهب و اندیشه مثبت مذهبی که نمی خواهند در دنیا هیچ مذهبی با آرامش زندگی کند. از سوی دیگر می دانیم که افراط گرایی ریشه های فرهنگی و داخلی نیز دارد. به نظر شما ریشه های داخلی و فرهنگی افراط گرایی در پاکستان چیست؟ تا چه اندازه شیعیان از افراط گرایی دورند و آیا اساس شیعیان در خطر این مساله قرار دارند؟
یکی از عوامل داخلی افراط گرایی “جهل مردم از مذهب” است؛ این عامل موجب بروز بسیاری از اختلافات یا مخالفت ها شده است، اختلاف برای جوامع خوب است چرا که باعث پیشرفت می شود و یکی از نکات مثبت برای شناخت حق و باطل است، ولی وقتی اختلاف به دشمنی کشیده می شود، قطعا ریشه آن در جهل است که این مساله در بین شیعه و سنی وجود دارد. در بین سنی ها کسانی هستند که از مذهب شیعه آگاه نیستند و به شکلی علیه شیعه صحبت می کنند و در واقع به بیان مشترکات میان شیعه و سنی نمی پردازند؛ در بین شیعه هم کسانی پیدا می شوند که نکات ضعفی در بین سنی ها پیدا کردند و روی آن صحبت می کنند.
اما در ابن حال میان کمتر دیده شده که شخصی شیعی ولو گرفتار افراط گرایی، دست به ترور دیگران بزند:
بعضی از زمینه های افراط گرایی را خودمان فراهم کردیم، به عنوان مثال عده ای بر منبر می روند و صحبت های نادرستی را در مورد یکی از رهبران مسلک دیگر بیان می کنند یا اینکه به شکلی صحبت کردند که توهین به پیامبر اسلام شود، در این هنگام سایر افراد بر خود جایز می دانند که طرف توهین کننده را بکشد. اما از سوی دیگر در اوایل اسلام نیز یک مکتب افراطی گری وجود داشته که مثلا سر مردم را می بریدند و به کوچه و بازار می بردند و عده ای را زندانی و بر خلاف دستورات اسلام عمل می کردند. همچنین مکتب خوارج را داشتیم که هیچ مکتبی چنین افراطی گری را تایید نمی کند؛ به هر حال افراطی گری در بین مسلمانان وجود داشته است. متاسفانه امروز کسانی که با حوزه های علمیه ارتباطی ندارند و از کوچه و بازار آمدند و مقداری در مورد اسلام دانستند، تبلیغ اسلام را شروع کردند و مبلغ اسلام شدند که این مساله نیز خود یکی از عوامل بروز افراط گرایی است.
بزرگان ما بیان می دارند که شیعه مکتب اعتدال است و تروریسم پرور نیست؛ شاهد این مساله اتفاقاتی است که در دنیای اسلام شاهد آن هستیم و تروریسمی است که متاسفانه به نام برخی دیگر از مذاهب پرورش یافته است. ریشه تروریسم نبودن شیعه در کجاست؟
ریشه آن در مظلومیت شیعه است، شیعه همیشه مظلوم بوده و ظالم نبوده است، شیعه همیشه قربانی بوده است. همین مساله باعث شد که تعلیمات و تمام زندگی اهل بیت(ع) در همین راستا صرف شود یعنی علیه ظلم ایستادند و از مظلوم حمایت کردند؛ این عامل در میان شیعیان موجب اثبات اصولی شد که ظلم ناپذیر باشد. شیعه مکتب ترور نیست بلکه مکتب مظلومیت است.
گفته می شود در کشوری مانند پاکستان به مرور نقش ذاکرین بیشتر از علما شده و همین باعث گردیده وجهه احساسی مذهب پر رنگ تر شود:
بله درست است.
برای حل این مساله چه فکری اندیشیده شده است، طلبه هایی که در قم آموزش می بینند، هنوز به مرحله ای نرسیده اند که بتوانند افراد را به مسیر صحیح هدایت کنند؟
تعداد این طلبه ها بسیار کم است. ۲۵ درصد مردم پاکستان شیعه هستند و تعداد علما کافی نیست؛ در بسیاری از مناطق اصلا علما وجود ندارند. حدود ۲۵ سال پیش در منطقه ما تنها یک روحانی از حوزه علمیه قم رفته بود و اکنون شاید ۴ یا ۵ نفر به این منطقه رفته باشند.
یکسری از افراد طلبه که در ایران یا عراق تحصیل کرده اند به پاکستان نمی روند و می گویند در این کشور امنیت برقرار نیست؛ چه باید کرد؟
اگر هر کسی اینگونه فکر کند که چون در پاکستان امنیت برقرار نیست به این کشور نیاید، دیگر کسی در پاکستان نمی ماند. در زمانی هم که امنیت وجود ندارد باید کسانی باشند و این وظیفه را برعهده بگیرند و اتفاقا از طریق شناساندن اسلام صحیح امنیت را در این کشور به وجود بیاورند.
آینده را چطور می بینید؟
فکر می کنم آینده متعلق به اسلام است.
فکر نمی کنید با عملکردی که داعش داشته و چهره بسیار زشتی که از اسلام به دنیا معرفی کرده، بر رشد اسلام در غرب اثر منفی گذاشته باشد؛ مسلمانانی که در غرب هستند چگونه باید وجاهت اسلام را محفوظ بدارند؟
جامعه غربی قدری متاثر شده است، ولی کسانی که عمق نظر دارند، می دانند که داعش و طالبان از کجا آمده اند؛ کسانی که در دانشگاه هستند، به خوبی حقیقت این گروه ها را می شناسند؛ در واقع آنها می دانند که عامل اصلی کشورهای غرب هستند. بسیاری از مردم در مورد اسلام شروع به تحقیق کردند، هر چه رسانه های گروهی و بین المللی علیه اسلام تبلیغ می کنند، مردم بیشتر به اسلام فکر می کنند و همین هم باعث می شود که آینده متعلق به اسلام شود.
انتهای پیام