شفقنا افغانستان- با اینکه میلیونها دالر صرف مکتب سازی و استخدام معلمان می شود اما مناطق مرکزی که سالانه رشد زیادی در قبولی های کنکور دارند از نعمت مکتب و صنف درس بی بهره اند.
به گزارش خبرگزاری شفقنا افغانستان، در وضعیتی که در برخی ولایات معلمان حقوق می گیرند اما مدرسه ای وجود ندارد و شاگردانی هم وجود ندارند اما بودجه سالیانه گرفته می شود، چطور می شود وجود مکاتب مناطق مرکزی که از ابتدایی ترین امکانات بی بهره اند را توجیح کرد؟
تقی امینی، استاد دانشگاه نوشته است : چند سوال و یاد داشت در خصوص مکاتب وجود دارد :
۱_ انگیزه مردم و شاگردان و معلم برای درس خواندن ستودنی است. در یک برهوت از آفتاب به لانه زاغ پناه برده اند تا بتوانند مدتی بیاموزند و بیاموزانند.
۲_ از طرف دیگر باید سوال کرد که همت پدران و مادران این شاگردان کجا شده است؟ آیا توانایی ساختن یک سایه بان ساده ایلاقی (مٓنا) را ندارند؟ سنگ و خاک و آب اش که رایگان است. فقط لازم است مقداری سنگ جمع آوری شود و با گل دیوار کوتاهی ساخته شود و خس و خاشاکی برای پوشش سقف به کار گرفته شود. چرا انگیزه ما به درس خواندن نمی‌تواند ما را برای انجام یک کار جمعی بسیج کند؟ آیا حتا به اندازه یک کوچی همت نداریم که برای کودکان خود یک سیاه-چادر هم ساخته نمی توانیم؟
این عکس ها نشان از عدم انسجام اجتماعی است. در زمان نه چندان دور ناظم اجتماعی مردم در مناطق مرکزی خان و ملا بود، حالا نقش آنها کم رنگ شده است ولی جایگزین هم پیدا نشده است. به همین خاطر بی سر و سامان هستیم.
نکته جالب اینجاست که آقای امینی از دولت هیچ نامی نبرده است، در حالیکه این وظیفه دولت است که زمینه تحصیل را برای تمام اتباع خود فراهم آورد، اما چه چیزی باعث می شود که یک استاد دانشگاه از دولت قطع امید کند؟
انتهای پیام
