شفقناافغانستان- گاردین گزارش داد: گروه های حقوق بشری بیم این را دارند که ارتش میانمار خبرنگاران مستقل(شهروند خبرنگار) را کشته و یا سر به نیست کرده باشد، تا جهانیان را در رابطه با آزار و اذیتی هایی که این دولت در ایالت راخین انجام می دهد، بی اطلاع نگه دارد.
به گزارش شفقناافغانستان به نقل از جماران، شهروند خبرنگارانی که در ایالت راخین میانمار مشغول فعالیت بوده اند تا قساوت هایی که علیه روهینگیایی ها صورت می گیرد را ثبت کنند، ناپدید شده اند؛ بیم آن می رود که آنان مورد هدف ارتش قرار گرفته باشند.
برخی از جوانان روهینگیایی از سال ۲۰۱۲ داوطلبانه با ارسال عکس و فیلم هایی که توسط گوشی های تلفن همراه هوشمند تهیه می کردند، مشغول به گزارش آزار و اذیت هایی که به اقلیت مسلمان میانمار اعمال می شود، شده بودند.
گروهای حقوق بشری می گویند که ارتش میانمار عده ای از گزارشگران این کشور را به اتهام خرابکاری کشته و یا ربوده است. اکنون خبرهای کمی در رابطه با آنچه که در ایالت راخین جریان دارد، شنیده می شود.
«محمد رفیق» پناهنده روهینگیایی که دبیری پرتال خبری روهینگیا را برعهده دارد، تأکید می کند که بیش از ۹۵ درصد از شهروند خبرنگاران ایالت راخین از زمانی که سرکوب آغاز شده است، مفقود شده اند.
رفیق گفت: نیروهای امنیتی و ارتش هنوز در حال تجاوز، قتل و غارت در روستاهای روهینگیا هستند. اما از زمانی که شبکه خبرنگارن مستقل از بین رفته است، اطلاعات کافی در رابطه با خشونت ها به دستمان نمی رسد.
وی افزود: خبرنگاران رسانه های بین المللی و فعالان حقوق بشر نیز اطلاعات مربوط به آزار و اذیت و خشونت ها را از همین شبکه خبری تهیه می کردند. همه آنها از جمله رسانه ما تشنه دریافت اطلاعاتی در رابطه با آنچه که در راخین صورت می گیرد هستند.
زمانی که درگیری ها میان بودایی ها و روهنگیایی ها در سال ۲۰۱۲ در راخین رخ داد، دولت ارتشی را که خود نقص کننده حقوق بشربود در روستاهای روهینگیا مستقر کرد.
رهبران جامعه روهنگیا به دلیل سکوت رسانه های دولتی درباره خشونت ها، شبکه ای از شهروند خبرنگاران که به صورت مستقل کار می کردند را راه اندازی کردند، تا وقایع را ثبت کرده و به رسانه های روهینگیا و سایر کشورها گزارش کنند.
«کو کو لین»، سخنگوی جامعه روهینگیا مستقر در بنگلادش بیان کرد که دو هزار گزارشگر در سال ۲۰۱۶ فعال بوده اند. این افراد اطلاعات خشونت ها و وقایع روستا را گزارش می کردند. گزارش آنان سبب می شد تا جهانیان از آنچه نیروهای امنیتی و ارتش در روستاها تحت عنوان سرکوب امنیتی مرتکب می شدند، آگاه شوند.
«نور حسین»، ۲۵ ساله که خود پیشتر یکی از شهروند خبرنگاران بوده است از اوایل ماه سپتامبر به بنگلادش گریخته است. وی اظهار کرد که خطر های بسیاری را برای جمع آوری اطلاعات به جان می خریده است.
او بیان کرد: زمانی که نیروهای امنیتی نزدیک روستاهایمان می شدند، خودمان را مخفی می کردیم. زمانی که آنجا را ترک می کردند، بیرون می آمدیم و با تلفن های همراهمان سر صحنه حاضر می شدیم تا اطلاعاتی را در مورد نقض حقوق بشر، خشونت و سایر حوادث دیگر که آنها انجام داده بودند، جمع آوری و بلافاصله در اینترنت ارسال کنیم.
وی تاکید کرد: نیروهای امنیتی در صدد هستند تا هر کسی را که تلفن هوشمند دارد بکشند.
«آدیلور رحمان خان»، از گروه حقوق بشری اودیکار با اشاره به اینکه ارتش باعث این اختلال است، گفت: بسیار نگران این قبیل سوء استفاده ها که شامل تجاوز، قتل و سرکوب ها می شود هستیم که متاسفانه هیچ یک از آنها گزارش نشده اند.
وی تاکید کرد: بسیاری از شهروند خبرنگاران جوان روهینگیایی قربانی نیروهای امنیتی در میانمار شده اند. ارتش بسیاری را کشته و یا تهدید کرده است تا اطلاعاتی را در دسترس گروه های حقوق بشری قرار ندهند.
«فیل رابرتسون»، از دیده بان حقوق بشر بیان کرد: با وجود حضور نداشتن گزارشگران روهینگیایی بسیاری از شواهد و فیلم ها از دست رفته اند. این امر هم چون گم شدن قطعه ای از پازل برای آژانس های حقوق بشری، خبرنگاران و ناظران بین المللی است.
ترجمه: گلنار سادات غفاری
مفقود شدن خبرنگاران مستقل توسط دولت میانمار
