شفقنا افغانستان- عبدالباری، بسیاری روزها از پنجره اتاق کوچک و سردش در شهر منچستر به بیرون خیره میشود و درباره آیندهاش میاندیشد. شبها، زمانی که چشم برهم میگذارد، کابوس برگشت به افغانستان را میبیند.
به گزارش خبرگزاری شفقنا افغانستان به نقل از سی ان ان، پس از حمله ناتو به افغانستان به رهبری امریکا در سال ۲۰۰۱، عبدالباری از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۰ بهعنوان مترجم برای نیروهای نظامی بریتانیا کار کرده است. او میگوید: «من خیلی میترسم. اگر از بریتانیا اخراج شوم طالبان من را خواهند کشت. آنها من را به افغانستان میفرستند تا کشته شوم».
عبدالباری ۲۷ ساله از ولایت قندوز در شمال افغانستان میگوید که پس از دریافت پیام تهدید به مرگ از سوی طالبان به بریتانیا فرار کرده، جایی که وی ادعا دارد در سال ۲۰۱۵ درخواست پناهندگی داده است.
در حال حاضر پرونده کسانی که مانند عبدالباری در کنار نیروهای بریتانیایی علیه طالبان جنگ کردهاند، مورد توجه افکار عمومی قرار گرفتهاند. پس از آن که ۱۵۰ ترجمان به سجاد جاوید، وزیر داخله بریتانیا نامه نوشتهاند، به آنها گفتهاند که اگر میخواهند در این کشور بمانند، باید برای اخذ ویزا، هزاران پوند را پرداخت کنید.
دولت (بریتانیا) که اخیرا در معرض تهدید نسل به اصطلاح «Windrush» که از کشورهای مشترکالمنافع میباشند، روز پنجشنبه هفته گذشته اعلام کرد که ترجمانهای افغان که در سال ۲۰۱۲ به این کشور خدمت کرده و در سال ۲۰۱۴ در برنامه جابجایی پیوستهاند، میتواند در بریتانیا باقی بمانند.
با این حال، این پیشنهاد به پرونده عبدالباری اعمال نمیشود: «این هیچ امیدی به من نمیدهد؛ زیرا این تصمیم مربوط به ترجمانهایی میشود که در طرح جابجایی پیوسته بودند و من در سال ۲۰۱۰ ترجمانی را ترک کردهام. بنابراین من واجد شرایط نیستم».
اگرچه او برای ارتش بریتانیا زندگی خود را به خطر انداخت، ولی درخواست پناهندگی عبدالباری از سوی وزارت داخله بریتانیا رد شد. او میگوید، علیرغم اسنادی که ارائه کردم، مقامات بریتانیا باور نکردن که من تحت تهدید طالبان قرار دارم. وی اکنون در معرض اخراج از بریتانیا قرار دارد؛ اما عبدالباری خواهان تجدید نظر دادگاه در مورد پروندهاش است.
همانطور که آقای عبدالباری منتظر تصمیم نهایی در مورد اخراج خود از بریتانیا است، اکنون او روزها و شبهای خود را در یک کمپ پناهندگی میگذراند. جایی که در هفته ۳۵ پوند معادل آن ۴۸ دالر برای غذا، حفظالصحه و لباس پرداخت میکند.
عبدالباری از من با یک گیلاس چای استقبال میکند و تنها لوازم برقی در اتاقش یک چاینک است. اگرچه او همراه پناهندههای دیگر در ساختمان زندگی میکند؛ اما عبدالباری در جستوجوی پایان دادن به درد رنج خود است. او به سیانان میگوید: «من نیاز به تحصیل دارم. باید کار کنم. باید شغل و حرفه خود را توسعه دهم. در حال حاضر من نمیتوانم همین کارها را انجام دهم».
او گفت: «من در افغانستان بهطور حرفهای بوکس کار میکردم. حتی نمیتوانم این کار را در اینجا انجام دهم چون حق کار ندارم. من خیلی افسرده هستم».
همکاری با ارتش بریتانیا
چیزی که برای آقای عبدالباری بسیار متفاوت بود، زندگی ده سال پیش او بود که پس از درخواست و آغاز کار بهعنوان ترجمان برای نیروهای بریتانیا در کابل، تغییر کرد.
عبدالباری اظهار داشت: «من واقعا برای کمک کردن هیجان زده بودم؛ زیرا ارتش بریتانیا خواهان برقراری صلح و امنیت در کشور من بود. این وظیفه من بود که کمک کنم، زیرا صلح در کشورم وجود نداشت».
بهعنوان بخشی از نقش او، عبدالباری در کاهش تنش میان نیروهای بریتانیا و مردم محلی در مناطق اطراف کابل پایتخت کمک کرده است.
عبدالباری به یاد میآورد که برای جلوگیری از شناسایی چهرهاش چه اقداماتی را انجام داده، او از نقاب و عینک آفتابی برای پوشش چهرهاش استفاده کرده است. این کار ناراحتکننده بود و بعضی اوقات خطر را قبول کرده و چهره خود را به نمایش میگذاشت.
سرانجام هواداران محلی طالبان به این گروه اطلاع دادند که وی برای نیروهای بریتانیا کار کرده است. پس از آن خانوادهاش به دلیل کار با کفار تهدید میشدند.
به هر حال، مقامات بریتانیا او را باور نکردند. بر اساس راهنماییهای سیاست دولت بریتانیا که در ماه اپریل گذشته منتشر شد، افغانستان برای بازگشت امن میباشد، علیرغم اینکه وضعیت امنیتی در کشور بدتر شده است. در روز دوشنبه هفته گذشته دهها تن در حمله انتحاری در کابل کشته شدند. اخیرا حملاتی که در کابل پایتخت رخ داده، مسئولیت آنرا گروه داعش بهعهده گرفته است.
مخالفان میگویند که تصمیم وزارت داخله بریتانیا برای فرستادن پناهجویان به یک کشور مانند افغانستان، نقض دولت بریتانیا را برای محافظت از شهروندانی کشورهایی که در بریتانیا مشغول به کار هستند، نشان میدهد.
این تصمیم تنها کارمندان سابق نیروهای نظامی بریتانیا را تحت تاثیر قرار نداده است. طبق آمار وزارت داخله بریتانیا، بین ماههای جنوری و مارچ ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۶، این کشور ۱۳۸۷ پناهنده را مجبور کرده تا به افغانستان بازگردد.
بریتانیا کنوانسیون پناهندگان را در سال ۱۹۵۱ و میثاق بینالمللی حقوق مدنی و سیاسی را در سال ۱۹۶۶ امضاء کرده است که بر اساس آن از فرستادن پناهندگان که زندگی آنها در معرض خطر باشند، جلوگیری میشود.
آنا شیا، مشاور حقوق بینالملل پناهندگان و مهاجرین در سازمان عفو بینالملل، به سیانان گفت: «بریتانیا بهطور کامل حقوق بینالملل و تعهدات خود نسبت به آن، نقض کرده است».
محمد سلیم اقبال، یکی دیگر از پناهجویانی که تحت تأثیر تصمیمات وزارت داخله بریتانیا برای بازگشت به افغانستان قرار گرفته، میگوید که او ۱۳ سال سن داشت که پدرش بهخاطر نپیوستن به گروه طالبان از سوی این گروه در سال ۲۰۱۳ کشته شد. او با مشوره کاکای خود از شهر جلالآباد فرار کرده و در همان سال به دنبال پناهندگی به بریتانیا رفت.
به گفته وکیل او، مادرش در کابل ماند، اما پس از اینکه طالبان خبر فرار اقبال را شنیدند به مادر او نامه تهدیدآمیز فرستاده و از او خواست که اقبال را پیدا کند. وزارت داخله به اقبال که اکنون ۱۸ سال سن دارد پس از رد درخواست پناهندگیاش گفته است که باید به افغانستان بازگردد.
وضعیت در اروپا
با وجودی که جنگ در افغانستان طی سالهای اخیر تشدید یافته است، این کشور در سال ۲۰۱۶ با سایر کشورهای اروپایی موافقتنامهای را امضاء کرد که بر اساس آن افغانها را به کشورشان بازگردانند.
طبق گزارش سازمان عفو بینالملل، آلمان در سال ۲۰۱۶ حدود ۴۴۴۰ پناهجوی افغان را اخراج نموده که نسبت به دیگر کشورهای اروپایی بیشترین پناهجوی افغان را از کشورش اخراج کرده است. یک منبع از وزات داخله آلمان با ارائه ارقام متفاوت گفته است که ۳۳۰۰ افغان به گونه داوطلب بازگشتهاند و تنها ۶۷ نفر به صورت اجباری از این کشور اخراج شدهاند.
با وجود وضعیت بد امنیتی در کابل و دیگر شهرها، از آن زمان تا کنون تعدادی زیادی از افراد بیگناه کشته شدهاند. لیزا هیگر، سخنگوی وزارت داخله آلمان به سیانان میگوید که اخراج اجباری تنها زمانی لازم است که یک پناهجو موافق بازگشت داوطلبانه نباشد. آلمان تنها کشور اروپایی نیست که پناهجویان افغان را به افغانستان بازگردانده است.
در همان گزارش سازمان عفو بینالملل، در سه ماه اول سال ۲۰۱۷، ناروی بیشترین پناهجو را مجبور به بازگشت به افغانستان کرده است. همچنین سویدن و یونان نیز در میان کشورهای اروپایی با بیشترین تعداد اخراج پناهجویان افغان به کشورشان گزارش شده است.
لیزا شوستر، یک محقق برای افغانستان در دانشگاه شهر لندن میگوید که حملات کابل ثابت میکند که افغانستان جای مناسب برای اخراج پناهندگان نیست.
او گفت: «اصرار کشورهای عضو اتحادیه اروپا برای بازگشت مردم به کشورشان که از لحاظ سیاسی شکننده و همچنین دارای اقتصاد ضعیف هستند، بیشتر بازتاب دهنده وضعیت اروپا است تا افغانستان. کابل در وضعیت از هم پاشیده قرار دارد و هنوز در معرض جنگ است».
وزارت داخله بریتانیا گفت که در مورد پروندهها بهصورت جداگانه اظهار نظر نمیکند، اما یک سخنگو این وزارت گفت که اگر کسانی از روند تجدید نظر در مورد پروندهشان خسته شدهاند، میتوانند داوطلبانه به کشورشان برگردند. به گفته او، اگر کسی از بازگشت داوطلبانه خودداری کند، روند قضایی پرونده او زمانی حذف خواهد شد که وزارت داخله و محکمه به این نتیجه برسند که این امر میتواند ایمن باشد و از مسیر بازگشت نیز ایمن است.
با این حال، عبدالباری و سایر پناهندگان، اصرار دارند که هیچ راه امن برای بازگشت وجود ندارد و سرنوشت نامعلوم در بریتانیا نیز هزینه دارد. عبدالباری میگوید: «من در معرض خطر قرار دارم. من به کمک نیاز دارم و هیچکس به من کمک نمیکند».
ترجمه: احمدضیا علیجانی
انتهای پیام