شفقنا افغانستان- مردم پیروزی تیم ملی فوتبال فرانسه در برابر کرواسی را در تمام نقاط این کشور جشن گرفتند. پناهجویان ساکن در مرکز پذیرایی «Albin Peyron de l’Armée du Salut» در پاریس هم این مسابقه فوتبال را با شور و شوق دنبال کردند. این هم روایت پیروزی تیم فرانسه از نگاه مهاجران.
ساعت ۴ عصر، مسابقه فوتبال هنوز آغاز نشده و علی ۲۲ ساله بیرق فرانسه را روی دوشش گذاشته. این مرد جوان اهل افغانستان است و در خانه یک خانواده فرانسوی در پاریس زندگی میکند. با این حال، او شهر پاریس را سراسر طی کرده و برای دیدن این مسابقه به مرکز پذیرایی «Albin Peyron de l’Armée du Salut» آمده. علی قرار است مسابقه را با دوستان افغانش که مثل او مهاجر هستند و با همدیگر ۲ سال پیش ــ وقتی که زیر پلی در شمال پاریس زندگی میکردند ــ آشنا شدند، نگاه کند. او آهنگ طرفداران تیم ملی فوتبال فرانسه را یاد ندارد اما خود ملودیای را برای آن اختراع کرده و میخواند: «آبی پوشان به پیش!» حمایت از تیم ملی فوتبال فرانسه به نظر او خیلی طبیعی است. علی میگوید: «من فرانسویها را بسیار دوست دارم، آنها با من برخورد خوب دارند.» چند ماهی میشود که او کارت اقامتش را به دست آورده و شروع کرده به یادگیری زبان فرانسه تا پس از آن در رشته هتلداری مشغول به کار شود.
یوسف ۲۵ ساله سودانی هم میگوید: «در شعار مردم فرانسه واژه “برابری” وجود دارد. اینجا اگر آدم توانایی و استعداد داشته باشد، امکان اینکه رویاهایش به واقعیت تبدیل شوند وجود دارد.» منظور یوسف از گفتن این حرف اشاره به ۱۶ بازیکن تیم ملی فرانسه است. وی اضافه میکند: «پدر کیلین امباپه کامرونی و مادرش الجزایری است.» در این مرکز که تعداد زیادی از مهاجران به سر میبرند جزئیات مسابقه فوتبال برای همه مهم است. از زمان شروع جام جهانی تا حال، هنگام آغاز مسابقه، ساکنان این مرکز به سالن اصلی میروند تا بازی فوتبال را روی صفحه تلویزیون کافهتریا ببینند. برخی از مسابقات برای آنها جالب تر از بقیه است. به طور مثال، تیمهای بزرگ مانند برزیل، آرژانتین… بیشتر توجه مردم را جلب میکنند. بازی تیمهای کشورهای آفریقایی هم برای این مهاجران مهم بود. یوسف به شوخی میگوید: «پس از حذف تیمهای کشورهای آفریقایی از جام جهانی، تیم ملی فوتبال فرانسه از آفریقا نمایندگی میکند.»
بعضی از مهاجران نتوانستند برای تجلیل این پیروزی به سرک مشهور شانزهلیزه بروند
هنگامی که مسابقه شروع شد، حدود ۵۰ مهاجر روبهروی صفحه تلویزیون نشسته بودند. بعضی از آنها نتوانستند برای دیدن مسابقه به شانزهلیزه بروند. یوسف میگوید: «بعضیها کارت مترو ندارند و به همین دلیل امشب اینجا ماندهاند.» وی از راه لیبیا و ایتالیا وارد فرانسه شده. در ایتالیا از یوسف اثرانگشت گرفته شده و با توجه به قانون دوبلین، او مجبور است در آن کشور درخواست پناهندگی کند. بنابراین احتمال دارد که او هر آنی دوباره به ایتالیا بازگردندهشود و به همین دلیل ترجیح میدهد که از اماکن شلوغ و کنترل پلیس دور بماند. جوانان دیگری اهل کشورهای سودان و اریتره نیز در این سالن دور هم جمع شدهاند.
کیلیان امباپه و ساموئل اومتیتی فرزندان من هستند
کمی دور از جمع مردان، گروهی از زنان فریاد میزنند: «متشکریم پوگبا!» پل پوگبا سومین گل را برای تیم فرانسه به ثمر رساند و کیلیان امباپه هم چند دقیقه بعد گل دیگری را. در آن هنگام، زن جوان اهل کشور ساحل عاج فریاد کشید: «آیا کسی بیرق دارد؟ پرچم فرانسه را میخواهم!» و پس از آن گروه زنان شروع میکنند به رقصیدن. یکی از آنها که نامش فلورانس است میگوید: «کیلیان امباپه و ساموئل اومتیتی فرزندان من هستند.» دلیل این حرف فلورانس این است که این دو بازیکن تیم ملی فرانسه در اصل اهل کشور کامرون هستند. او با عجله به شوهرش که در فرانسه نیست زنگ میزند و میگوید اگر فرانسه برنده شود من هم به شانزهلیزه برای تجلیل پیروزیشان میروم. زن دیگری هم فریاد میزند: «اگر فرانسه برنده شود، آیا به همه ما کارت اقامت خواهند داد؟»
فلورانس مشکل اقامت ندارد و حال فقط آرزو میکند که پسرش را به فرانسه بیاورد. او میگوید: «پسر من هم میتواند روزی مثل امبهپه قهرمان شود.»
پس از آنکه داور پیروزی فرانسه را اعلام میکند، زنان آماده میشوند به رفتن به بیرون و جشن گرفتن.