شفقنا افغانستان-آدم‌ربایی در کابل و شماری از ولایت‌های دیگر افغانستان به یک مشکل جدی مبدل شده است. در برخی از شهرها تقریبا براساس گزارشها هر روز یک نفر ربوده می‌شود. متمولین و صاحبان بزرگ کسب و کار و مقام‌های حکومتی بیشتر از مردم عادی نگران امنیت کودکان شان هستند. این خانواده‌ها برای جلوگیری از ربوده شدن کودکان شان اقدامات ویژه‌ای روی دست گرفته‌اند.
برای اینکه بدانم این تدابیر چیست و در جلوگیری از ربوده شدن کودکان چقدر موثر بوده است؛ به خانه یکی از متمولین کابل رفتم که کودکان خانواده‌اش را از بیم ربوده‌شدن به شدت زیر نظر دارد.
وهاب (نام مستعار) منتظر برگشت پنج برادرزاده کوچکش از مکتب/مدرسه بود.
وهاب، رفت و آمد پنج برادرزاده کوچکش را از خانه و یا از اداره، کوچه به کوچه نظارت می‌کند.
خانواده وهاب به دلیل افزایش آدم‌ربایی در کابل، کودکان شان را با یک دستگاه دیجیتالی ردیاب مجهز کرده‌اند، دستگاهی که به اینترنت وصل است. وهاب با استفاده تلفن هوشمندش هر قدم کودکان خانواده را ردیابی می‌کند.
او می‌گوید: “وضعیت بد امنیتی در کشور ما را نگران ساخته است، به خاطری که از کودکان مان باخبر باشیم به استفاده از دستگاه‌های ردیاب رو آوردیم.”
در کابل افراد زیادی مانند وهاب نگران آدم ربایی هستند. بسیاری از آنها سرمایه‌داران و یا مقام‌های دولتی‌اند.
با برخی از این خانواده‌ها که ما صحبت کردیم حداقل یک بار قربانی ناامنی از جمله، ربودن، تهدید و به سرقت رفتن اموالشان شده‌اند.
به گزارش شفقنا افغانستان به نقل از بی بی سی؛ براساس آمار اتاق تجارت افغانستان تنها در شش ماه گذشته امسال نزدیک به هفتاد تاجر در افغانستان ربوده شده‌اند.
این نهاد مدعی است که این تهدیدها بسیاری از سرمایه‌داران را مجبور به ترک کشور کرده است.
آموزشگاه در خانه به دلیل تهدیدات امنیتی
با وجود تهدیدهای امنیتی، حاجی پهلوان یکی از تاجران افغان می‌گوید که کشورش را ترک نمی‌کند. او اما آرامش لازم را نیز ندارد.
وی به دلیل تهدیدهای امنیتی، از حدود ده سال پیش تاکنون به فرزندانش اجازه بیرون رفتن از خانه را نمی‌دهد، مگر اینکه به گفته او خیلی به آن ضرورت باشد.
حاجی پهلوان در گوشه‌ای از حیاط بزرگش و پشت دیوارهای بلند سیمانی برای فرزندانش مکتب کوچکی ساخته و معلم خصوصی استخدام کرده است.
او می‌گوید وضعیت بد امنیتی مجبورش کرده تا خانواده‌اش را در حصار نگه دارد. “اینها می‌خواهند که بیرون بروند، در شهر گردش کنند. اما من می‌ترسم. می‌دانم امنیت وجود ندارد.”
در گوشه‌ای دیگر شهر کابل به دیدن غفور رفتم، پدری که نزدیک به سه سال پیش آدم‌ربایان پسر دوازده ساله‌اش را ربودند و سپس او را کشتند. این حادثه غفور را نیز ناچار کرده که برای خانواده‌اش محدودیت وضع کند.
او می‌گوید: “اکنون فرزندانم هیچ از خانه بیرون نمی‌آیند. اگر نیاز شود با محافظ شخصی که استخدام کردیم بیرون می‌روند، تا مکتب با موتر(خودرو) می‌روند. نگذاشتم که به آموزشگاه بروند. معلم خصوصی استخدام کردم تا در خانه به آنها آموزش دهد.”
افزایش تهدیدهای امنیتی در افغانستان برخی‌ها را مانند خانواده حاجی پهلوان مجبور کرده که در چهار دیوار خانه زندانی شوند.
خانوادهای زیادی در کابل و سایر شهرهای افغانستان هستند که از زمان رفتن فرزندشان به مکتب و تا برگشت آنان به خانه دلهره دارند، دلهره‌ای که مشخص نیست چه زمانی به پایان خواهد رسید؟
