مقام اول ؛ عبودیه الحسین
مقدمه :
معرفه الحسین ؛ همان (عارفاً بحقه) است که در هر نوع ارتباط با امام حسین نقش تعیین کننده دارد ؛ در عزاداری و یا در زیارت ما نسبت به آن حضرت .
در وادی معرفت حسینی سکوهای پروازی متعددی دیده می شود که نقطه پرواز خود امام حسین به سوی بی نهایت هستی بوده و میتواند برای ما نیز ، پرواز کوچکی رقم زند انشاءالله .
۱) عبودیه الحسین
همه کمالات و ارزشهای حضرت حسین در گرو مقام عبودیت اوست .
به نص صریح و متقن زیارت عاشورا و روایات معتبر دیگر ؛ امام حسین(ع) ملقّب به کنیه اباعبدالله است و این قبل ازاین بوده که ایشان فرزند دار شود و فرزندی بنام عبدالله داشته باشد.
این نام و کنیه ، اولین بار توسط پیامبر(ص) درمورد امام حسین نام برده شده است.
و راز و رمز این کنیه شاید این است که آن امام همام در عبودیت و بندگی صِرف خدا ، بجایی رسید که نسبت به هر عابد و عبادتی سِمت پدری دارد.
برای شناخت مقام عبودیت باید به قرآن و عترت مراجعه نمود.
قرآن قبل از عبودیت دو مقام مقدماتی را مطرح نموده :
اول ؛ عبادت
در سوره فرمود : اعبدوا ربکم که امر به عبادت خداست.
و از آنجا که عبادت خدا دارای شکل خاص است و ما فقط با ارتباط با قرآن و عترت میتوانیم از شکل و چگونگی آن مطلع شویم، پس برای تحقق عبادت ، به شریعت و فقه نیازمندیم .
معنویت و یا انجام هرچیزی بعنوان عبادت نمیتواند انسان را به عبادتی که خدا خواسته برساند .
دوم ؛ حضور و خلوص در عبادت .
در این خصوص در سوره اسراء فرمود: لاتعبدوا الا ایاه .
از این آیه معنای خلوص فهمیده میشود.
در نیت عابد باید فقط خالق باش و بس .
در این مرحله است که مشتریان وادی معرفت کم میشوند .
درسوره یوسف تصریح نموده که اکثر مومنان گرفتار شرک هستند و امام صادق آن را به عدم خلوص و شرک خفی تعبیر فرموده اند.
عبادت اگر با پاکی بنام خلوص انجام شود ، خدا میداند که چقدر بر روح انسان تاثیر مثبت میگذارد.
توحید و خدابینی و خداخواهی سراسر قیام و حماسه امام حسین را احاطه نموده .
او قبل از حرکت عازم زیارت قبر جدش شد و به خدا عرضه داشت؛ “خدایا به حق صاحب این قبر آنچه تو راضی برایم قرار ده ؛- انا اسئلک یاذالجلال و الاکرام بحق هذا القبر الا مااخترت من امری هذا ما هو لک رضی. (مقتل خوارزنی/۱۸۶)
و بعد در مکه نامه ای به کوفیان نوشت و تصریح نمود ؛
“موقعیت من و امامتم در این است که همه شئون و هستی خود را فقط برای خدا قرار داده ام …فَلَعَمْری ما الامامُ الّا الحاکمُ بالکتاب القائم بالقسط الدائن بدین الحقّ الجالِس نَفْسَه علی ذاتِ الله» (ارشادشیخ مفید۳۶/۲)
و بعد هر لحظه در هر موقعیتی سخن از توحید دارد تا لحظه آخر که آخرین سخنش این بود ؛
“إلهی رضاً برضاک، تسلیماً لأمرک، صَبراً عَلى قَضائِک، یا رَبِّ لا معبود سواک، یا غیاثَ المستغیثین” یعنی: پروردگارا! من راضی به رضای تو و تسلیم امر تو هستم. در مقابل قضای تو صبر خواهم نمود. ای خدایی که جز تو معبودی نیست! ای پناه بی پناهان!…(مقتل مقرم۲۸۲)
نتیجه گیری :
امروز هم موظفیم محوریت انگیزه ها را دلهای مان جستجو کنیم که واقعا اقدام و موضع گیری های مان برای چیست؟
این جملات امام خمینی بسیار تکان دهنده است ؛
«دعواهای ما دعوایی نیست که برای خدا باشد. این را همه از گوشتان بیرون کنید! همه‌تان همه ما، از گوشمان بیرون کنیم که دعوای ما برای خدا است، ما برای مصالح اسلام دعوا می‌کنیم. خیر! مسئله این حرفها نیست. من را نمی‌شود بازی داد! دعوای خود من و شما و همه کسانی که دعوا می‌کنند همه برای خودشان است. اینها تلبیسات ابلیس است که بر ما غلبه کرده است. و این تلبیسات ابلیسی را چنانچه مسامحه کنید، شما را به جهنم می‌فرستد! در همین دنیا هم به تباهی می‌کشد…یک توجهی به خدا در کار باشد. یک حسابی در کار باشد، که خودتان از خودتان حساب بکشید..”
