شفقناافغانستان-علی امیری:بر خلاف سیاه و سفید انگاری ناشی از فضای انتخاباتی، از دو تیم مدعی پیروزی، بر فرض برگزاری انتخابات، هیچ یک پیشتاز نیست. ناکامی‌های پنج سال گذشته بر شانه تیم دولت‌ساز سنگینی می‌کند. اما دشوار است که تیم ثبات و همگرایی دامن خود را از این ناکامی ها یکسره دور دارد. پنج سال گذشته دوران یکه تازی و خودسری اشرف غنی بود، اما عیار شخصیت و دولت داری داکتر عبدالله نیز آزموده شد. او اگر فساد نکرد، بانگی هم بر ضد فساد از سوی او بلند نشد. داکتر عبدالله در این سال ها سلوک سیاسی بسیار عافیت طلبانه داشت و جز برای صیانت از منافع شخصی/ تیمی خود زبان به اعتراض نگشود. قرضه هشت میلیارد دلاری «وزیر نازدانه» به اندازه سرپرستی وزارت انرژی مهم بود. اما داکتر عبدالله تنها از این طرح هولناک بعد از مدت ها سکوت و تنها در کمپاین های انتخاباتی سخن گفت. در برابر رهایی گله وار تروریستان از زندان داکتر عبدالله مهر سکوت بر لب داشت و لذا دلسوزی او برای چهل و پنج هزار شهید نیروهای امنیتی ممکن است که در افکار عمومی «اشک تمساح» تلقی شود و به اغلب احتمال مصرف انتخاباتی داشته باشد.
نتیجه اینکه سرخوردگی عمومی از هردو دسته زیاداست. هر دو دسته با عدم اقبال عمومی مواجه است. لذا هر کدام باید امکانات دست داشته خود را رو کند. رقابت کنونی، رقابت مهارت ها و امکانات است. هر دسته که امکانات دولتی، پول و مهارت مهندسی آرا را بهتر بلد است، بیشتر شانس پیروزی، در صورت برگزاری انتخابات، را دارد. امکانات و مهارت از تیم دلت‌ساز بیشتر است، اما قدرت به چالش کشیدن و فشار اجتماعی را تیم ثبات و همگرایی بیشتر دارد. بنابراین در صورت برگزاری، انتخابات با پیامدهای چالشی بسیار رو به رو خواهد شد.