شفقنا افغانستان- قرقیزها یکی از اقلیت‌های قومی افغانستان هستند که در دامنه کوه‌های پامیر بدخشان زندگی می‌کنند؛ آخرین نقطه در شما‌ل‌شرق کشور که به بام دنیا شهره است.
گفته می‌شود که این اقلیت قومی پس از انقلاب اکتبر روسیه به این منطقه مهاجر شده‌اند. عده‌ای هم پس از فروپاشی شوروی به پامیر آمده‌اند. این گروه سنی مذهبند و به زبان قرقیزی و تا اندازه‌ای، فارسی صحبت می‌کنند.
مالداری زندگی مردم این منطقه را می‌چرخاند. زنان هم نیروی اصلی کار هستند.
برخلاف اکثریت شهروندان افغانستان، این مردم دغدغه ناامنی را ندارند و با صدای انفجار و خبر انتحار بیگانه‌اند؛ اما با دردهای بسیار دیگری آشنا هستند.
در این‌اینجا اندک‌ترین امکانات اولیه زندگی در دست‌رس نیست؛ نه خبری از شفاخانه است و نه هم از مکتب و آموزش.
افزایش مرگ و میر مادران هنگام زایمان به دلیل نبود امکانات صحی، قرقیزها را نگران انقراض نسل‌شان در افغانستان کرده است.
برای قرقیزها، تریاک مثل آب و غذا، بخشی از زندگی زیر خیمه‌ها است؛ نه تنها مردان، زنان و کودکان هم برای تسکین دردهایشان دلبسته دود تریاک اند.
پامیر نشینان پول را نمی‌شناسند و گاه در برابر یک جفت کفش، یک گوسفند می‌دهند.
در بام دنیا تلفن و موبایلی وجود ندارد، اما مردم محل برای ارتباط با یکدیگر از مخابره استفاده می‌کنند. سیستمی که تا فاصله کمتر از پنجصد متری کار می‌دهد و هر کدامش در بدل یک بزغاله خریداری شده است.
با وجود تمام این مشکلات، بام دنیا حالا به قفس سنگی می‌ماند که در قعر مشکلات گیر مانده و فریاد مردمانش به گوش کسی نمی‌رسد.
