شفقناافغانستان – امیرحسین اسدی: از قراین و شواهد پیداست که طالبان قصد دارد در خلال دور دوم مذاکرات صلح، فشار حد اکثری را در سایه حمایت قاطع دولت پاکستان، بر دولت افغانستان برای کسب امتیازات بیشتر وارد کند.
این گروه در مذاکرات صلح نه تنها در پی رسیدن به صلح نیست که به موازات این مذاکرات، حملات خود را نیز بر مناطق تحت قلمرو دولت و گسترش دامنه نا امنی ها در کابل و سایر مناطق (مستقیما و یا توسط تبهکاران نیابتی خود) ادامه خواهند داد.
طالبان خوب می داند که ادامه جنگ و گسترش نا امنی ها مهم ترین نقطه ضعف و پاشنه آشیل دولت افغانستان است چون این دولت برای مقابله با طالبان و تأمین امنیت در کشور نه نیروی کافی در اختیار دارد و نه این نیروها از تعهد و تخصص و اختیارات لازم برخوردار هستند.
در این میان، دولت اما نیز با التماس از طالبان برای قبول آتش بس، به ذهنیت سازی طالبان برای فروپاشی دولت در آینده نه چندان دور کمک کرده و ناخواسته باعث بالابردن مورال جنگی طالبان و ایجاد فضای یأس بر اردوگاه خودی مخصوصن قوای امنیتی و دفاعی کشور، گردیده است.
طرف سوم درگیر در قضیه افغانستان، جامعه جهانی و در رأس آن آمریکا و متحدانش قرار دارد که بیش از اندازه سیاست مماشات با طالبان را در پیش گرفته و با مشروعیت بخشی و اقتدار بخشی به این گروه، فرصت هرگونه مانور را از دولت و مردم افغانستان در مذاکرات صلح سلب کرده است.