شفقنا افغانستان-سید ابوطالب مظفری شاعر و نویسنده معاصر و نام آشنای کشورمان در گفتگو با خبرنگار شفقنا افغانستان بهترین مکان را برای رشد طبیعی فرد در صورت وجود شرایط امنیتی مناسب، سرزمین مادری ذکر کرد و افزود: از آنجا که کشور های اروپایی با تمامی امکانات به هیچ وجه نمی توانند خلا هویتی و وجه روانی مهاجرین را ارضاء کند، ازین رو اولویت اول هر فرد بازگشت به وطن است.
مدیر موسسه فرهنگی “در دری”مهاجرت جوانان به کشورهای اروپایی را یک مسکّن موقتی می داند که در کوتاه مدت ممکن است مقداری از مشکلات را حل کند که این هم تضمین شده نیست، ولی به هیچ وجه نمی تواند علاج کاملی برای زخم های سی ساله این کشور جنگ زده باشد.
شهرهای افغانستان فعلا محل مناسبی برای زندگی نیست
استاد مظفری در بخش دیگری از سخنانش مبنی بر اینکه بعد از سی سال جنگ اکنون شهرهای افغانستان مکان مناسبی برای زندگی است یا خیر افزود: . مهاجرت طولانی مهاجرین افغانستانی و از میان رفتن نسل اولیه و بار آمدن نسل‌های تازه در محیط کاملا متفاوت یک تفاوت فرهنگی و شکاف فرهنگی شدیدی ایجاد کرده و این انطباق با شرایط تازه را برای آنها سخت می‌کند.
وی همچنین اشاره کرد : اغلب زادگاه این مهاجران دیگر امکان پذیریش مجدد تعداد زیادی از این مهاجران را ندارد و زندگی در شهرهای دیگر نیز با تنش‌های قومی همراه است. همچنین امنیت و شغل نیز در تمامی این شهرها آماده نیست، لذا مهاجرین در صورت بازگشت باید در چند شهر به صورت متمرکز اسکان بیابند که این مشکلات بسیاری را به همراه دارد.
ایران می توانست در روند درست این بازگشت بهتر عمل کند
استاد مسلم ادبیات در ادامه می افزاید: امور بسیاری بوده و هست که برخی از آنها برنامه‌ریزی داخلی را می‌طلبد و از دست دولت ایران ساخته نیست. اما ایران حداقل می‌توانست در این سالها برای مهاجرین “زندگی دو گانه”را به رسمیت بشناسد؛ یعنی انتقال سرمایه و کار به افغانستان برای انطباق زیستی و امکان بازگشت راحت به ایران بدون خطر ابطال مدارک قانونی و کمک به ایجاد امکانات زندگی در افغانستان به شکل ساخت شهرک‌های مهاجرین و نیز امکان کار کشاورزی یا تجاری بدون اینکه مهاجرین درمیان دو انتخاب دشوار زندگی در ایران یا بازگشت به وطن قرار می‌گرفتند. شاید ایجاد این سهولت می‌توانست بهتر جوابگو باشد.
زندگی روزمره جوانان افغانستان
مظفری در پایان زندگی روزمره جوانان افغانستان را در صورت ادامه مشکلات این چنین توصیف کرد: تجربه بیکاری، تجربه خطرات جانی بسیار، تجربه بی سرنوشتی و هراس از درگیر شدن در یک جنگ طولانی و بیهوده دیگر و نا امید شدن از جریان پیشرفت و گسترش امنیت و عدالت در کشور و تجربه بسیار امور ناخوشایندی از این دست زندگی روزمره جوانان را شکل می دهد.اما این بدین معنا نیست که ما افغانستان را یک جایی در ذهنمان تصور کنیم که به هیچ وجه نتوان در آن زندگی کرد ولی قاعدتا نمی توانیم با شعار دادن صرف به اهدافمان برسیم.
انتهای پیام