شفقناافغانستان-مسعوده کوهستانی:پـرسـشـی که ذهـن تـمـام مـردم بخـصـوص افــراد کـنـجـکـاو و کـسـانـیـکـه واقـعـاً دنـبــال صـلـح اند مــخـشوش کـرده است. واژه خیلی دوست داشتنی و برای افـغـانـسـتـان دور از بـاور است. بهـر حال صلح جویان دایم الوقت سعی و تلاش میورزند، مـگــر بـا آن هم روند صلح خواب، خیال است و محال است که مردم را در خـود غـرق کرده و نمیدانند این مـعـمـائـی حل ناشدنی که جنگ است حل شود، مـعـلـوم نـیـســت کـه ایـن گــره صــلـح بــدســت طالب نـکـتـائی پـوش است که مـرام و شعار طالبانی دارد، یا بـدســت آن ریـش دار، دستار دار و چشم ها آراسته با سرمه، پا ها با خـیـنـه هـیـبـت شان مانند دیــو های افـسـانه است. طرف معلوم نیست مگر جنگ روان است و تنها این مردم بی گناه این خاک و این جغرافیا تـحـمـل این همه بـدبــخــتــی را دارند، هــرچـنـد فــکـر کـنـیـم هـنـوز هـم مـعـلـوم نـیــســت گــره صــلـح بــدســت کـیــســت.
بـیـچـاره صـلـح گــم شده! جـنــگ در خــانه و دولت مـردان هـی، هـی، دوان و دوان صـلـح اش را به درب همسایه گان و جاهای دیگـر جـسـتـجـو مـیـکـنـنـد.
در سال ۱۳۹۲ / 2013 ریس جمهور وقت حامد کرزی پــشــت کلید گـم شده صلح راهی قـطـرشد و سخنگوئی شان چنین فـرموده بودند: افغانستان دیگر نمیتواند منتظر پاکستان بماند و بـهـتـریـن جاگزینی برای صلح افغانستان قـطـر میباشد.1 با وجود این همه سرگردانی ها، سر در گمی ها، ضایع وقـت، مصارف گزاف و غیره و غیره ها…. هـنـوز هم مـعـلـوم نـیــســت گــره صــلـح بــدســت کـیــســت؟ چرا که بازی یک سکه و دو روئی است، طور مـثـال پشتیبانی های سران در حکومت، دولت، بین نماینده گان در پارلمان حتی در نبرد های نظامیان. این همه طور علنی جریان دارد مردم عـام به این باور اند و میگویند مـعـلـوم نـیـسـت ما با کی درگیر هستیم.
با وجود اینکه صادقانه در مـجـلـس مشورتی صلح بـزرگـان و نماینده گان کشور/لوی جرگه مشورتی صلح اشتراک نموده بودم، طور عـلـنـی شاخه ویـژه که مسئولیت و از صلاحیت خاص برخوردار بودند و افتخارانه مـیـگـفــتـنـد! این بـحـث مـا اســت و مـردم دیـگـر به ناحـق اشـتـراک کـرده اند و صدا موارد دیگر. کـور دلان نمیدانند در جبه جنگ با طالب جوانان کدام مـردم بـیـشـتـر به شهادت میرسد. مـردم عـام مـیـدانـنـد و باور دارند اینکه طالب ها یک سکه و دو روئی اند. چرا که هیچ طالب اسیر شده طور آنچــنـانـی مـجـازات نشده اند، با لباس های زنانه و یا به هر گونه دیگر اسیـر مـیـشوند و بـعـد با تشریفـات خاص، قدر دانی شده و با چند مـقـدار پـول رهـا مـیـشوند.
بـدبـخــتــانه مـردم غـریـب به ناچاری و فـقـر وتـنـگـدسـتـی به صـفـوف نـظام مـیــپـیـونـدنـد و در سنگر داغ با دشمن مـیـجـنـگـنـد و روزانه بیشتر از صد ها تـن تـلـفـات دارند، از طـرف دیـگـر با عـمـلات وحـشی و دهـشـت افگــنـانه و انـتـحـاری طالبان مردم عـام نیز تلفات مالی و جانی را مـتـقـبـل مـیـگـردند و هـنـوز هـم مـعـلـوم نـیـسـت، اگـر جـنـگ نـیـسـت، چــرا صـلـح نـیـسـت؟ و اگــر جـنـگ اسـت با کــی اســت؟ و هــمـه ایــن چــرا هــا بــرمـیـگـردد به ایـنـکـه مـعـلـوم نـیــســت گــره صــلـح بــدســت کـیــســت؟
طالب ها، موجوداتی که تنها باعـث بدبـخـتـی مـلـیـون ها تن انسان در افغانستان گردیده اند، طالب ها یـعـنـی رشـد مـواد مـخـدر تـبـاهـی زندگی. همچنان در بـحـث هـا تنها خود شان اند که با هم گفتگو مینمایند، یعنی خلیل زاد، دو استانکزی به همین گونه از طرف دولت کسانی اند که راوی یک ســخــن هـسـتـنـد. این افـراد خط و مـش شان یکسان است و هـیـچ مـرامـی بـرای آبـادی و بـهـبـودی این سـرزمـیـن ندارند. چــرا که اینها همان خـود کـوزه گـر، کـوزه فـروش و خـود کـوزه خــر اند. در رأس قـدرت هـر دوطـرف بـرادر های یک خاندان اند و تـنـهـا و تـنـهـا به بـهـانه حـفـظ قـدرت خـود مـعـامـلـه های پنهانی و تـجـارت سـیـاه خود اند. مـگـر از هـر دو طـرف مـردم بـیـگـنـاه فـقـیـر و مـجـبـور که جـز الله حمایت گری ندارند به رگـبـار گـرفــتـه مـیـشـوند.
مــگـــر بـسا جـائی خـوشـی ایــنــسـت که بــیـشـتـر و اکـثـریــت مـردم به آوردند صلح واقعی باور ندارند و همه عادت به اوضاع مشغول زندگی عـادی خـود انـد. از گـذشتـه ها بـدیـنسـو مـردم تـجـربـه کرده اند و هـیـچـگـاهی فـراموش نمیکنند. حتی اینکه دوران شاهی ظاهر خان، پـیـر مـردی چـنـیـن حـکـایـت کـرد و گـفـت: زمـان ظاهر خان آرامی بـود مـگـر مـردم صلح اقتـصـای و صلح رشد فـرهـنـگـی و انـکـشـافـی نداشتند. بـیـشــتـر مـردم در آن دوران نیز بخاطر زندگی بهتر و بخاطر یک لقمه نان برای مـذدور کاری راهی ایـران بودند. چون شاه تنها بـفـکـر خانه و خانواده خود بود و تنها غـرق غـرق عـیـش، عـشرت و مـعــشــیـت و تـفـریـح خود بود و بـس. در آنـزمـان جـنـگ جـهـل و نادانی مردم در یک تاریکی مدام بـود.
سقوط سـلـطـنـت و آغـاز آن بـنـام جمهوری تحت سلطه اجنبی ها و به شکل حکومت فـردی که بـیـانگـر و دوام حاکـمـیـت مرد/پـدر سالارانه ادامه دارد. و همچنان تــیــمــوکـراسـی حـکمان و کسانیکه در رأس قدرت قرار دارند همیشه صلاحیت دارند و خود را صاحبان و مالکان همه میدانند و هـیـچـگـاهی صادقانه به آرامش این سرزمین نه اندیشیده اند و بـدتـر از همه اینکه آب را خــت کرده ماهی میگیرند. سیستم به آنارشــیـم که هـرج ومـرج است یـعـنـی تـفــرقـه اندخـتـه و حکومت میکنند و بــس. به همین دلیل است که نـگــرانـی ها و نابـاوری های مردم نـسـبــت به حکومت و به آینده شان قـابـل درک است و مردم بــفـکـر زندگی بــهـتـر اند و مـوج مـهـاجـرت از روز قبل بیشتر است.
بـهــتـریـن پیشنهاد این است که برای سرنگونی دشمن باید لانه ها و نسل های دشمن ریشه کن گردد و هـیـچـگـاه طالبان را زنده نگذارند که دوباره باعـث تـبـاهـی هـزاران هـمـوطن دیگـرمان گردند.
