گرترود نابوکیرا، که به او «ماما سیلویا» هم گفته می‌شود، دستانش را روی زانوهایش گذاشته و نظاره‌گر کارگران خودش است. شوهرش هم در آنجا حضور دارد، اما او کاره‌ای نیست!
به گزارش شفقنا افغانستان به نقل از بی بی سی انگلیسی، صبح خروس‌خوان است و قایق‌ها صید شب گذشته را آورده‌اند. گرترود نابوکیرا (Gertrude Nabukeera) تنها شاهد ماجرا است. او چندین کارگر مرد دارد که آن‌ها مشغول خالی کردن ماهی‌های صید شده از قایق هستند.
اینجا جزیره بوگالا در دریاچه ویکتوریا است. دریاچه ویکتوریا در کشور اوگاندا قرار دارد و بزرگترین دریاچه قاره آفریقا محسوب می‌شود. مساحت این جزیره 275 کیلومترم مربع است که ده‌ها قایق موتوری در امتداد آن قرار دارد. صاحب این جزیره کسی نیست جز ماما سیلویا.
چندین غرفه بتنی در جزیره وجود دارد که ماما سیلویا صید روز را در آن به فروش می‌رساند. در سمت راست غرفه‌ها نیز یک جعبه یخی به اندازه كانتينر حمل بار قرار دارد که ماما سیلویا ماهی‌های صیدشده را در آن نگهداری می‌کند.
واقعا عجیب است که زنی در آفریقا، آن هم در اوگاندا، صاحب چنین شغلی است. حتی اگر در کشور دیگری هم با این مسئله مواجه شویم، باز هم تعجب خواهیم کرد. اما جالب‌تر اینکه ماما سیلویا روزی خودش هم یک ماهیگیر ساده بوده و بین صدها یا هزاران ماهیگیر مرد مشغول به کار می‌شده است.
او نخستین سال‌های زندگیاش را به خوبی به یاد دارد و می‌گوید: «من همین‌جا کنار همین دریاچه به دنیا آمدم. در تمام دوران کودکی‌ام، هیچ چیزی جز ماهیگیر و ماهیگیری ندیدم که آن هم در سلطه مردان بود. البته من متوجه چیز مهمی شدم و آن اینکه افراد ثروتمند جامعه ما همین ماهیگیران بودند. به همین خاطر بود که تصمیم گرفتم ماهیگیری را امتحان کنم.»
او در سال 1989 میلادی و در سن 25 سالگی ماهیگیری را به شکلی جدی شروع کرد. ماما سیلویا شب‌ها همراه دیگران به ماهیگیری می‌رفت.
مدتی بعد او به جزیره بوگالا رفت. این جزیره پر از ماهی بود، اما در آن سال‌ها یک جنگل انبوه محسوب می‌شد. ماما سیلویا می‌گوید: «در آن موقع فقط چهار خانه در جزیره بود. ما مجبور شدیم در کنار مارها در این جزیره زندگی کنیم. در آن زمان اینجا حتی برق هم نداشت. اما امروز از انرژی خورشیدی برای تامین برق جزیره استفاده کردیم. علاوه بر برق، ما حالا آب لوله‌کشی و جاده هم داریم.»
از او پرسیدم از اینکه تنها ماهیگیر زن بودی چه احساسی داشتی؟
او در جواب گفت: «ماهیگیری شغلی مردانه و سخت است. وقتی هوا خوب نباشد، رفتن به دریاچه ویکتوریا خیلی خوفناک است، چرا که موج‌های بلندی در انتظار شما خواهد بود.»
ماما سیلویا 27 سال پیش ماهیگیری را شروع کرد. او یک قایق یک نفره داشت که خودش مجبور بود پارو بزند. او در سال 1994 پول کافی برای خرید قایق موتوری را داشت. چهار سال بعد هم توانست سه قایق دیگر بخرد. او بخشی از پول آن سه قایق را نقدی داد و قرار شد مابقی آن را در چهار ماه آینده به فروشنده بدهد. ولی ماما سیلویا توانست در نصف آن مدت بدهی خود را صاف کند.
بنابر گزارش فرادید، ماما سیلویا در حال حاضر 22 قایق موتوری ویژه ماهیگیری دارد که قیمت هر کدام 7500 دلار است. او همچنین تمام تجهیزان مورد نیاز قایق‌ها را خریده است.
او از مقامات محلی مجوز محل تخلیه صید را دریافت کرد. البته فقط قایق‌های ماما سیلویا صید خود را در این جزیره تخلیه نمی‌کنند، بلکه حدود 15، 16 قایق دیگر هم برای تخلیه صید خود به این جزیره می‌آیند. چند تا از آن قایق‌ها متعلق به شوهر ماما سیلویا است، اما او کاره‌ای نیست؛ همه کار خود ماما سیلویا است.
کاری نیست که ماما سیلویا از انجام آن قاصر باشد: از ماهیگیری گرفته تا تعمیر موتور قایق‌ها و حساب و کتاب کارگران. او یک زن همه فن حریف است.
موفقیت او در شغلش باعث شده که یک خانه در جزیره و یک خانه هم در کامپالا (پایتخت اوگاندا) بسازد. فرزندانش در بهترین مدارس اوگاندا درس می‌خوانند. او حتی سرپرستی پدر و مادر پیرش را نیز به عهده دارد.
توصیه‌ی او به زنانی که به شغل ماهیگیری علاقه دارند نیز این است که آستین خودشان را بالا زده و با شجاعت کار کنند. ماما سیلویا بر روی صندلی چرخان خود می‌چرخد و زیر سایه‌ی غرفه‌ها از طبیعت زیبای دریاچه ویکتوریا لذت می‌برد. او در این حین شاهد بارگیری مجدد ماهیگیران از قایق‌ها است. ماما سیلویا حواسش به همه چیز است؛ او مزد هر صیاد را حساب کرده و همانجا نقداً با آن‌ها تسویه حساب می‌کند.
همه می‌دانند در اینجا رئیس کیست.
انتهای پیام