شفقناافغانستان – وَ أُحَذِّرُکُمُ الدُّنْیَا فَإِنَّهَا مَنْزِلُ قُلْعَهٍ وَ لَیْسَتْ بِدَارِ نُجْعَهٍ، قَدْ تَزَیَّنَتْ بِغُرُورِهَا وَ غَرَّتْ بِزِینَتِهَا. [دَارٌ] دَارُهَا هَانَتْ عَلَى رَبِّهَا فَخَلَطَ حَلَالَهَا بِحَرَامِهَا وَ خَیْرَهَا بِشَرِّهَا وَ حَیَاتَهَا بِمَوْتِهَا وَ حُلْوَهَا بِمُرِّهَا لَمْ یُصْفِهَا اللَّهُ تَعَالَى لِأَوْلِیَائِهِ وَ لَمْ یَضِنَّ بِهَا [عَنْ] عَلَى أَعْدَائِهِ. خَیْرُهَا زَهِیدٌ وَ شَرُّهَا عَتِیدٌ وَ جَمْعُهَا یَنْفَدُ وَ مُلْکُهَا یُسْلَبُ وَ عَامِرُهَا یَخْرَبُ، فَمَا خَیْرُ دَارٍ تُنْقَضُ نَقْضَ الْبِنَاءِ وَ عُمُرٍ یَفْنَى فِیهَا فَنَاءَ الزَّادِ وَ مُدَّهٍ تَنْقَطِعُ انْقِطَاعَ السَّیْرِ.
۱. پرهیز دادن از دنیا پرستى:
به گزارش شفقنا به نقل از اهل البیت علیهم السلام شما را از دنیا پرستى مى ترسانم، زیرا منزلگاهى است براى کوچ کردن، نه منزلى براى همیشه مانده است. دنیا خود را با غرور زینت داده و با زینت و زیبایى مى فریبد.
خانه اى است که نزد خداوند بى مقدار است، زیرا که حلال آن با حرام، و خوبى آن با بدى، و زندگى در آن با مرگ، و شیرینى آن با تلخى ها در آمیخته است، خداوند آن را براى دوستانش انتخاب نکرد. و در بخشیدن آن به دشمنانش دریغ نفرمود.
خیر دنیا اندک، و شرّ آن آماده، و فراهم آمده اش پراکنده، و ملک آن غارت شده، و آبادانى آن رو به ویرانى نهاده است. چه ارزشى دارد خانه اى که پایه هاى آن در حال فروریختن و عمر آن چون زاد و توشه پایان مى پذیرد و چه لذّتى دارد زندگانى که چونان مدّت سفر به آخر مى رسد.
اجْعَلُوا مَا افْتَرَضَ اللَّهُ عَلَیْکُمْ مِنْ [طَلِبَتِکُمْ] طَلَبِکُمْ وَ اسْأَلُوهُ مِنْ أَدَاءِ حَقِّهِ [کَمَا] مَا سَأَلَکُمْ وَ أَسْمِعُوا دَعْوَهَ الْمَوْتِ آذَانَکُمْ قَبْلَ أَنْ یُدْعَى بِکُمْ. إِنَّ الزَّاهِدِینَ فِی الدُّنْیَا تَبْکِی قُلُوبُهُمْ وَ إِنْ ضَحِکُوا وَ یَشْتَدُّ حُزْنُهُمْ وَ إِنْ فَرِحُوا وَ یَکْثُرُ مَقْتُهُمْ أَنْفُسَهُمْ وَ إِنِ اغْتَبَطُوا بِمَا رُزِقُوا.
۲. روش برخورد با دنیا:
مردم آنچه را خدا واجب کرده جزو خواسته هاى خود بدانید، و در پرداختن حقوق الهى از او یارى طلبید، و پیش از آن که مرگ شما را بخواند گوش به دعوت او دهید.
همانا زاهدان اگر چه خندان باشند، قلبشان مى گرید و اگر چه شادمان باشند اندوه آنان شدید است و اگر چه براى نعمت هاى فراوان مورد غبطه دیگران قرار گیرند امّا با نفس خود در دشمنى بسیارى قرار دارند.
قَدْ غَابَ عَنْ قُلُوبِکُمْ ذِکْرُ الْآجَالِ وَ حَضَرَتْکُمْ کَوَاذِبُ الْآمَالِ فَصَارَتِ الدُّنْیَا أَمْلَکَ بِکُمْ مِنَ الْآخِرَهِ وَ الْعَاجِلَهُ أَذْهَبَ بِکُمْ مِنَ الْآجِلَهِ. وَ إِنَّمَا أَنْتُمْ إِخْوَانٌ عَلَى دِینِ اللَّهِ مَا فَرَّقَ بَیْنَکُمْ إِلَّا خُبْثُ السَّرَائِرِ وَ سُوءُ الضَّمَائِرِ فَلَا تَوَازَرُونَ وَ لَا تَنَاصَحُونَ وَ لَا تَبَاذَلُونَ وَ لَا تَوَادُّونَ. مَا بَالُکُمْ تَفْرَحُونَ بِالْیَسِیرِ مِنَ الدُّنْیَا تُدْرِکُونَهُ وَ لَا یَحْزُنُکُمُ الْکَثِیرُ مِنَ الْآخِرَهِ تُحْرَمُونَهُ وَ یُقْلِقُکُمُ الْیَسِیرُ مِنَ الدُّنْیَا یَفُوتُکُمْ حَتَّى یَتَبَیَّنَ ذَلِکَ فِی وُجُوهِکُمْ وَ قِلَّهِ صَبْرِکُمْ عَمَّا زُوِیَ مِنْهَا عَنْکُمْ کَأَنَّهَا دَارُ مُقَامِکُمْ وَ کَأَنَّ مَتَاعَهَا بَاقٍ عَلَیْکُمْ. وَ مَا یَمْنَعُ أَحَدَکُمْ أَنْ یَسْتَقْبِلَ أَخَاهُ بِمَا یَخَافُ مِنْ عَیْبِهِ إِلَّا مَخَافَهُ أَنْ یَسْتَقْبِلَهُ بِمِثْلِهِ قَدْ تَصَافَیْتُمْ عَلَى رَفْضِ الْآجِلِ وَ حُبِّ الْعَاجِلِ وَ صَارَ دِینُ أَحَدِکُمْ لُعْقَهً عَلَى لِسَانِهِ صَنِیعَ مَنْ قَدْ فَرَغَ مِنْ عَمَلِهِ وَ أَحْرَزَ [رِضَا] رِضَى سَیِّد.
۳. نکوهش از غفلت زدگان:
یاد مرگ از دل هاى شما رفته، و آرزوهاى فریبنده جاى آن را گرفته است. و دنیا بیش از آخرت شما را تصاحب کرده و متاع زودرس دنیا بیش از متاع جاویدان آخرت در شما نفوذ کرده است و دنیا زدگى قیامت را از یادتان برده است.
همانا شما برادران دینى یکدیگرید، چیزى جز درون پلید و نیّت زشت، شما را از هم جدا نساخته است، نه یکدیگر را یارى مى دهید، نه خیر خواه یکدیگرید و نه چیزى به یکدیگر مى بخشید و نه به یکدیگر دوستى مى کنید.
شما را چه شده است که با به دست آوردن متاعى اندک از دنیا شادمان مى گردید و از متاع بسیار آخرت که از دست مى دهید اندوهناک نمى شوید امّا با از دست دادن چیزى اندک از دنیا مضطرب شده که آثار پریشانى در چهره ها آشکار مى گردد و بى تابى مى کنید، گویا این دنیا محل زندگى جاودان شما و وسائل آن براى همیشه از آن شماست.
چیزى شما را از عیب جویى برادر دینى باز نمى دارد جز آن که مى ترسید مانند آن عیب را در شما به رختان کشند.
در بى اعتنایى به آخرت و دوستى دنیا یک دل شده اید، و هر یک از شما دین را تنها بر سر زبان مى آورید، و از این کار خشنودید همانند کارگرى که کارش را به پایان رسانده و خشنودى مولاى خود را فراهم کرده است.
انتهای پیام
www.af.shafaqna.com